ဘုရားရွင္လမ္းညႊန္ခဲ့ေသာ
ဘဝမကူးမီ
ႏွလံုးသြင္းရမည့္
အာ႐ံုတရား
ေသရန္မေၾကာက္သင့္
ဥကၠလာျမင့္သန္းေအာင္
ဘုရားရွင္သည္
ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္း ေတာ္၌ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူစဥ္အခါက ျဖစ္သည္။
ဒီဃာဝုဥပသကာသည္ အနာေရာဂါႏွိပ္စက္မႈ
ေၾကာင့္ ျပင္းထန္စြာ နာမက်န္းျဖစ္ေနရသည္။ အနာ ေရာဂါေၾကာင့္
ဆင္းရဲျခင္းသို႔ေရာက္ေနရသည္။ ဤ ေရာဂါေဝဒနာမွ သက္သာခြင့္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု
စိတ္အားလည္း ငယ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဘုရားရွင္ ထံမွ တရားဓမၼကို
နာၾကားလိုေသာစိတ္ဆႏၵျဖစ္ေပၚ လာသည္။ ဘုရားရွင္ကိုလည္း ဖူးေျမာ္လိုေသာစိတ္ ဆႏၵ
ျပင္းျပလာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိတ္ ဆႏၵမ်ားေၾကာင့္ မိမိအနီးတြင္
ရွိေနေသာဖခင္အား
“ဖခင္ - ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ခ်ဥ္းကပ္၍
‘အရွင္ဘုရား - ဒီဃာဝုဥပသကာသည္ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္သျဖင့္
ဆင္းရဲျခင္းသို႔ေရာက္ေနရပါသည္။
ျပင္းထန္ေသာ နာမက်န္းမႈ ျဖစ္ေနရပါသည္။ ဒီဃာဝု ဥပသကာသည္
အရွင္ဘုရား၏ေျခေတာ္အစံုကို ဦးေခါင္း ျဖင့္ ရွိခိုးလိုက္ပါသည္။ ဒီဃာဝုဥပသကာအား
အစဥ္သနားသျဖင့္ အိမ္သို႔ ၾကြေပးေစလိုပါသည္’ဟု ေလွ်ာက္တင္ေပးပါရန္”
ေျပာၾကားေစခိုင္းေလသည္။
“ခ်စ္သား၊ ေကာင္းပါၿပီ၊ ဖခင္ကိုယ္တိုင္
ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထားေပး ပါမည္ဟု ေျပာဆိုၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူ ေဇာတိကသူၾကြယ္သည္
ဘုရားရွင္ထံသို႔သြားေရာက္၍ သားျဖစ္သူမွာၾကားသည့္အတိုင္း ဘုရားရွင္အား
ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ဆိတ္ဆိတ္ေန၍ သည္းခံေတာ္မူေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သပိတ္၊
သကၤန္းကိုယူေဆာင္ၿပီး ဒီဃာဝုဥပါသကာ အိမ္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။
ဘုရားရွင္သည္ ခင္းထားအပ္ေသာေနရာ၌
ထိုင္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ -
“ဒီဃာဝု - သင္သည္ ခန္႔က်န္း၏ေလာ၊
မွ်တ၏ေလာ၊ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔သည္ ဆုတ္ယုတ္ကုန္၏ေလာ၊ ဆုတ္ယုတ္ကုန္၏ဟု ထင္ပါသေလာ”ဟု
မိန္႔ ေတာ္မူ၏။
“အရွင္ဘုရား-တပည့္ေတာ္သည္ မခန္႔က်န္းပါ၊
မမွ်တပါ၊ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔သည္ မဆုတ္ယုတ္ပါ၊ တိုးပြား၍သာ ေနပါသည္”ဟု ေလွ်ာက္တင္ေလ၏။
“ဒီဃာဝု - ဤသို႔လွ်င္ သင္သည္ ဘုရားရွင္၌
မတုန္မလႈပ္ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္ေလာ့၊ တရားေတာ္၌
မတုန္မလႈပ္ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ေလာ့၊ သံဃာေတာ္၌
မတုန္မလႈပ္ၾကည္ညိဳျခင္းႏွင့္ျပည့္စံုသူျဖစ္ေလာ့၊ အရိယာတို႔ႏွစ္သက္အပ္ေသာ
သီလႏွင့္ျပည့္စံုသူျဖစ္ေလာ့ ဤသို႔က်င့္ရပါမည္”
“အရွင္ျမတ္ဘုရား၊ ဘုရားရွင္
ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ေသာတာပန္အဂၤါ ေလးပါးတို႔သည္ တပည့္ေတာ္၌ တည္ရွိပါ၏။ တရားထူး၌လည္း
ထင္ျမင္ပါ၏”
“ဒီဃာဝု - သင္သည္ ေသာတာပန္အဂၤါေလးပါး
တည္ရွိပါက ဝိဇၨာမဂ္ဥာဏ္လွ်င္အဖို႔ရွိေသာ -
၁။ အလံုးစံုေသာ သခၤါရတရားတို႔၌ မၿမဲဟု
အဖန္တလဲလဲ ႐ႈ၍လည္းေကာင္း၊
၂။ မၿမဲေသာသခၤါရတရား၌ ဆင္းရဲဟု
အမွတ္ရွိသည္ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊
၃။ ဆင္းရဲေသာသခၤါရတရား၌ အစိုးမရဟု အမွတ္ရွိ သည္ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊
၄။ ပယ္စြန္႔အံ့ဟုအမွတ္ရွိသည္ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊
၅။ စြဲမက္မႈကင္းအံ့ဟု အမွတ္ရွိသည္ျဖစ္၍
လည္းေကာင္း၊
၆။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေပအံ့ ဟု အမွတ္ရွိသည္ ျဖစ္၍
လည္းေကာင္း ေနပါေလာ့။
သင္သည္ ဤသို႔သာ က်င့္ရေပမည္။”
“အရွင္ျမတ္ဘုရား၊ ထိုဝိဇၨာမဂ္ဥာဏ္အဖို႔ရွိေသာ
ေျခာက္ပါးေသာတရားသည္ တပည့္ေတာ္၌ တည္ရွိပါ၏ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္သည္ ထိုတရားတို႔၌
ထင္ျမင္ပါ၏။ အထူးအားျဖင့္ တပည့္ေတာ္ ပူပန္မိသည္မွာ ဖခင္ ျဖစ္ေသာ ေဇာတိကသူျြကယ္သည္
တပည့္ေတာ္ ကြယ္လြန္သြားေသာအခါ ဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္ရမည္ကို
စိုးရိမ္ေနမိပါသည္ဘုရား။”
ထိုအခါ ဖခင္ျဖစ္သူ ေဇာတိကသူၾကြယ္က-
“ခ်စ္သား ဒီဃာဝု၊ သင္သည္ ငါ့အတြက္
မစိုးရိမ္လင့္၊ ဤသို႔ ႏွလံုးသြင္းအံ့၊ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားအပ္ ေသာ တရားကိုသာ
ႏွလံုးသြင္းေနပါေတာ့”ဟု တိုက္တြန္း ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္သည္ ဒီဃာဝုဥပါသကာအား
ဆံုးမတရားေဟာၾကားၿပီးလွ်င္ ျပန္လည္ၾကြသြားေတာ္မူသည္။ ဒီဃာဝုဥပါသကာလည္း မၾကာခင္
ကြယ္လြန္ သြားေတာ့သည္။
ထိုအခါ ရဟန္းတို႔သည္ ဘုရားရွင္ထံ
ခ်ဥ္းကပ္၍ ဒီဃာဝုဥပါသကာ၏လားရာဂတိကို ေမးေလွ်ာက္ ၾကေလသည္။
“ရဟန္းတို႔၊ ပညာရွိေသာ ဒီဃာဝုဥပါသကာသည္
နိဗၺာန္အားေလ်ာ္ေသာ မဂ္ဖိုလ္တရားကို ရေရာက္ခဲ့သည္။ တရားေဟာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေသာ
ငါဘုရားကို မပင္ပန္းေစ။ ဒီဃာဝုသည္ ေအာက္ပိုင္းသံေယာဇဥ္ငါးပါး ကုန္ျခင္းေၾကာင့္
ျဗဟၼာဘံု၌ ဥပပတ္ပဋိသေႏၶေန၍ ထိုဘံုမွျပန္လာျခင္းမရွိ၊ ထိုဘံုမွ ပရိနိဗၺာန္ျပဳမည္၊အနာဂါမ္ျဖစ္သည္”ဟု
မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။
(မဟာဝဂၢသံယုတ္၊
ဒီဃာဝုဥပါသကာသုတ္)
အပၸမာေဒါ အမတံ ပဒံ။
ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။
အပၸမတၲာ နမီယႏိၱ။
ေယပမတၲာ ယထာ မတာ။
မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့ဆျခင္း၊
သတိရွိေနျခင္းသည္ မေသျခင္း၏အေၾကာင္းတည္း။ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ၊
သတိရွိေနသမွ်ေသာသူတို႔သည္ မေသႏိုင္ကုန္။ ေသသူမမည္ကုန္။
အၾကင္ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ဆသူတို႔သည္ ေသသူႏွင့္တူကုန္၏။ ေသသူမည္ကုန္၏။
(ဓမၼပဒ
ပါဠိေတာ္)
ဘုရားရွင္၏မေတြေဝဘဲေသနည္းလမ္းညႊန္
မေတြေဝဘဲ ေသရျခင္း အက်ိဳးတရားမ်ားကို
ဘုရားရွင္သည္ သီလအက်ိဳးတရားမ်ားကို ေဖာ္ျပရာ ၌လည္းေကာင္း၊ မရဏာႏုႆတိဘာဝနာ၏အက်ိဳး
တရားမ်ားကို ေဖာ္ျပရာ၌လည္းေကာင္း၊ ေမတၲာဘာဝနာအက်ိဳးတရားမ်ားကို
ေဖာ္ျပရာ၌လည္းေကာင္း၊ ရရွိႏိုင္မည့္အက်ိဳးတရားတစ္ခုအျဖစ္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မေတြေဝဘဲေသရျခင္းတည္းဟူေသာ
အက်ိဳးကို ယခုဘဝမ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ရန္ -
၁။ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကိုးပါးသီလ၊ ဆယ္ပါး
သီလတို႔ကို ေစာင့္ထိန္းရမည္။
၂။ အခါအားေလ်ာ္စြာ
မရဏာႏုႆတိကိုပြားမ်ားေနရပါမည္။
၃။ ေမတၲာတရားကို လက္ကိုင္ထားရပါမည္။
ဤတရားမ်ားကို က်င့္သံုးေဆာက္တည္ေနေလ့
ရွိေသာသူတို႔သည္ ဘဝကူးေျပာင္းရာတြင္ မေတြေဝဘဲ၊ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိ
ၿငိမ္သက္တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးစြာ ဘဝသစ္သို႔
ကူးေျပာင္းႏိုင္သည္။ သုဂတိဘံု အဆင့္ဆင့္သို႔ေရာက္ရွိခံစားၾကရသည္။
အရွင္သာရိပုတၲရာမေထရ္ျမတ္၏
ဘဝေနဝင္
နည္းလမ္းျပင္နည္း
ဘုရားရွင္သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌
သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။
ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၏ ဒါယကာ ျဖစ္ေသာ
အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးသည္ ေရာဂါေဝဒနာဖိစီးလ်က္ ျပင္းထန္စြာ ဆင္းရဲမႈကို ခံစားေနရေလသည္။
သူေဌးႀကီးသည္ မိမိ၏
တပည့္လက္သားတစ္ေယာက္ကို ေခၚယူၿပီး
“အေမာင္၊ ဘုရားရွင္ထံသို႔သြား၍ အနာထပိဏ္
သူေဌးသည္ ေရာဂါဖိစီးေနသျဖင့္ ဆင္းရဲပင္ပန္း ႏြမ္းရိေနပါသည္။ ေဝဒနာလည္း ျပင္းစြာ
ခံစားေနရပါ သည္။ ထိုသို႔ ခံစားေနရေသာ အနာထပိဏ္သူေဌး သည္ အရွင္ဘုရားေျခေတာ္ကို
ဦးခိုက္ပါ၏ဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ အရွင္သာရိပုတၲရာထံ သြားၿပီး ငါ
ေရာဂါေဝဒနာျပင္းစြာ ခံစားေနရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၿပီး အရွင္သာရိပုတၲရာ
ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီးထံ ၾကြလာေစလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ေၾကာင္းကိုလည္း
ေလွ်ာက္ထားပါ”ဟု ေစခိုင္းလိုက္ေလသည္။
အနာထပိဏ္သူေဌး၏တပည့္လုလင္သည္
ဘုရားရွင္ထံသြား၍ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး ေလွ်ာက္ထားသည့္စကားအတိုင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။
ထို႔ေနာက္ အရွင္သာရိပုတၲရာထံသြားေရာက္ၿပီး မွာသည့္အတိုင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။
အရွင္သာရိပုတၲရာ ခပ္မဆိတ္ ေနသည္။ သည္းခံေတာ္မူၿပီးေနာက္ သကၤန္းကိုဝတ္လ်က္
ရွင္အာနႏၵာကို ေနာက္ပါအျဖစ္ ေခၚေဆာင္ၿပီး အနာထပိဏ္သူေဌးအိမ္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။
သူေဌးအိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ
အသင့္ျပင္ထားေသာေနရာတြင္ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္မူၿပီးေနာက္
“သူေဌးႀကီး၊ က်န္းမာေရးအေျခအေန ဘယ္လို
ရွိသလဲ၊ ခံစားေနရေသာေရာဂါ သက္သာပါရဲ႕လား၊ ေရာဂါဆုတ္ယုတ္ပါရဲ႕လား”ဟု ေမးေတာ္မူသည္။
“အရွင္ဘုရားသာရိပုတၲရာ၊ တပည့္ေတာ္
ေနမေကာင္းေသးပါ၊ ေရာဂါေဝဒနာလည္း မဆုတ္ယုတ္ ပါ။ အစားအေသာက္ေတြကလည္း မမွ်တဆိုပါေတာ့
ဘုရား၊ သန္မာေသာေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ခြ်န္ထက္ေသာဆူးျဖင့္ ဦးေခါင္းကိုထိုးေနသကဲ့သို႔
တပည့္ေတာ္ ၏ဦးေခါင္း၌ လြန္ကဲေသာေလတို႔က တိုးေနပါသည္ ဘုရား၊ သန္မာေသာ ေယာက်ာ္းသည္
ခိုင္ခံ့ေသာ ႀကိဳးစျဖင့္ ဦးေခါင္း၌ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ရစ္ပတ္သကဲ့သို႔
တပည့္ေတာ္ဦးေခါင္း ကိုက္ခဲေနပါသည္ဘုရား။ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ႏြားသတ္ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္က
ထက္ျမေသာသားလွီးဓားျဖင့္ ႏြား၏ဗိုက္သားကို လွီးျဖတ္သကဲ့သို႔ တပည့္ေတာ္ဝမ္းဗိုက္၌
ေလတို႔က လွီးျဖတ္ေနပါသည္ ဘုရား၊ သန္မာေသာ ေယာက်ာ္းပ်ိဳ ႏွစ္ဦးက
ခ်ည့္နဲ႔ေသာေယာက်ာ္း၏ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ဖမ္းၿပီး တရွဲရွဲၿငီးေသာ မီးက်ီအတြင္း၌
ျပင္းစြာ ပူေစသကဲ့သို႔ တပည့္ေတာ္မွာ ျပင္းစြာ ပူေလာင္ေစရ ပါသည္ဘုရား၊ သို႔အတြက္
တပည့္ေတာ္၏ ေရာဂါ ေဝဒနာသည္ မဆုတ္ယုတ္ဘဲ တိုးတက္ေနဆဲျဖစ္ပါ သည္ဘုရား”ဟု
ေလွ်ာက္ထားသည္။
“သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ‘မ်က္စိ၊
နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္တို႔ကို မက္ေမာမႈ၊ တက္ျြကမႈ၊ အျမင္
မွားမႈတို႔ျဖင့္ ငါ မစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊
ကိုယ္၊ စိတ္တို႔ကို မွီ၍ သိမႈတို႔သည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု သူေဌးႀကီး က်င့္ဖို႔ ေကာင္း၏။
သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔က်င့္ဖို႔ေကာင္း၏။ ‘အဆင္း၊
အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕တရားအာ႐ံုတို႔ကို မက္ေမာမႈ၊
တက္ၾကြမႈ၊ အျမင္မွားမႈတို႔ျဖင့္ ငါ မစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား အဆင္း၊အသံ၊အနံ႔၊အရသာ၊အေတြ႕တရားအာ႐ံုုတို႔ကိုမွီ၍
သိမႈတို႔သည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ”ဟု က်င့္ဖို႔ေကာင္း၏။
သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔ က်င့္ဖို႔ေကာင္းပါ၏။ ‘အျမင္
နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊စိတ္တို႔၌ အသိကို မက္ေမာမႈ၊ တက္ျြကမႈ၊
အျမင္မွားမႈတို႔ျဖင့္ ငါမစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား အျမင္၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊
ကိုယ္၊ စိတ္တို႔၌ အသိကိုမွီ၍ သိမႈတို႔သည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု က်င့္ဖို႔ေကာင္း၏။
သူေ႒းႀကီး၊ ဤသို႔က်င့္ဖို႔ေကာင္းပါ၏။ ‘အျမင္
နား၊ႏွာေခါင္း၊လွ်ာ၊ကိုယ္၊ စိတ္အေတြးတို႔ကို မက္ေမာမႈ၊
တက္ျြကမႈ၊အျမင္မွားမႈတို႔ျဖင့္ ငါ မစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား အျမင္၊ နား၊
ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ အေတြးတို႔မွ သိမႈသည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု က်င့္ဖို႔
ေကာင္း၏။
သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔က်င့္ဖို႔ေကာင္းပါ၏။ ‘မ်က္စိ၊
နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္အေတြ႕ေၾကာင့္ျဖစ္ ေသာ ခံစားမႈကို မက္ေမာမႈ၊
တက္ျြကမႈ၊ အျမင္မွား မႈတို႔ျဖင့္ ငါမစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား မ်က္စိ၊ နား၊
ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္အေတြ႕ျဖစ္ေသာ ခံစားမႈကို သိမႈသည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု
က်င့္ဖို႔ေကာင္း၏။
သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔က်င့္ဖို႔ေကာင္းပါ၏။ ‘ေျမဓာတ္၊
ေရဓာတ္၊ မီးဓာတ္၊ေလဓာတ္၊ ေကာင္းကင္ဓာတ္၊
အာကာသဓာတ္၊ အသိဥာဏ္ကို မက္ေမာမႈ၊တက္ၾကြမႈ၊ အျမင္မွားမႈတို႔ျဖင့္
ငါမစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား ယင္းဓာတ္တို႔၌ မွီသိမႈသည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု သင္ သူေဌးႀကီး က်င့္ဖို႔ေကာင္း၏။
သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔ က်င့္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။
‘႐ုပ္ အစု၊ ခံစားမႈအစု၊ ထင္မွတ္မႈအစု၊ ျပဳျပင္မႈအစု၊ အထူး သိမႈအစုကို မက္ေမာမႈ၊
တက္ၾကြမႈ၊ အျမင္မွားမႈတို႔ျဖင့္ ငါ မစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား ယင္းတို႔၌မွီသိမႈသည္
မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု သင္သူေဌးႀကီး က်င့္ဖို႔ေကာင္း၏။
သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔က်င့္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။
‘ေကာင္းကင္ပညတ္အာ႐ံုရွိေသာ အာကာသာနဥၥာ ယတနဈာန္၊ ပထမာ႐ုပၸဝိဥာဏ္အာ႐ံုရွိေသာ
ဝိညာဏဥၥာ ယတနဈာန္၊ ဒုတိယာနတိၳေဘာဟုပညတ္အာ႐ံုရွိေသာ အာကိဥၥညာယတနဈာန္၊ တတိယာ႐ုပၸဝိဥာဏ္
အာ႐ံု ရွိေသာ ေနဝသညာ နာသညာယတန ဈာန္ကို မက္ေမာမႈ၊ တက္ၾကြမႈ၊ အျမင္မွားမႈတို႔ျဖင့္
ငါမစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား ယင္းတို႔၌ မွီသိမႈတို႔သည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု
က်င့္ဖို႔ေကာင္း၏။
သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔က်င့္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။
‘ဤေလာကကိုလည္းေကာင္း၊ တမလြန္ေလာကကို လည္းေကာင္း၊မက္ေမာမႈ၊ တက္ၾကြမႈ၊
အျမင္မွားမႈတို႔ျဖင့္ ငါမစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊ ငါ့အား ဤေလာက၊ တမလြန္ ေလာက၌
မွီသိမႈတို႔သည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု က်င့္ဖို႔ ေကာင္း၏။
သူေဌးႀကီး၊ ဤသို႔က်င့္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။
‘အၾကင္ ဝတၳဳပစၥည္းကို ငါျမင္အပ္ပါသည္။ ၾကားအပ္ပါသည္။ ေတြ႕အပ္ပါသည္။ သိအပ္ပါသည္။
ရအပ္ပါသည္။ ရွာမွီးအပ္ပါသည္။ ထပ္ခါထပ္ခါရွာမွီးအပ္ပါသည္။ စိတ္ျဖင့္ ေစစားအပ္ပါသည္။
ထိုဝတၳဳပစၥည္းကို မက္ေမာမႈ၊ တက္ျြကမႈ၊ အျမင္မွားမႈတို႔ျဖင့္ ငါမစြဲလမ္းလိုေတာ့ပါ၊
ငါ့အား ယင္းတို႔အေပၚ၌ မွီသိမႈသည္ မျဖစ္ေတာ့ပါ’ဟု က်င့္ဖို႔ေကာင္း၏။
ထိုသို႔ အရွင္သာရိပုတၲရာ
ေဟာၾကားေတာ္မူေသာအခါ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးသည္ မ်က္ရည္ေတြေတြ စီးက်လ်က္ ငို႐ိႈက္ေလသည္။
ထိုျဖစ္အင္ကိုျမင္ေသာ ရွင္အာနႏၵာမေထရ္က
“သူေဌးႀကီး၊ ပစၥည္းဥစၥာ၌ တြယ္တာေနမိသည္
ဟု ထင္ပါသည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမွ တြန္႔ဆုတ္စိုးေၾကာက္ေနသည္ ထင္ေပသည္”ဟု
မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။
ထိုအခါ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးက
“အရွင္ဘုရားအာနႏၵာ၊ တပည့္ေတာ္
ပစၥည္းဥစၥာ၌ မတြယ္တာ႐ိုးအမွန္ပါ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမွမတြန္႔ ဆုတ္ မစိုးေၾကာက္႐ိုး
အမွန္ပါ။ တပည့္ေတာ္သည္ ထာဝစဥ္ကာလပတ္လံုး ဘုရားရွင္ကို ဆည္းကပ္ခဲ့ပါ၏။ စိတ္ကို
ထံုမႊမ္းေစတတ္ေသာရဟန္းတို႔ကိုလည္း အၿမဲဆည္းကပ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ေသာတရားေတာ္မ်ိဳးကို
တပည့္ေတာ္ မၾကာမနာဖူးေသးပါ”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ထိုအခါ အရွင္သာရိပုတၲရာမေထရ္က -
“သူေဌးႀကီး၊ အမွန္မွာ
လူဝတ္ေၾကာင္တို႔အတြက္ ဤလို တရားမ်ိဳးသည္ မထင္ျမင္၊ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ပါ။
ရဟန္းေတာ္တို႔အားသာလွ်င္ ထင္ျမင္သေဘာ ေပါက္လြယ္ႏိုင္ပါသည္”ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္။
“အရွင္ဘုရား သာရိပုတၲရာ၊ ယင္းသို႔
ျဖစ္ပါမူ လူဝတ္ေၾကာင္တို႔အားလည္း ဤလိုတရားမ်ိဳး ထင္ျမင္ သေဘာေပါက္ေအာင္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား၊
ပညာမ်က္စိ၌ ကိေလသာဖုတ္ထူကုန္ေသာ အမ်ိဳးသားတို႔သည္ တရားေတာ္ကို မနာရေသာေၾကာင့္
အက်ိဳးယုတ္ရပါသည္။ တရားေတာ္ကို ထင္ျမင္လြယ္သူ၊ သေဘာ ေပါက္လြယ္သူတို႔လည္း
ရွိၾကပါသည္ဘုရား။”
ထို႔ေနာက္ အရွင္သာရိပုတၲရာမေထရ္ျမတ္ႏွင့္
ရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္တို႔သည္ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး အား ဆံုးမတရား
ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ ၾကြသြားေတာ္မူေလသည္။ မေထရ္ျမတ္ႏွစ္ပါး ျပန္ၾကြေတာ္မူၿပီးေနာက္
မၾကာမီပင္လွ်င္ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးသည္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ၿပီး တုသိတာနတ္ျပည္
သို႔ေရာက္ရေလသည္။
အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး၏ဘဝေနဝင္ခါနီး ျပင္ဆင္
လုပ္ေဆာင္သြားေသာနည္းသည္ကား ေကာင္းေသာ အာ႐ံုနိမိတ္ရရွိၿပီး တုသိတာနတ္ျပည္တြင္
စံရသည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္တကား။
(ဥပရိပဏၰာသ၊
သဠာယတနဝဂၢ၊
အနာထပိ႑ိေကာဝါဒသုတၲ)
(မဟာဗုဒၶဝင္၊
ဆ႒မတြဲ၊ ဒုတိယပိုင္း)
တမလြန္ေျပာင္းသူတို႔အတြက္
အားထားမွီခိုရာတရားမ်ား
တစ္ေန႔တြင္ အသက္ (၁၂၀)ႏွစ္အရြယ္ အိုမင္း
ရင့္ေရာ္ေနေသာ ပုဏၰားႀကီးႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ဘုရား ရွင္ထံသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
ဘုရားရွင္ႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာစကားဆိုၿပီး သင့္ေလ်ာ္ရာတြင္ ထိုင္ၾကသည္။
“အရွင္ေဂါတမ၊ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္
အသက္တစ္ရာ့ ႏွစ္ဆယ္ရွိၿပီး အိုမင္းရင့္ေရာ္ေသာအရြယ္သို႔ ေရာက္ ေနၾကပါၿပီ။
ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ဒုဂၢတိေဘးမွ တားျမစ္ ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား မျပဳၾကရေသးပါ။
အရွင္ေဂါတမသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အား ရွည္ၾကာျမင့္စြာ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ျခင္း၊
ခ်မ္းသာျခင္းအက်ိဳးငွာ ဆံုးမ သြန္သင္မႈျပဳပါ”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။
“ပုဏၰားတို႔၊ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊
ေသျခင္းသည္ ဤသတၲေလာကကို အဆင့္ဆင့္ပို႔ေဆာင္အပ္၏။ ဤ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကိုယ္ျဖင့္
ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္ တမလြန္ဘဝသို႔ေျပာင္းသြားသူအတြက္ မွီခိုအားထား
ရာျဖစ္ပါသည္။
အိုနာေသေရးဒုကၡေဘးသည္ ဇိဝိတိေႁႏၵ အဆင့္
ဆင့္ ပို႔ေဆာင္အပ္သည္။ သတၲဝါတို႔၏အသက္သည္ တိုေတာင္းလွ၏။ အိုျခင္းတရားသည္
အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္အပ္ေသာ
သတၲဝါတို႔အား ကိုးကြယ္ရာ မရွိ၊ ေသျခင္းတရား၌ ဤမည္ေသာေဘးကို ပညာမ်က္စိ ျဖင့္
ျမင္ေအာင္႐ႈလ်က္ ခ်မ္းသာကိုေဆာင္ႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳရာသည္။
ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကိုယ္၊ႏႈတ္၊စိတ္ျဖင့္
ေစာင့္စည္းျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ အသက္ဝိညာဥ္ ရွင္သန္ေနစဥ္
ေကာင္းမႈျပဳက်င့္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း တမလြန္ေလာကေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာေစျခင္းငွာ
ျဖစ္ပါသည္။
ပုဏၰားတို႔၊ ဤသတၲေလာကကို အိုျခင္းမီး၊
နာ ျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔သည္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနပါသည္။ ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊
စိတ္ ေစာင့္စည္း ျခင္းသည္ တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားသူအတြက္
အားထားမွီခိုကိုးကြယ္ရာျဖစ္ပါသည္။
အိမ္ကို မီးစြဲေလာင္သည္ရွိေသာ္
အၾကင္သူသည္ အိုးခြက္ စေသာပစၥည္းတို႔ကို ထုတ္ယူအပ္၏။ ထိုမီး ေလာင္မခံရေသာ
ပစၥည္းမ်ားသည္ အိမ္ရွင္အတြက္ အက်ိဳးရွိသည္။ ဤအတူ ဤသတၲေလာကကို အိုျခင္း၊
နာျခင္း၊ေသျခင္းမီးတို႔သည္ စြဲေလာင္ကုန္၏။
ခ်မ္းသာ ကိုေဆာင္စြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ေပးလွဴ ျခင္းျဖင့္
ထုတ္ယူအပ္ပါသည္။ ေပးလွဴအပ္ၿပီးေသာ အလွဴဒါနသည္ ေကာင္းစြာထုတ္ယူထားၿပီးသည္ႏွင့္
တူပါ၏။
(အဂၤုတိၲဳရ္၊
ဒုတိယပဏၰာသ၊ ျဗဟၼဏဝဂၢ၊
ပထမ၊
ဒုတိယေဒြျဗဟၼဏသုတ္)
ဥကၠလာျမင့္သန္းေအာင္
No comments:
Post a Comment