အထက္တန္းစားစိတ္ႏွင့္ေအာက္တန္းစားစိတ္ (မုဒိတာ ေရႊစည္ေျမ)

အထက္တန္းစားစိတ္ႏွင့္ေအာက္တန္းစားစိတ္

မုဒိတာ(ေရႊစည္ေျမ)

          ေရ၏ ပင္ကိုသေဘာသည္ ျဖဴစင္၏။ သန္႔ရွင္း ၏။ ထိုေရအတြင္းသို႔ ႏို႔ဆီႏို႔မႈန္႔မ်ား ထည့္လိုက္ေသာ အခါ ႏို႔ေရျဖစ္သြားသည္။ ေသာက္သံုးသူကို ခြန္အား ျဖစ္ေစ၏။ ႏို႔ဆီႏို႔မႈန္႔ မ်ားလွ်င္ မ်ားသေလာက္ ခြန္အားကို ျဖစ္ေစႏိုင္ေပသည္။ တစ္ဖန္ ထိုေရအတြင္း သို႔ ႏို႔ဆီႏို႔မႈန္႔ မထည့္ဘဲ အဆိပ္ဆီ အဆိပ္မႈန္႔မ်ား ထည့္လိုက္ေသာအခါ အဆိပ္ေရျဖစ္သြား၏။ ေသာက္ သံုးမိသူကို ဒုကၡေရာက္ေစသည္။ အဆိပ္ဆီ အဆိပ္ မႈန္႔မ်ားလွ်င္ မ်ားသေလာက္ ဒုကၡဆိုးက်ိဳးမ်ားရရွိေစ ၿပီး ေနာက္ဆံုး အသက္ပင္ ဆံုး႐ံႈးေစႏိုင္၏။

          ဤဥပမာကဲ့သို႔ပင္ . . .ဆန္းၾကယ္ေသာအရာဟု အဓိပၸာယ္ရေသာ စိတ္သည္ ပင္ကိုသေဘာအားျဖင့္ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း၏။ ေရႏွင့္တူေသာ ထိုစိတ္၏အတြင္းသို႔ ႏို႔ဆီ ႏို႔မႈန္႔ႏွင့္ တူေသာ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ စေသာ ကုသိုလ္ေစတသိက္မ်ား ေရာ ထည့္လိုက္ေသာအခါ အေလာဘစိတ္ အေဒါသစိတ္ အေမာဟစိတ္ စေသာ ကုသိုလ္စိတ္မ်ား ျဖစ္သြား၏။ ထိုစိတ္တို႔ကို လက္ခံေမြးျမဴသူတို႔သည္ လူ နတ္ နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာခ်မ္းသာကို ရရွိ၏။ ထိုစိတ္ေတြ အားေကာင္းလွ်င္ အားေကာင္းသေလာက္ ကုသိုလ္ေတြ မ်ားမ်ားရေစသည္။ နိဗၺာန္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ေစသည္။ ဤစိတ္ကိုပင္ အထက္တန္းစားစိတ္ဟုေခၚ၏။

          ေရႏွင့္တူေသာ ထိုစိတ္၏အတြင္းသို႔ အဆိပ္ဆီ အဆိပ္မႈန္႔ႏွင့္တူေသာ ေလာဘ, ေဒါသ, ေမာဟ, မာန စေသာ အကုသိုလ္ေစတသိက္မ်ား ေရာထည့္ လိုက္ေသာအခါ ေလာဘစိတ္, ေဒါသစိတ္, ေမာဟစိတ္, မာနစိတ္စေသာ အကုသိုလ္စိတ္မ်ား ျဖစ္သြား သည္။ ထိုစိတ္တို႔ကို လက္ခံေမြးျမဴသူတို႔သည္ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ၿပိတၲာ၊ အသူရကာယ္ဟူေသာ အပါယ္ေလးပါးသို႔ က်ေရာက္ရသည္။ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစံု ခံစားၾကရသည္။ ထိုစိတ္ေတြ အားေကာင္းလွ်င္ အားေကာင္းသေလာက္ အကုသိုလ္ေတြ မ်ားမ်ားျဖစ္ေစသည္။ အဝီစိကို         ျမန္ျမန္ေရာက္ေစသည္။ ဤစိတ္ကိုပင္ ေအာက္တန္းစား စိတ္ဟုေခၚ၏။

          အထက္တန္းစားစိတ္ကို လက္ခံေမြးျမဴသူသည္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္၍ ေအာက္တန္းစားစိတ္ ကို လက္ခံေမြးျမဴသူကား ပညာမဲ့ မသူေတာ္ ျဖစ္၏။ ေရႏွင့္မီးကို အတူေပါင္းစည္းၿပီးထား၍ မရသကဲ့သို႔ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ မသူေတာ္သည္လည္း ဘယ္လိုမွ ေပါင္းစည္း၍ မရေပ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေျပးေနေသာ ျမားႏွစ္စင္းသည္ ၾကာေလ ေဝးေလ ေဝးသကဲ့သို႔ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ မသူေတာ္သည္လည္း ၾကာေလ ေဝးေလ ေဝးသြားၾကေတာ့သည္။

          ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီး၊ ေနထြက္ရာအရပ္ႏွင့္ ေနဝင္ရာအရပ္၊ သမုဒၵရာဤဘက္ကမ္းႏွင့္ ဟိုဘက္ကမ္း။ဤအရာေတြေဝးကြာတာထက္ သူေတာ္ေကာင္း တရားႏွင့္ မသူေတာ္တရား(တစ္နည္း)အထက္တန္း စားစိတ္ႏွင့္ေအာက္တန္းစားစိတ္တို႔ ေဝးကြာျခင္းက ပို၍ သာလြန္ေပသည္။ ျမင္သာေအာင္ ပံုစံျပရေသာ္ နိဗၺာန္ေရာက္သြားေသာ ဗုဒၶဘုရားရွင္ႏွင့္ အဝီစိက်သြားေသာ ေဒဝဒတ္တို႔ကို ၾကည့္၍သိႏိုင္ေပသည္။

          ဗုဒၶသည္ ပါရမီျဖည့္က်င့္သည့္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး အမ်ား၊ သူတစ္ပါးအတြက္ စြန္႔လႊတ္၊ ေပးဆပ္၊ အနစ္နာခံရင္း အထက္တန္းစားစိတ္ကို ေမြးျမဴခဲ့၏။ ထိုစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္တက္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူကာ အျမင့္ဆံုး အခ်မ္းသာဆံုး နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။

          ေဒဝဒတ္သည္ကား ျဖစ္ရာဘဝတိုင္း မိမိအတြက္ ရယူသိမ္းပိုက္၏။ ဘယ္ေသာအခါမွ အနာမခံ၊ အသာစံ ရျခင္းကိုသာ ႏွစ္သက္သည္။ ဤကား ေအာက္တန္းစား စိတ္ဓာတ္၏လက္ခ်က္ပင္တည္း။ ဤစိတ္ဓာတ္ကပင္ ေဒဝဒတ္ကို မသူေတာ္ဘဝေရာက္ေစခဲ့သည္။ အဝီစိထိ က်ေစခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို အထက္တန္းစား စိတ္ဓာတ္ပိုင္ရွင္တို႔၏ဖခင္ဟု ဆိုႏိုင္သကဲ့သို႔ ေဒဝဒတ္ကိုလည္း ေအာက္တန္းစား စိတ္ဓာတ္ ပိုင္ရွင္တို႔၏ ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။

ဆန္႔က်င္ဘက္ေျခလွမ္းမ်ား

          လူတို႔သည္ အာ႐ံုလမ္းမႀကီးေပၚ၌ ကံေျခလွမ္းျဖင့္ ေလွ်ာက္ၾကသူခ်င္း အတူတူ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္းမတူေသာအခ်က္ကား ရွိ၏။ ယင္းအခ်က္ကား တူ႐ူျဖစ္၏။

          အခ်ိဳ႕ကား ငါေကာင္းစားေရးသို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ ေလွ်ာက္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကား ေလာကေကာင္းစားေရးသို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ေလွ်ာက္ၾက၏။ လမ္းကေတာ့ ဒီလမ္း၊ ေျခလွမ္းမ်ားကလည္း ဒီေျခလွမ္းမ်ားပင္။ သို႔ရာတြင္ မ်က္ႏွာမူရာ ဘက္ခ်င္းကား မတူပါေခ်။

          တစ္ဦးက ေတာင္ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူလွ်င္ အျခား တစ္ဦးက ေျမာက္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူသည့္သဖြယ္ျဖစ္ ေပ၏ ဟူ၍ ဦးေရႊေအာင္က ‘အျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲျခင္း’စာအုပ္တြင္ ေရးသားထား၏။

                   လူ႕ေလာကတြင္ တခ်ိဳ႕က အသာစံျခင္း၌       ေပ်ာ္ေမြ႕၏။ တခ်ိဳ႕က အနာခံျခင္း၌ ေပ်ာ္ေမြ႕၏။ တခ်ိဳ႕ က ရယူျခင္း၌ ေက်နပ္၏။ တခ်ိဳ႕က ေပးဆပ္ျခင္း၌ ေက်နပ္၏။ တခ်ိဳ႕က ေလာကကို မိမိအတြက္ အသံုးခ်၏။ တခ်ိဳ႕က မိမိကို ေလာကအတြက္ အသံုးခ်၏။ တခ်ိဳ႕က ဘယ္သူေသေသ ငေတမာလွ်င္ ၿပီးေရာဟု သေဘာထား၏။ တခ်ိဳ႕က ငါေသလွ်င္ ေသပါေစ၊ အမ်ားခ်မ္းသာလွ်င္ ၿပီးေရာဟု သေဘာထား၏။

          ထို႔ေၾကာင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းပံုေျခလွမ္းခ်င္းတူေသာ္လည္း မ်က္ႏွာမူရာ အရပ္မ်က္ႏွာခ်င္း မတူဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္၏။

          ဗာရာဏသီျပည္မွ ကုေဋေလးဆယ္ ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာေသာ စည္းစိမ္ရွိသူ သူေဌးသားေလးဦးတို႔၏ ေအာက္တန္းစားစိတ္ဓာတ္ကို ႐ႈပါ။

          တစ္ေန႔ ထိုသူေဌးသား ေလးဦးတို႔သည္ ငါတို႔ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ စည္းစိမ္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ၾကမလဲ တိုင္ပင္ၾကေသာအခါ ‘လွဴဒါန္း ေပးကမ္းမယ္၊ လိုအပ္သည့္ေနရာေတြမွာ ေထာက္ပံ့ကူညီမယ္’ ဤ သို႔ တစ္ဦးမွ မေျပာဘဲ မူး႐ူးေပ်ာ္ပါး ေသာက္စားၾကဖို႔ ေျပာဆိုၾက၏။ ေနာက္ဆံုးသူေဌးသားကား သူ တစ္ပါးသားမယားမ်ားကို ပစၥည္းဥစၥာေပး၍ ေပ်ာ္ပါး ၾကအံ့ဟု တိုင္ပင္သည္ရွိေသာ္ ထိုအဆိုကို အားလံုးက သေဘာတူလက္ခံလိုက္ၾကသည္။

          ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူတစ္ပါးတို႔၏သမီးပ်ိဳမ်ား၊ လင္ရွိ မယားမ်ားကို ပစၥည္းေပး၍ ေပ်ာ္ပါးၾကေတာ့သည္။ ကိုယ္ ေပ်ာ္ရလွ်င္ ၿပီးေရာ၊ ေပ်ာ္ပါးခံရသူ မိသားစု ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုမစိုက္ၾက။ ဒူးႏွင့္မ်က္ရည္ သုတ္ရတာေတြ လာမေျပာႏွင့္။ အိမ္ေထာင္ေရးၿပိဳကြဲ ဒုကၡေရာက္တာေတြ လာငိုမျပႏွင့္။ သူတို႔ စိတ္မဝင္စား။ သူတို႔ တကယ္ စိတ္ဝင္စားသည္ကား ေပ်ာ္ဖို႔ပါးဖို႔။ ဤ စိတ္ဓာတ္ကိုမွ ေအာက္တန္းစားစိတ္ဟု မေျပာလွ်င္ အဘယ္စိတ္ဓာတ္ကို ေျပာဦးမည္နည္း။

          ေအာက္တန္းစား စိတ္သည္ ေအာက္တန္းက် ေသာအက်ိဳးကိုေပး၏။ အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္းတိုင္တိုင္ သူ တစ္ပါးသားမယားမ်ားႏွင့္ေပ်ာ္ပါးေနခဲ့ေသာ သူေဌး သားေလးဦးသည္ ထိုဘဝမွစုေတသည္ရွိေသာ္ မဟာ အဝီစိငရဲႀကီး၌ ဘုရားႏွစ္ဆူတို႔၏တစ္ခုေသာအၾကား ကာလပတ္လံုး ခံၾကရသည္။ ထိုအဝီစိငရဲမွလြတ္လာ ျပန္ေသာ္ မေကာင္းမႈကံျြကင္း၏အစြမ္းျဖင့္ ေလာဟ ကုမၻီငရဲအိုး၌ အႏွစ္သံုးေသာင္းၾကာမွ အိုး၏ေအာက္ အျပင္သို႔ ေရာက္၏။ အႏွစ္သံုးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ အထက္မ်က္ႏွာျပင္သို႔ ေရာက္၏။ ထိုမ်က္ႏွာျပင္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတိုင္း ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ ဟူ၍ ေနာင္တႀကီးစြာ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ေအာ္ဟစ္ေနၾကေတာ့သည္။

          အထက္တန္းစားစိတ္ဓာတ္ပိုင္ရွင္ကား မိမိတည္း ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို ဒုကၡမျဖစ္ေစခ်င္။ သူတစ္ပါးေတြ ဆင္းရဲဒုကၡျဖစ္ေနၿပီဆိုလွ်င္လည္း မိမိကိုယ္က်ိဳးကိုစြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဝန္မေလးတတ္ၾကေပ။ ေနာက္ဆံုး မိမိ၏အသက္ကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ရဲၾက၏။

          ရြဲထြင္းသမားအိမ္သို႔ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းခံျြကေသာ တိႆမေထရ္၏အျဖစ္ကို ႐ႈပါေလာ့။

          ထိုေန႔၌ ေကာသလမင္းသည္ တစ္ခုေသာ      ပတၲျမားရတနာကို ရြဲထြင္းသမားအိမ္ ပို႔ေစ၍ ဤ ပတၲျမားကို ေသြး၍ ထြင္းၿပီးလွ်င္ ပို႔လိုက္ရမည္ဟု ေစလႊတ္လိုက္၏။ ရြဲထြင္းသမားလည္း ဟင္းမ်ိဳး အမဲသားကို စဥ္းခုတ္လွီးျဖတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ေသြးေပေနေသာ လက္ျဖင့္သာ ပတၲျမားကိုယူ၍ ပျခဳပ္၏ အထက္၌ တင္ထားၿပီးလွ်င္ လက္ေရေဆးဖို႔ အိမ္ထဲ ဝင္သြား၏။ ထိုအခ်ိန္ အိမ္တြင္ ေမြးစားထားေသာ ႀကိဳးၾကာငွက္သည္ ေသြးအနံ႔ေၾကာင့္ ပတၲျမားကို သားတစ္မွတ္၍ ေကာက္မ်ိဳလိုက္၏။ ဤအျခင္းအရာကို အိမ္သို႔ေရာက္ေနေသာ တိႆမေထရ္က ျမင္၏။

          ရြဲထြင္းသမား ျပန္ထြက္လာ၍ ပတၲျမားကို မျမင္ ေလေသာ္ “ဘယ္သူယူသနည္း”ဟု မယားကို      လည္းေကာင္း၊ သားကိုလည္းေကာင္း ေမး၏။ အားလံုးက မယူၾကကုန္ဟုဆို၏။ ထိုအခါ ရြဲထြင္းသမား ၏ သံသယက မေထရ္ျမတ္အေပၚက်ေရာက္လာ၏။ မေထရ္ကို ေမး၏။ မေထရ္ျမတ္ကလည္း ငါမယူဆို၏။ သို႔ေသာ္ ရြဲထြင္းသမားက မယံုၾကည္။ မေထရ္ျမတ္ကို အတင္းအၾကပ္ စြပ္စြဲေလေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ စစ္ေမး၍ မရသည့္အဆံုးတြင္ ‘မေထရ္ျမတ္ကို ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္း၍ ေမးအံ့’ဟု သူ၏ဇနီးျဖစ္သူ အတန္တန္  ေတာင္းပန္သည့္ၾကားမွ မေထရ္ျမတ္၏ ဦးေခါင္းကို ႀကိဳးျဖင့္ ရစ္ပတ္၍ ႐ိုက္ႏွက္ေလသည္။

          မေထရ္ျမတ္၏ ဦးေခါင္းေတာ္မွလည္းေကာင္း၊ နားရြက္တို႔မွလည္းေကာင္း ေသြးမ်ား ယိုစီးက်လာ၏။ မ်က္စိတို႔လည္း ျပဳတ္ထြက္လုမတတ္ ျဖစ္ကုန္၏။ ျပင္းစြာေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာႏွိပ္စက္လ်က္ မေထရ္ျမတ္ ေျမသို႔လဲက်သြား၏။ ဤမွ် ႐ိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ေနေသာ္လည္း မေထရ္ျမတ္သည္ ပတၲျမားကို ႀကိဳးၾကာ မ်ိဳသည္ ဟု လံုးဝ မေျပာေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ဤသို႔ေျပာလွ်င္ ႀကိဳးၾကာ အသတ္ခံရမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္း မိမိတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို ဒုကၡမေရာက္ေစလိုေသာ အထက္တန္းစားစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

          သို႔ေသာ္ ကံဆိုးရွာေသာ ႀကိဳးၾကာက ေသြးအနံ႔ ေၾကာင့္ လဲက်ေနေသာ မေထရ္ျမတ္အနီး လာလတ္ ၍ ေသြးကို ေသာက္၏။ ထိုအခါ ေဒါသေပါက္ကြဲေန ဆဲျဖစ္ေသာ ရြဲထြင္းသမားက ႀကိဳးၾကာငွက္ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ အားကုန္ကန္ေက်ာက္ပစ္ေလသည္။ ထို ဒဏ္ခ်က္ျဖင့္ ႀကိဳးၾကာငွက္ ေသ၍ ပက္လက္ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ရေသာ မေထရ္ျမတ္က -

          “ဒါယကာ၊ ဦးေခါင္း၌ရစ္၍ခ်ည္ထားေသာႀကိဳးကို ငါ့အား ျဖည္ေပးပါ၊ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးၾကာငွက္ ေသသေလာ၊ မေသသေလာ ၾကည့္ေပးပါ” ဟု ဆိုေလ၏။ ထိုအခါ ေဒါသေပါက္ကြဲဆဲ ရြဲထြင္းသမားက

          “ႀကိဳးၾကာ ေသၿပီ၊ အရွင္ဘုရားလည္း ဤကဲ့သို႔ ေသရလတၱံ႕”ဟု ႀကိမ္းေမာင္းေလ၏။

          ထိုအခါက်မွ မေထရ္ျမတ္က -

          “ဒါယကာ၊ ဤႀကိဳးၾကာငွက္သည္ ပတၲျမားကို မ်ိဳ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤႀကိဳးၾကာငွက္သည္ အကယ္၍ မေသသည္ ျဖစ္အံ့၊ ငါသည္ ေသေသာ္လည္း သင့္အား မေျပာ၊ ႀကိဳးၾကာငွက္ေသ၍သာ သင့္အား ေျပာ၏”ဟု ဆိုလိုက္ရာ ရြဲထြင္းသမားလည္း ႀကိဳးၾကာ ငွက္ေသေကာင္၏ဝမ္းကို အလ်င္စလို ေဖာက္ခြဲၾကည့္ သည္ရွိေသာ္ ပတၲျမားကိုျမင္ရ၍ အံ့ဩထိတ္လန္႔ျခင္း ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။ မေထရ္၏ေျခရင္း၌ ဝပ္တြား ဆည္းကပ္လ်က္ -

          “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အား သည္းခံေတာ္မူပါ။ မသိျခင္းေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ျပဳမိပါသည္ ဘုရား”ဟု ဝမ္းနည္းစိုးရိမ္စြာ ေလွ်ာက္ေလသည္။

          ပညာမဲ့ မသူေတာ္သည္ မိမိ၏ ႀကီးမားေသာ အျပစ္ကို မျမင္၊ သူတစ္ပါး၏ အျပစ္ေသးေသးငယ္ငယ္ ကေလးေတြကို ရွာႀကံ၍ျမင္တတ္သည္။ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းသည္ကား ႀကီးမားေသာ သူတစ္ပါး ၏အျပစ္ကို မျမင္၊ မိမိ၏ အျပစ္ေသးေသးငယ္ငယ္ ကေလးေတြကိုသာ ရွာႀကံ၍ ျမင္ၿပီး ျပဳျပင္ေနတတ္သည္။

          ယခုလည္း ၾကည့္ပါ။ တိႆမေထရ္သည္ မိမိ အား ႐ိုက္ႏွက္ပုတ္ခတ္ခဲ့ေသာ ရြဲထြင္းသမား၏အျပစ္ ကို မျမင္။ ႐ိုက္ႏွက္ပုတ္ခတ္ခံရေသာ မိမိ၏အျပစ္ကိုသာ ျမင္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ -

          “ဒါယကာ၊ သင့္အား အျပစ္မရွိပါ။ အိမ္အတြင္း သို႔ ဝင္ေသာ ငါ့အားသာလွ်င္ ဤအျပစ္သည္ ျဖစ္ရ ေပ၏။ ဤေန႔မွစ၍ ငါသည္ သူတစ္ပါးအိမ္အမိုးတြင္း သို႔ မဝင္ေတာ့အံ့။ ဤေန႔မွစ၍ ေျခတို႔ကို သယ္ပိုး ႏိုင္ကုန္ေသးသည္ရွိေသာ္ အိမ္တံခါး၌ ရပ္လ်က္သာလွ်င္ ဆြမ္းကို ခံယူေတာ့အံ့”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၍ ပိ႑ပါတ္ ဓုတင္ ေဆာက္တည္ေလသည္။ မ်ားမၾကာမီ ထို ဒဏ္ခ်က္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူေလသည္။

          ဤကဲ့သို႔ သူတစ္ပါးအေပၚ အျပစ္ မျမင္တတ္ ေသာစိတ္၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံတတ္ေသာစိတ္၊ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားရဲေသာ စိတ္မ်ားသည္ အထက္တန္း စားစိတ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

မုဒိတာ(ေရႊစည္ေျမ)