ေတြ႕ဆံုေမးျမန္း ဓမၼလမ္း မိုးမိုးေစာ၀င္း

ေတြ႕ဆံုေမးျမန္း ဓမၼလမ္း

မိုးမိုးေစာ၀င္း

   ကြ်န္မတို႔ ငယ္စဥ္အခါက ဘာသာတရားနဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ ဘယ္သူမ်ား လမ္းညႊန္ခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ျပန္ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚေလးျဖစ္သူရဲ႕ ေက်းဇူးကို ေျပးျမင္ပါတယ္။ ေဒၚေလး ဆိုေသာ္ျငား အေဖ့ရဲ႕ အေဒၚသာျဖစ္ၿပီး အေဖေခၚတဲ့အတိုင္း လိုက္ေခၚမိေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ အဘြားေလး ေတာ္စပ္တာပါ။ ကြ်န္မတို႔ အဖြားရဲ႕ ညီမအပ်ိဳႀကီးပါ။ ကြ်န္မတို႔ ငယ္စဥ္အခါက ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕မွာ ေနၾကတာပါ။  ေဒၚေလးက သူေဈးသိမ္းလို႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ညေနေႏွာင္းပိုင္းဆို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အၿမဲသြားပါတယ္။ ကြ်န္မကလည္း တတန္းတန္း လိုက္ပါတယ္။ ျမန္ေအာင္နႏၵဝန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဟာ က်ယ္ဝန္းၿပီး သာယာလွပ တိတ္ဆိတ္လြန္း တာမို႔ ကေလးပီပီ ေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါ့အျပင္ ေဒၚေလးနဲ႔အတူ ဘုရားစင္ကဘုရားပန္းအိုးေတြ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာရတာကို ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းက စၾကာပန္းေလးေတြ ခူးသီၿပီး ပန္းကပ္လွဴရတာကိုလည္း ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ လူႀကီးေတြ ဘုရားရွိခိုးသလို လိုက္ရွိခိုးၿပီး ၿငိမ္သက္ ေအးခ်မ္းစြာ တရားထိုင္ရတာကိုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းလို႔ ဒီခံစားမႈကို ဘာသာမျပန္ႏိုင္ခင္ကတည္းက ႏွစ္သက္မိခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ လူႀကီးေတြလို ၾကာရွည္မထိုင္ႏိုင္ဘဲ တိတ္တိတ္ေလး ထထြက္လာၿပီး ေက်ာင္းဝန္းအႏွံ႕ သြားေနမိတာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့တာေပါ့။

           ကေလးဘဝ ဒီစိတ္အရင္းခံေတြဟာ လူႀကီးဘဝတိုင္ေအာင္ စြဲၿမဲေနခဲ့တာမို႔လည္း ဘာသာ သာသနာအတြက္ ဗုဒၶဘာသာကေလးငယ္မ်ားကို ဘာသာတရားနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈရွိေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပး ႏိုင္ဆံုးေနရာဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားလို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ေခတ္ကာလ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈမ်ား အရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာ ဓမၼစကူးလ္အျဖစ္ သင္တန္း ေက်ာင္းမ်ား တိုးတက္ဖြင့္လွစ္လာတာ ျမင္ရေတာ့ ပိုလို႔ေကာင္းတဲ့အစီအစဥ္အျဖစ္ ဝမ္းသာမိ ပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးပံုရိပ္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်တာမို႔ စိတ္ဝင္စားမႈမ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ ဓမၼစကူးလ္ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ေတြ႕ဆံုေမးျမန္း ဓမၼလမ္း အစီအစဥ္မွာ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္ရွင္။                                                                  ဒီတစ္လအတြက္ကြ်န္မေမးျမန္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ ဒကၡိဏရာမ စာသင္တိုက္ ေဒါက္တာအရွင္ကု႑လျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ လက္ရွိ ဒီေက်ာင္းတိုက္မွာ သီတင္းသံုးလ်က္ရွိၿပီး စာခ် ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားအျပင္ ဒီေက်ာင္းမွာပဲ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာနဲ႔ ဓမၼပညာေရး သင္တန္းေက်ာင္းကို ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။

၁။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဘြဲ႕ေတာ္၊ သက္ေတာ္၊ ဝါေတာ္တို႔ကို မိန္႔ေတာ္မူပါဦးဘုရား။

          ဘြဲ႕ေတာ္က အရွင္ကု႑လ ျဖစ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ က ၃၈-ႏွစ္ ဝါေတာ္က ၁၈-ဝါ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ အရွင္ဘုရား ဘယ္အရြယ္က သာသနာ့ေဘာင္ အတြင္းကို ဝင္ေရာက္ျဖစ္တာပါလဲ ဘုရား။ ဝင္ေရာက္ ခဲ့ပံုအစကိုလည္း မိန္႔ပါဦး။

          သာသနာ့ေဘာင္အတြင္းကို (၁၂)ႏွစ္သားအရြယ္က  ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုရင္ဝတ္ၿပီး အလွဴၿပီးတဲ့ေန႔မွာပဲ ေတာရြာမွာလာဖြင့္တဲ့ တရား(၁၀)ရက္စခန္း ဝင္ခဲ့ျဖစ္ပါ တယ္။ တရားစခန္း (၁၀)ရက္ ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ကို ဘုရားဖူး အလည္လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကာနီကန္ စာသင္တိုက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ကန္ေတာ့တဲ့အခါ ဆရာေတာ္က ကိုရင္ ေပ်ာ္သေလာက္ေနဦးေပါ့တဲ့။ သံုးရက္ေလာက္ေနၿပီး ဆရာေတာ္က ပရိတ္ႀကီး စ သင္ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စာက်က္ရတာကို ေပ်ာ္ၿပီး ရြာကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ။ ဒါယိကာမႀကီးက ကိုရင္ ဝါဆိုၾကည့္လိုက္ဦးေပါ့ဆိုၿပီး စာေတြက်က္၊သူငယ္ခ်င္း

ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ကာ စာေမးပြဲ ဝင္ေျဖခဲ့တယ္။ ဒုတိယအဆင့္ေအာင္လို႔ စာဝါေတြဆက္ၿပီး လိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရြာကို သံုးႏွစ္ေလာက္ မျပန္ေတာ့ဘဲ စာဝါသာလိုက္ၿပီး ပထမငယ္တန္း ေအာင္မွ ရြာျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

၃။       သာသနာ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တာဟာ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဆံုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္မႈလား၊ မိဘအသိုင္းအဝိုင္းကတိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္လားဆိုတာလည္း သိပါရေစ။

          ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ေယာက်ာ္းေလးမွန္သမွ်ဟာ ရွင္ျပဳ၊ ရဟန္း ဝတ္ၾကတာ အစဥ္အလာျဖစ္ပါ တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္မႈ မဟုတ္ပါဘူး။

၄။       အရွင္ဘုရားရဲ႕ ပရိယတၲိစာေပ  ေလ့လာသင္ၾကားမႈနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြကိုလည္း သိပါရေစ။

          ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ စာေမးပြဲေတြ ကေတာ့ (၁) မူလတန္း၊ ပထမငယ္ တန္း၊ ပထမလတ္တန္း၊ ပထမႀကီး တန္း။ (အစိုးရ) (၂) ဒုတိယအဆင့္၊ တတိယအဆင့္၊ ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္း၊ ပထမႀကီးတန္း (သုဓမၼာ)။ (၃) M.A-Master of Arts (India) 2008 (၄) Ph. D-Doctor of Philosophy (India) 2013 တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

၅။       သာသနာေတာ္တြင္း ခက္ခဲတဲ့ စာေပေတြကိုလည္း ေလ့လာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တင္းၾကပ္တဲ့ ဝိနည္း စည္းကမ္းေတြကိုလည္း လိုက္နာရတယ္။ ဒီအေပၚမွာ ဘယ္လိုဇြဲလံု႔လ ခံယူခ်က္ေတြနဲ႔မ်ား ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါလဲဘုရား။

          အတတ္ႏိုင္ဆံုး မေကာင္းမႈကို မေတြးမိဖို႔ မႀကံစည္မိဖို႔ႏွင့္ မလုပ္မိ ဖို႔ အၿမဲတမ္း ႀကိဳးစားေရွာင္ၾကဥ္ တယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေတာ့ မယ္ဆိုရင္ မလုပ္ခင္ စဥ္းစားပါတယ္။ စဥ္းစားၿပီးရင္ လုပ္တယ္။ လုပ္ၿပီဆို ေနာက္မဆုတ္နဲ႔။ ဘဝ မွာအခက္အခဲဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈ ရဲ႕ လမ္းအစျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူတယ္။ ႀကိဳးစားရမွာက မိမိတာဝန္ျဖစ္တယ္။ မေအာင္ျမင္တာက ကံေပါ့။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္တယ္။ ေအာင္ကို ေအာင္ျမင္ရမယ္ဆိုၿပီး လုပ္တယ္။ ဆႏၵ၊ ဝီရိယ၊ စိတၲ၊ဝီမံသ ဆိုတဲ့ တရားေလးပါးနဲ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေမြးျမဴႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။

၆။       စာသင္သားဘဝမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့ရတဲ့ ထူးထူးျခားျခား အခက္အခဲမ်ား ရွိမလားဘုရား။

          ၂၀ဝ၀-ျပည့္ခုႏွစ္မွာ ေတာင္ငူ ၿမိဳ႕ကေန ဓမၼာစရိယ(စာခ်)တန္း စာေပမ်ား ေလ့လာဆည္းပူးဖို႔ မႏၱေလးကို ေျပာင္းခဲ့တုန္းကေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မႏၱေလး၊ ပခုကၠဴ ဆိုတာ စာဝါနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ နာမည္ႀကီးတယ္လို႔ ဆရာသမား မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာဖူး တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပထမ ႀကီးတန္းေအာင္ရင္ ရန္ကုန္ဆိုရင္ အင္းစိန္ရြာမ စာသင္တိုက္ေနမယ္။ မႏၱေလးဆို မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ေနမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာေလ။ ရြာကေန မင္းကြန္းကို အျပန္ ဆရာေတာ္ ဦးပညာဓဇက မႏၱေလးကို ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့တဲ့။ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ မွာ ေနခ်င္ရင္ ငါလိုက္ေလွ်ာက္ေပး မယ္တဲ့။ ဆႏၵေတြ ျပည့္ၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ မွာ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ မႏၱေလး ေရာက္ေတာ့ ေတာင္ငူမွာလို ဆြမ္းကြမ္း မလြယ္ကူလွပါဘူး။ေတာင္ငူမွာေတာ့ ကိုရင္ငယ္ဘဝကတည္းကဆိုေတာ့ ေနထိုင္ေရး စားေရးေသာက္ေရး အားလံုးအဆင္ေျပတယ္။ မႏၱေလးမွာက်ေတာ့ ဆြမ္းခံမထြက္ရင္ ဆိုင္မွာ ဝယ္စား၊ နံနက္စာက နတၳိ၊ ေစာေစာထ ေစာေစာေျပး၊ ဘံုေလာင္းဆြမ္းရဖို႔ မေသခ်ာ၊ ေရွ႕မွာကမ်ားလွ၊ သံဃာက မနည္း ဘူးေလ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဝီရိယ ထားၿပီး အိပ္ရာထ ဆြမ္းကိစၥ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ပညာေရးဒုတိယ ဦးစားေပးျဖစ္ေန တယ္။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ကေန မႏၱေလး ၿမိဳ႕ ေျပာင္းသြားေတာ့လည္း သူမ်ား ေတြလို ဝတၳဳေငြကလည္း မ်ားမ်ား စားစား မပါ။ ပါတဲ့ဝတၳဳေငြကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမသံုးရဲခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်န္းမာေရး မေကာင္းခဲ့ရင္ ဪသာ္ ဒုကၡ။ မွတ္မွတ္ ရရ မႏၱေလးေျပာင္းေတာ့ အားလံုး ေငြ(၂၀ဝ၀ဝ) ေလာက္ပဲပါတယ္။ ရထားလက္မွတ္ခ၊ ဆိုက္ကားခ၊ ဟိုေပး ဒီေပး လုပ္လိုက္ေတာ့ အားလံုး (၁၅၀ဝ၀) ေလာက္သာ က်န္ေတာ့တယ္။ ကြမ္းယာေလးကလည္း မစားဘဲ မေနႏိုင္။ ေတာင္ငူ ကဆိုေတာ့ ကြမ္းယာကို အလြန္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆြမ္းကိစၥလည္း အဆင္ေျပခ်င္တယ္။ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲဆိုေတာ့ ဆြမ္းအေရးç ကြမ္းအေရးç ပညာ အေရးဘယ္ဟာကအေရးႀကီးဆံုးလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားၿပီး ဆြမ္းျပည့္စံုမွ ပညာေရးအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ဆြမ္းခံအိမ္လည္း လိုက္ဖိတ္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆြမ္းခံအိမ္ သြားဖိတ္ေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔က ဧည့္သည္ေတြပါ ဘုရားတဲ့။ ဆြမ္းခံအိမ္လိုက္ဖိတ္ လိုက္တာ ဆယ္အိမ္ေလာက္ ဖိတ္လိုက္တာ တစ္အိမ္သာ ရပ္ဆြမ္း ၾကြေတာ္မူပါဘုရားတဲ့။ အစကေတာ့ တစ္အိမ္ရၿပီဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာ။ ေနာက္အိမ္ေတြ တစ္အိမ္မွ မရဘူး။ မႏၱေလး စာသင္သားဘဝေနာ္။ ဆြမ္းခံအိမ္ လိုက္ဖိတ္ေပးတဲ့ ဦးဇင္းက ေရွ႕ကေနေျပာ၊ ဆြမ္းခံၾကြရန္ လက္ခံဖို႔ ေျပာေနတာကို ေနာက္ကေနၿပီး နားေထာင္ရင္း ေတာ္ေတာ္ အားနာမိတယ္။ ေတာင္ငူကို ျပန္ေျပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေနမိတယ္။ စိတ္လည္း မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေလးေတြက ေဘးအိမ္က ဆြမ္းခံ လာဖိတ္သံကို ၾကားတာနဲ႔ တူပါတယ္ တံခါးကေလးပိတ္ၿပီး အိမ္ထဲ ဝင္သြားၾကေလရဲ႕။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လို႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရပ္အိမ္ တစ္အိမ္ရခဲ့တယ္။ မႏၱေလးမွာ ၁။ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ ၂။ ရပ္ကိုယ္ေတာ္ ၃။ တို႕ကိုယ္ေတာ္ ဆိုၿပီး သံုးမ်ိဳးရွိ တယ္။ ၁။ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ဆိုတာ အိမ္ထဲမွာဝင္ၿပီး ထိုင္ရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကို ထိုင္ကိုယ္ေတာ္လို႔ ေခၚတယ္။ ၂။ရပ္ကိုယ္ေတာ္ဆိုတာက အိမ္ထဲကို မဝင္ရဘူး။ အိမ္ေရွ႕ မွာပဲ ရပ္ၿပီး ဆြမ္းခံျြကရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကို ရပ္ကိုယ္ေတာ္လို႔ ေခၚတယ္။ ၃။ တို႕ကိုယ္ေတာ္ဆိုတာ က ဆြမ္းခံအိမ္ မိသားစုက မိသားစု ကဲ့သို႔ စာရင္းသြင္းထားၿပီး လိုရာ အလွဴခံေတာ္မူပါဘုရား။ အလိုရွိရာ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးကို ဆြမ္းခံအိမ္က အလွဴခံခြင့္ျပဳထားတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေတာင္ငူကို ျပန္ရင္ေကာင္းမလား။ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ စာသင္ ခ်င္တဲ့ စိတ္ကုန္လာတယ္။ (စာဆိုက ပ်င္း၊ ေပ်ာ္၊ ပ်က္၊ ေျပး မႏၱေလးတဲ့) ရဟန္းဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားထံမွ ေငြမွာဖို႔ေဝးစြ အဲသလို ဒုကၡေရာက္ ေနတာကိုလည္း အသိမေပးဝံ့ခဲ့ပါ ဘူး။ ဪသာ္ မိဘမ်ားသာ ရွိခဲ့လွ်င္ လိုအပ္တဲ့ ဆြမ္းကိစၥအဝ၀ကို လုပ္ေပးမွာကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ လာတယ္။ မိဘေက်းဇူးကို ပိုၿပီး သေဘာေပါက္နားလည္လာမိတယ္။ ကိုင္းကြာ ဆြမ္းကို ဘံုေလာင္း၊ ကြမ္းကို ေဂ်ာင္း။ ကြမ္းယာကို လံုးဝ မစားေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့စိတ္က ပထမတစ္ပတ္ေလာက္မွာေတာ့ ကြမ္းယာဘက္ကို ေရာက္ရင္ ဒကာေတာ္ တစ္ထုပ္ေလာက္ ဆိုတာေလးကို သတိရေနမိတယ္။ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက စိတ္သာအဓိက ျဖစ္တယ္လို႔ တရားသေဘာ ႏွလံုး သြင္းလိုက္တယ္။ ဆိုင္ကို မၾကည့္ ျဖစ္ေအာင္၊ ကြမ္းယာစားမယ့္အစား ဝတၳဳေငြကို စုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘံုေလာင္း လည္း ျြက၊ ဆြမ္းလည္းရ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြမ္းယာ စားခဲ့မိတဲ့ ဝတၳဳေငြေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကုန္ခဲ့သလဲဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ အသိ ေနာက္က်ခဲ့တယ္လို႔ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့ တယ္။ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေၾကးအျဖစ္ သံုးတယ္။ က်န္တာကို စုတယ္။ ေနာက္ဆံုး အိႏၵိယသြားမယ္ဆိုၿပီး စုဗူးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေငြေလးေတြက မိႈေလးေတြတက္လို႔။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စုထားတဲ့ေငြေလးေတြ သြားပါၿပီ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့တယ္။

 ၇။      အရွင္ဘုရား အိႏၵိယမွာ စာေပ ဆက္လက္သင္ၾကားဖို႔ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့ပံုကိုလည္း သိခ်င္ပါေသးတယ္ ဘုရား။ အခက္အခဲမ်ားရွိရင္လည္း သိပါရေစ။

          မႏၱေလး မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွာ စာခ်တန္း (ဓမၼာစရိယ) စာဝါလိုက္ေနရင္း အတူစာဝါတက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ အိႏၵိယကို ပညာသင္ တကယ္ ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း စိတ္ထဲမွာ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္မိတယ္။ အားက်မိတယ္။ ႀကိဳးစား ခ်င္တဲ့စိတ္ ပိုၿပီး ျဖစ္မိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းသြားေတာ့ စုထားတဲ့ စုဗူးထဲက ေငြကို ပညာပါရမီအျဖစ္ ေဒၚလာသြားဝယ္လိုက္တယ္။ တစ္ေဒၚလာကို (၁၃၅၀) က်ပ္ ေပးရတယ္။ (၁၁) ေဒၚလာရတယ္။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို တပည့္ေတာ္ ပညာပါရမီအျဖစ္ လွဴလိုက္ပါရေစ ဘုရားဆိုၿပီး ကပ္လိုက္တယ္။ ဥပုသ္ေန႔မွာေတာ့ မဟာျမတ္မုနိဘုရား ႀကီးဆီသို႔သြားၿပီး ဘုရားကန္ေတာ့၊ ပရိတ္ႀကီး ေမတၲာသုတ္ႏွင့္ ပ႒ာန္း (၂၄) ပစၥည္း သက္ေစ့ရြတ္လို႔  ဆုေတာင္း အမွ်ေဝခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က စၿပီး ပ႒ာန္းကိုသက္ေစ့ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ခဲ့ျဖစ္တာ ယေန႔အထိပါပဲ။ အဆင္ေျပရင္ အိႏၵိယကို တပည့္ေတာ္ ပညာလာသင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား မယ္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာကို ေန႔စဥ္ အားတဲ့အခ်ိန္မွာေလ့လာ တယ္။ အေျပာ ေလ့က်င့္တယ္။ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီး သူမ်ား အနားယူတဲ့အခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္စာဝါကို လိုက္တက္တယ္။ ဥပုသ္ေန႔ဆို ဘူတာႀကီးေရွ႕က အဂၤလန္ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားတယ္။ စာအုပ္ ငွားတယ္။ ဖတ္တယ္။ အဂၤလိပ္စာ ကို လိုက္စားခဲ့ျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္စာ မလိုက္ႏိုင္ ရင္ ႏိုင္ငံျခားသြား ပညာသင္လို႔ မရဘူးလို႕ ၾကားဖူးတယ္။ အဂၤလိပ္စာ အစပိုင္းမွာ ေလ့လာရ တာခက္တယ္။ ဆရာ ေျပာတာကို သေဘာမေပါက္တာ မ်ားတယ္။ စိတ္ပ်က္တယ္။ စိတ္ သိပ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္စာသဒၵါႏွင့္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာတန္း တက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္စာကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ျဖစ္သြားတယ္။ ၂၀ဝ၆- ခုႏွစ္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ လူႀကံဳနဲ႔မွာလိုက္တယ္။ အိႏၵိယကိုလာမယ္ဆို စာရြက္        စာတမ္းေတြလုပ္ဖို႔ အေသးစိတ္ ပို႔လိုက္တယ္။ ၂၀ဝ၆-ခုႏွစ္ ၈-လ ပိုင္းမွာ အိႏၵိယကို ပညာသင္ တကၠသိုလ္တက္ရန္ ထြက္ခြာခဲ့တယ္။

          အိႏၵိယမွာ အဓိက ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ဘာသာစကားပါ။ အဂၤလိပ္စာ ဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္တတ္  Local ူ စကားကို တတ္မွအဆင္ေျပပါတယ္။ M.A တက္တုန္းကေတာ့သူငယ္ခ်င္း ေတြ အကူအညီနဲ႔ အားလံုးအဆင္ ေျပပါတယ္။ အစစအရာရာ အဆင္ ေျပပါတယ္။ စုေပါင္းဆြမ္းခ်က္စား ၾကတယ္။ ညေနခင္းမွာ မိမိက သံဃာအားလံုးအတြက္ ေဈးသြား ဝယ္ရတယ္။ ခက္တာက အဂၤလိပ္လို How much?  ဘယ္ေလာက္လဲလို႔ ေမးရင္ ကုလားေဈးသည္ေတြနဲ႔ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ့္အဂၤလိပ္ စကားေျပာ ေလ့က်င့္ရင္း ေဈးဝယ္ မယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုကုလားက မေျပာတတ္။ေျပာေတာ့လည္း သူတို႔ အဂၤလိပ္စကားကို ကိုယ္က နားမလည္။ ခက္ၿပီ။ ဝယ္ဦးေဈး။  ေနာက္ဆံုး ၾကားဖူးတဲ့ Senior ဆရာ ေတာ္ေတြေျပာတဲ့စကားကို မွတ္မိသ ေလာက္ လိုက္မွတ္။ ေမး-ကစ္တ နား။ ဘယ္ေလာက္လဲ။ ေျဖ ဆဒူး ျပား (၇) က်ပ္တဲ့။ ဒါမွ အဆင္ေျပ သြားတယ္။ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ျမန္မာပညာသင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကို ဟႏၵီစကား ဘာသာစကား        အတြက္ ဟႏၵီဆရာတစ္ေယာက္ကို Senior ဆရာေတြက ရွာေပးတယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေလ့လာၿပီးနည္းနည္း ေျပာတတ္ခဲ့တယ္။ ညေန ေဈးသြားရင္ ေျပာၾကည့္တယ္။ အရင္ေလာက္ ေတာ့ မဆိုးေတာ့ဘူး။ အိႏၵိယမွာ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတယ္ဆိုေပမဲ့ ဗရာဏသီက ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကား တတ္တတ္ ဟိႏၵီစကားကိုသာ အဓိကေျပာေနၾကတာမ်ားတယ္။ M.A-ဘြဲ႕အၿပီးျမန္မာျပည္ကို ျပန္ မယ္ဆိုၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆက္လုပ္ဖို႔ အားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေငြကလည္း ကုန္မယ္။ အခ်ိန္ကုန္မယ္။ အသက္လည္း ႀကီးလာၿပီ။ တရားလည္း လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ တရားစကားေလးကို အၿမဲတမ္း သတိရမိတယ္။ တရား လုပ္ကို လုပ္မယ္ဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက တရားအားထုတ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့။ က်န္းမာေရး ေကာင္းေတာ့ သမာဓိျဖစ္လြယ္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ရြာျပန္ ဆရာသမား ကန္ေတာ့ၿပီး ၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါယိကာမႀကီးတစ္ဦး ဆြမ္းကပ္ခ်င္ တယ္ဆိုတာနဲ႔ ရန္ကုန္ခဏျြကျဖစ္တယ္။ ဒါယိကာမႀကီး မိသားစုက ပညာဆက္လက္ သင္ၾကားပါဘုရား တဲ့။ ေလာေလာဆယ္ ေငြေဒၚလာ (၅၀ဝ) လွဴမယ္တဲ့။ မၾကာခင္ အိႏၵိယကို ျပန္သြားခဲ့ျဖစ္တယ္။ Ph. D အတြက္ တကၠသိုလ္ ေနာက္တစ္ခု တက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။ ပန္ဂ်ပ္တကၠသိုလ္သို႔ သြား

ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္ မေခၚ ေသးတာနဲ႔ ဆရာနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ဆရာက ငါ့တကၠသိုလ္က ေလာေလာ ဆယ္ Ph. D အတြက္ ခံုအလြတ္မရွိ ေသးဘူးတဲ့။ ခံုလြတ္ရင္ ေျပာမယ္ တဲ့။ ဆရာက ဂ်မူးကက္ခ်မီယားကို သြားပါလားတဲ့။ မၾကာခင္ Ph. D ဝင္ ခြင့္ေျဖရမယ္တဲ့။ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ငါဖုန္းဆက္ၾကည့္ မယ္တဲ့။ ဟိုက မိမိ ဆရာျဖစ္မယ့္ သူက ဟုတ္တယ္တဲ့။ ဟုတ္ သြား မယ္ဆရာဆိုၿပီး သြားဖို႔ အစီအစဥ္ ဆြဲ လက္မွတ္ဝယ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ရထားနဲ႔ သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ နံနက္ ေလးနာရီေလာက္ ဂ်မူးၿမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ ဘူတာေရာက္တာနဲ႔ ရဲက စေမးေတာ့တာပဲ။ ဘယ္သြား မွာလဲ။ ဘယ္ကလဲ။ ဘာကိစၥလဲ။ အိုင္တီကတ္ျပ (ID) တဲ့ ဟုတ္ ဆရာ။ Passport Where is Myanmar? ျပႆနာပဲ။ Thailandနဲ႔ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ အိုေကတဲ့။ သိပံုေတာ့ မထင္ဘူး။ အျခားျပည္နယ္က ဖုန္းေတြက Jammu & Kishmir ျပည္နယ္ကို ေရာက္ရင္ ေခၚလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဆက္အသြယ္က ဘယ္ကိုမွ မရ။ ကုလားက ေစာေစာစီးစီး ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ရာမထ။ မျဖစ္ ဘူးကြာ။ ရဲကို တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ ဆရာဖုန္းနံပါတ္ ေပးလိုက္တယ္။ ဒီ နံပါတ္ပဲ ငါေတြ႕ခ်င္တဲ့ဆရာဆိုတာ။ ရဲက ဟုတ္çမဟုတ္ ဖုန္းဆက္ ေမးတယ္။ ဆရာက ဖုန္းကို ေျဖ တယ္။ ဒါနဲ႔ အိုေကဆိုၿပီး ဂိတ္က လြန္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ ဂိတ္ကေန တည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့ ရိပ္သာေတာင္ ငိုေလာက္တယ္။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လို႔။ သစ္ပင္ စိမ္းလန္းစိုေျပေနတယ္။ ရာသီဥတု က ဇန္နဝါရီလ ေအးလိုက္တာ။ ညကလည္း ရထားေပၚမွာ မအိပ္ခဲ့ရ။ ခရီးကလည္းလာသာလာရတယ္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာ ေဒသ။ အသိမိတ္ေဆြဆိုတာ နတၳိ။ တည္းခိုခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဟလို ဟလို ဟလို သံုးခါေလာက္ လုပ္ေတာ့မွ အေစာင့္တစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ ဘာကိစၥလဲတဲ့။ ငါ တို႔ ဒီမွာ တည္းခ်င္လို႔ဆိုေတာ့ No No No တဲ့။ ဧည့္သည္ေတြ ျပည့္ေနတယ္တဲ့။ ငါတို႔ Booking လုပ္ခိုင္းထားတယ္ဆိုေတာ့ စာအုပ္သြားၾကည့္တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ အမည္က မရွိ။ ေနာက္ဆံုးတကၠသိုလ္ ဆရာဖုန္းနံပါတ္ေပးၿပီး ဆရာဆီကို Morning Sir. This is Venerable u Kondala from Myanmar. Oh! Good morning Venerable, Sir, We need a room here at University guesthouse. Ok ဆိုၿပီးအေစာင့္ကိုအခန္းတစ္ခန္း ေပးလိုက္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္နဲ႔ တူတယ္။အေစာင့္ကုလား ပ်ာယာခတ္ ၿပီး ဝင္လာ ဝင္လာ Sir ဆိုၿပီး။ အခန္းထဲေရာက္ အိတ္ကို ပစ္ခ်ၿပီး အိပ္လိုက္တာ နံနက္စာ (၉) နာရီေလာက္မွ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဘုဥ္းခဲ့ရ တယ္။နံနက္(၁၀)နာရီမွာ တကၠသိုလ္ဌာနသို႔ ဆရာနဲ႔သြားေတြ႕ၿပီး ဆရာက ေနာက္ (၂)ပတ္ေနရင္ Ph. D ဝင္ခြင့္ေျဖၾကမယ္။ မင္း ဒီ တကၠသိုလ္တက္မယ္ဆိုရင္ ၁။ M.A အမွတ္ေပါင္း(၅၅၀)ႏွင့္အထက္ ျဖစ္ရမယ္။မင္း ၾ.ဗ အမွတ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရသလဲတဲ့။ M.A မွာ အမွတ္ေပါင္း (၉၀ဝ) ေပးတယ္။ မိမိအမွတ္က စုစုေပါင္း (၆၂၂) မွတ္ ရထားတယ္။ မင္းအမွတ္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း Ph. D ဝင္ခြင့္ကို ေျဖရမယ္။ ေအာင္ရင္ တက္ခြင့္ရမယ္တဲ့။ ဟုတ္ဆရာ။ Bank ကို ေငြသြားသြင္းၿပီး (Form) ပံုစံ ဝယ္ျဖည့္ခဲ့ၾကပါ။ ေျဖမယ့္ေန႔ရက္ ကို တကၠသိုလ္ website လည္း ၾကည့္လို႔ရတယ္။ (သို႔) ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးလည္းရတယ္တဲ့။ ငါ အေၾကာင္းၾကားမယ္တဲ့။ စာေတြသာ ၾကည့္ထား၊ေလ့လာထားတဲ့။ တကယ္ေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ဂ်မူးကက္ခ်မီးယား ဆိုတာကျပႆနာေတြ ခဏခဏ တက္၊ တိုက္ပြဲေတြ မၾကာမၾကာ ျဖစ္တဲ့ ေနရာေဒသဆိုတာ ေနာက္မွ သိခဲ့ရတယ္။ ဝင္ခြင့္ေျဖမယ့္ရက္ကို သိရ၊ သြားေျဖခဲ့။ ဝင္ခြင့္ေအာင္ခဲ့။ ဝင္ခြင့္ကို (၆၃) ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ၿပီး တကၠသိုလ္တက္ရင္ ဒီေနရာေဒသကို သာသနာျပဳဖို႔ ေသခ်ာၿပီး ဝမ္းသာခဲ့ရတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီေဒသက မူဆလင္ အမ်ားစုေနထိုင္တဲ့ ေနရာေဒသျဖစ္ တယ္။ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ဂ်မူးကက္ခ် မီးယားျပည္နယ္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါး အေနနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသာ ရွိခဲ့ေသးတယ္။ ဒီျပည္နယ္မွာ ေနထိုင္ သီတင္းသံုးခဲ့စဥ္ ေန႔စဥ္ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ကို အမ်ားဆံုး ပူေဇာ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။၂၀၁၃-ခုႏွစ္ ေမလမွာ Ph. D က်မ္းတင္ၿပီး၂၀၁၄-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ(၁) ရက္ေန႔မွာ ေတာ့ အိႏၵိယသမၼတ၊ ျပည္နယ္ ဝန္ႀကီး၊  ပညာေရးဝန္ႀကီး၊ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားက Ph. D (Doctor of Philosophy) ဘြဲ႕ကို ဆက္ကပ္ျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။

၈။       ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာေတာ့ ဘယ္မွာ သီတင္းသံုး ျဖစ္တယ္ဆိုတာေလး ဆက္ရွင္းျပေပးပါဦး။

          ငယ္ငယ္ကတည္းက မိခင္ စာသင္တိုက္ဟာ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ ၾကာနီကန္စာသင္တိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီး မိခင္ စာသင္တိုက္ကို စာခ်ဆရာအျဖစ္နဲ႔ ျပန္လည္ သီတင္းသံုးေနထိုင္ခဲ့ပါ တယ္။မိခင္စာသင္တိုက္ကို အဂၤလိပ္ စာဝါပို႔ခ်ေပးရင္ အေကာင္းဆံုး အေျခခံအဂၤလိပ္စကားေျပာႏွင့္ (The Best Basic English Speaking and Patterns) စာအုပ္ကို ေရးသားျဖစ္ခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွာ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ေပၚရွိ ဒကၡိဏာရာမ စာသင္တိုက္ကို ၾကာနီကန္ စာသင္တိုက္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဒကၡိဏာရာမ စာသင္တိုက္ တာဝန္ယူဖို႔ တာဝန္ ေပးအပ္ျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ႏိုင္ငံျခားဘာသာႏွင့္ ဓမၼပညာေရး သင္တန္းေက်ာင္းအမည္ျဖင့္(၁၃) ႏွစ္ေအာက္ ကိုရင္ငယ္ရွင္သာမေဏငယ္မ်ားကို ပါဠိဘာသာအျပင္ သခ်ၤာဘာသာ၊ အဂၤလိပ္စာဘာသာ မသင္မေနရစနစ္ျဖင့္ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပး၍ သာသနာျပဳလ်က္ ရွိပါတယ္။

၉။       ဓမၼစကူးသင္တန္းေက်ာင္းကို အရွင္ဘုရားကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ ျဖစ္တာလည္း ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔မ်ားလဲဘုရား။

          ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားဟာ ေရွးျမန္မာတို႔၏ ပညာရင္ႏို္႔ ေသာက္စို႔ရာ ပင္မဌာနႀကီးမ်ား ျဖစ္ ခဲ့တယ္။ ေရွးျမန္မာလူငယ္ေတြဟာ ဘာသာတရားအေပၚ တန္ဖိုးထား အေလးထားၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက သင္ေပးလိုက္ေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊  ဗဟုသုတေတြကို  ရပ္အက်ိဳး ရြာအက်ိဳး အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ့အက်ိဳး၊ ႏိုင္ငံအက်ိဳးေတြကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ျမတ္စြာဘုရား သာသနာျမတ္ႀကီး အဓြန္႕ရွည္တည္တံ့တယ္ဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြ အထိ အေတြ႕မ်ားခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူ အသိ ပညာ အတတ္ပညာ ဗဟုသုတေတြ ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက သင္ၾကား ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလူငယ္ေတြနဲ႔  ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ေဝးကြာသြားရင္ မေကာင္းတဲ့ ဆုတ္ယုတ္တဲ့လကၡဏာ ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္ တစ္စထက္တစ္စ အဆက္အသြယ္ အားနည္းလာေနတယ္။ေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူေတြ အပတ္စဥ္ ဥပုသ္ေန႔ (သို႔) တနဂၤေႏြ ေန႔ ဓမၼာ႐ံုေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေတြ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဓမၼပံုျပင္ေတြ၊ စာေပေတြ သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးတရားဓမၼလက္ေဆာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဟာကြက္ကို ဓမၼ စကူးလ္က အေကာင္းဆံုး ကူညီပံ့ပိုး ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ ထားတယ္။ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြ ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ အလြန္ႏူးညံ့ တယ္။ လူငယ္ေတြဟာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ ဗဟုသုတေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူ ေနရာတိုင္းတြင္ သင္ယူေလ့လာ သင္ၾကားႏိုင္ၾက တယ္။ ဒီပညာေတြကို ျမတ္စြာဘုရား ရဲ႕(ဓမၼ)တရားအသိနဲ႔ ၿမိဳ႕တိုင္း ရြာတိုင္း ေနရာတိုင္းတြင္ ညႇိေပးဖို႔ လိုတယ္။ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ ဖို႔ ဓမၼစကူးလ္ကို တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္လည္ေဝမွ်ဖို႔ လည္း ရည္ရြယ္ခဲ့တယ္။

၁၀။     အခု သီတင္းသံုးေနတဲ့ ဒကၡိဏာရာမစာသင္တိုက္မွာ ဒီဓမၼစကူးလ္သင္တန္း ေက်ာင္းကို စဖြင့္ ဖြင့္ျခင္း ေအာင္ျမင္မႈ ရွိပါရဲ႕လား ဘုရား။

          ေအာင္ျမင္မႈရွိပါတယ္။ ေလာ ေလာဆယ္ (၈၀) မွ (၁၀ဝ) ၾကား ေလာက္ရွိေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

၁၁။     လာေရာက္သင္တန္းတက္တဲ့ သူမ်ားကိုေရာ ဘယ္လိုအေၾကာင္း အရာေတြ ပို႔ခ်လဲဆိုတာ သိပါရေစ။

          သင္ၾကားမႈဟာ အပိုင္းက (၂)ပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပထမပိုင္း အေနနဲ႔ ယဥ္ေက်းလိမၼာဓမၼစာေပ ေတြကို ျမန္မာလို သင္ၾက ေလ့လာၾကတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဒုတိယပိုင္းအေနနဲ႔ ပထမပိုင္းက သင္ၾကားထားတဲ့ ဘာသာရပ္ကိုပဲ အဂၤလိပ္လို ျပန္လည္ေလ့လာၾက တယ္။ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေလ့လာမႈ၊ သင္ယူမႈ၊      နားလည္မႈ စသည္မ်ားကို စစ္ေဆး တယ္။ ဒီလိုအပိုင္းခြဲၿပီး သင္ၾကား ေပးေနပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရား (ဓမၼ)ေတြကို ေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူေတြ ေကာင္းေကာင္း ရွင္းျပႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာကို လည္း ေလ့လာျဖစ္ၾကမယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းဆံုးလူငယ္/ေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူေတြက ေျဖၾကားႏိုင္ ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

၁၂။     အရွင္ဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္၊      ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကိုလည္း သိခ်င္ပါတယ္။

          ၁။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရား ေတာ္ေတြကို ေခတ္စနစ္အညီ ေလ့လာ သင္ၾကားႏိုင္ၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာ ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို လက္ေတြ႕ အသံုးခ်ကာ ကမၻာကို ျပန္႔ပြားေစျခင္း။

၂။       ကမၻာ့သာသနာျပဳ ရဟန္း ေတာ္မ်ား ေပၚထြက္ေစျခင္း။

၃။ ဆရာႏွင့္ဒကာ ညီညာစြာ လက္တြဲ၍ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ စသည္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။

၁၃။     ဘာသာတရားတိုင္းကေတာ့ အေကာင္းေတြကို ဦးတည္တာပဲလို႔ ျမင္ပါတယ္ဘုရား။ ခံယူတဲ့သူေတြ ခံယူခ်က္လြဲရင္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ သာသနာအေပၚမွာ အထင္ျမင္လြဲမႈ ေတြ ျဖစ္ေစတတ္တယ္လို႔ ထင္ပါ တယ္။ အရွင္ဘုရားအေနနဲ႔ ဗုဒၶရဲ႕လမ္းစဥ္နဲ႔ ျမတ္ဗုဒၶသားသမီး ေတြ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္သင့္တယ္ ဆိုၿပီး အျမင္ေလးမ်ားရွိရင္ ေျပာျပေပးပါဦး။

          ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာသာတရားတိုင္းဟာ ကိုယ့္အယူကို မွန္တယ္ ေျပာၾကယူၾကပါ တယ္။ ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ကာလာမသုတၲန္ကိုအားလံုးၾကားနာ  ဖူးပါလိမ့္မယ္။ ဒီကာလာမသုတၲန္ လာသည့္အတိုင္း ဗုဒၶျမတ္စြာ ဆံုးမတဲ့အတိုင္း နာယူမွတ္သားၿပီး အမွန္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားရမည့္ အဓိက အခ်က္ဟာ မိမိလုပ္တဲ့အလုပ္က အျပစ္ရွိတဲ့အရာျဖစ္သလား။ အျပစ္ မရွိတဲ့အရာျဖစ္သလား။ (ကုသလ) ကုသိုလ္ျဖစ္သလား။ (အကုသလ) အကုသိုလ္ျဖစ္သလား။ ပညာရွိ  သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ီးမြမ္းၾကသလား။ ကဲ့ရဲ႕ၾကသလား။ ကိုယ္ လက္ေတြ႕ဘဝ က်င့္သံုးရင္ ေကာင္းက်ိဳးေပးသလား။ မေကာင္း က်ိဳးေပးသလား။ အတိုင္းအတာနဲ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ျဖင့္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီး ေနႏိုင္သြားရင္ ဘာသာတရားတိုင္းဟာ ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

၁၄။     အရွင္ဘုရားက ပရိယတၲိ ပဋိပတ္ကို မွ်တစြာ က်င့္သံုးသူလို႔ တပည့္ေတာ္ သိထားပါတယ္။ အရွင္ဘုရား ကိုယ့္ေဒသကိုယ့္ေနရာမွာအျပင္ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးေတြကို သြားၿပီး တရားအားထုတ္ က်င့္ႀကံျဖစ္ပါေသးလဲဘုရား။

          ၁။ ပဲခူးတိုင္း၊ အုတ္တြင္းၿမိဳ႕ နယ္၊ ေပါက္ကုန္း မိုးကုတ္သာသနာ့ ရိပ္သာႀကီးတြင္ တစ္ႀကိမ္၊ (၁၀) ရက္ တရားစခန္း။ ၂။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕၊ မိုးကုတ္ဓမၼရိပ္သာႀကီးတြင္ တစ္ႀကိမ္ (၇) ရက္တရားစခန္း။ ၃။ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံ၊ ဓမၼစာလၿမိဳ႕ ဆရာႀကီးဦးဂိုအင္ကာ တရားစခန္း၊ သုတိတာ တရား (ဓမၼ) ရိပ္သာႀကီးတြင္ (၁၀) ရက္ႏွင့္ ၄။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕အနီး ဖားေအာက္ေတာရ စိတၲလေတာင္ ေက်ာင္းဓမၼရိပ္သာႀကီးတြင္(တစ္လ) တိတိ ဝင္ေရာက္ကာ ဝိပႆနာတရား ဘာဝနာမ်ားကို အားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

၁၅။     အရွင္ဘုရား ဒီလို တရားအားထုတ္တဲ့အခါတိုင္းမွာ ခံစားရတဲ့ ပီတိ၊ ရတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ကို ဘယ္လိုမ်ား လက္ဆင့္ကမ္းခ်င္ပါလဲ ဘုရား။

          ပရမတၳတရား၊ သစၥာတရား၊ သိႏၱိသုခတရားတို႔ကို ရွာေဖြေသာ နည္းဟာ သတိပ႒ာန္တရားအားထုတ္နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သတိပ႒ာန္တရားဟာ လူသား အားလံုးရဲ႕ဘဝ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ေသာတရားျဖစ္ပါတယ္။ သတိပ႒ာန္ တရား၏ အစဟာ အာနာပါနဟုပင္ ဆိုရမည္ကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္ပါတယ္။  ျမတ္စြာဘုရား အဆူဆူတို႔ဟာ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းျဖင့္သာ ဘုရား အဆူဆူ လက္မလြတ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္း ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ အာနာပါနသတိကို ပြားမ်ားလွ်င္ သတိပ႒ာန္ေလးပါးလံုး အကုန္ပြားၿပီး အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္လာတယ္။ သတိပ႒ာန္ေလးပါးစံု ပြားမ်ားၿပီးလွ်င္ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးကို အလိုအေလ်ာက္ပြားၿပီးသားျဖစ္တယ္။ ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါး ျပည့္စံုလွ်င္ ဝိသုဒိၶ ခုနစ္ပါး စသည္မ်ား စံုလင္လာေၾကာင္းကို အာနာပါနႆတိ သုတ္ေတာ္က ညႊန္ျပထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကား အာနာပါန ကမၼ႒ာန္းကို ခရီးေရာက္ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ အားထုတ္ထားေသာ သူ၏ စိတ္အစဥ္သည္ အလြန္ထက္ျမက္ ျခင္း၊ သြက္လက္ျခင္း၊ စူးရွျခင္း၊ ေတာက္ပျခင္း၊ ၾကည္လင္ျခင္း စေသာ အက်ိဳးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုး က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

၁၆။     ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း အၿမဲတမ္း မေမ့မေလ်ာ့ရွိသင့္တဲ့ အရာကို အရွင္ဘုရား လမ္းညႊန္ေပးပါဦး။

          အၿမဲသတိနဲ႔ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကိစၥအဝ၀ကို မွ်မွ် တတ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္တယ္။ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုကို ေျဖရွင္းရင္ လည္း သတိနဲ႔ Óာဏ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေတာ့ ေျဖရွင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကိစၥအားလံုးဟာ အဆင္ေျပသြားတယ္။ သတိ အၿမဲတမ္းကပ္ၿပီးေတာ့ ေနထိုင္သြားလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘဝမွာ ေတြ႕ႀကံဳ လာရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို သတိနဲ႔ ၾကည့္တဲ့အခါ ပိုၿပီးေတာ့ အျမင္ ၾကည္လင္လာတယ္။ ရွင္းလာတယ္။ အဲဒီလို ေျဖရွင္းႏိုင္ရင္ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီး နည္းသြားၿပီး ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာမယ္။ သတိဟာ မေမ့မေလ်ာ့ အၿမဲေဆာင္ဖို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ေရွ႕ဆရာ ေတာ္ႀကီးမ်ားက မ်ားမ်ားခိုးၿပီး မ်ားမ်ားပိုးပါတဲ့။ မ်ားမ်ားခိုးဆိုတာ ဘုရားမ်ားမ်ား ရွိခိုးပါတယ္တဲ့။ မ်ားမ်ားပိုးဆိုတာ အမ်ားအက်ိဳး မ်ားမ်ား သယ္ပိုးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ားမ်ားခိုးၿပီး မ်ားမ်ားပိုးပါတဲ့ ေရွ႕ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ဩဝါဒ ေပးခဲ့တယ္။

၁၇။     အရွင္ဘုရားကို အားက်တဲ့ သာသနာ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္ေတြအတြက္ လက္ဆင့္ကမ္းစကားမ်ား ေျပာေပးပါဦး ဘုရား။

          ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခါ က ေမြးရပ္ဇာတိ၊ ရစ္ေခြစီးဆင္းသြားသည့္ ေခ်ာင္းကေလး၏ အေနာက္ဘက္ျခမ္း ကပ္လ်က္တည္ ရွိ ရြာဝန္းက်င္(ေလး)ရြာ၊ ရြာေျမာက္ ဘက္ျခမ္းမွာ သမစိတၲရြာ၊ ရြာ ေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာ မိေက်ာင္း ေခါင္းရြာ၊ ရြာအေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ  ဘြဲ႕တိုင္းကုန္းရြာႏွင့္ ရြာေလးကုန္း ရြာ၊ ရြာအမည္က ဘုရားကုန္းရြာ၊ အိမ္ေျခ (၈၀)မျပည့္။ လူဦးေရ(၁၉၀) ေက်ာ္၊ ရြာထိပ္၌ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၊ေျခတံရွည္ သည့္ အေျခခံ မူလတန္းစာသင္ေက်ာင္းကေလး တစ္ေက်ာင္းသာ လဲေလ်ာင္း။ ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္းမရွိ၊ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ နတၳိ၊ လွ်ပ္စစ္မီးက ပံုျပင္ပမာ၊ ကားလမ္းမေပါက္၊ ကတၲရာလမ္း မျမင္ဖူးဘူး။ ေက်ာက္ခင္းလမ္းလည္းမဟုတ္။ ရြံ႕လမ္း၊ ႏြံလမ္း၊ ဗြက္လမ္း၊ ဖံုလမ္း မွ်သာ။ လူကဖန္တီးတဲ့ အလွတရားတို႔ကင္းရာ၊ သဘာဝ ကေပးတဲ့ အလွအ႐ိုင္းတို႕ ႀကီးစိုးသည့္ ရြာကေလး။ ဇရပ္ႀကီးၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ (၁၅) မိုင္ေက်ာ္ အကြာ ဘုရားကုန္း ကေလး ေတာင္သူလယ္သမားတို႕ရြာ၊ ဆင္းရဲသားတို႔ရြာ၊ ဘုန္းႀကီးတို႔ ငယ္စဥ္ကဆို ေလာကီပညာဆိုလို႔ (၁၀)တန္းေအာင္ျမင္ဖူးသူပင္ မရွိတဲ့ ရြာ၊ စာေရးသူရဲ႕ တစ္ခါက ေမြးရပ္ ဇာတိရြာ။ ဒါေပမဲ့ ေလာကမွာလူဟာ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသမွာပဲ ေမြးေမြး ဘယ္မိသားစု ဘဝထဲမွာပဲ လူ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ က်င္လည္လည္၊ ဘယ္လိုအခက္ အခဲဘဝကိုပင္ ျဖတ္သန္းျဖတ္သန္း၊ အဓိကကေတာ့ မိမိသည္သာ အဓိက ပဓာနျဖစ္တယ္။ ဝီရိယနဲ႔ ႀကိဳးစားရင္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားက ဝီရိယ     ဝေတာ ကႎ နာမ ကမၼံ န သိဇၥ်တိ။ ဆႏၵဝေတ ကႎ နာမ ကမၼံနသိဇၥ်တိ တဲ့ ၊ ဝီရိယဝေတာ- ဝီရိယရွိေသာသူ အား၊ ကႎ နာမ ကမၼံ-အဘယ္မည္ ေသာ အမႈမ်ိဳးသည္၊နသိဇၥ်တိ-မၿပီးဘဲ ရွိပါအံ့နည္း။ ဝီရိယႏွင့္ ႀကိဳးစားလွ်င္ ေအာင္ျမင္မယ္။ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ ႀကိဳးစားလွ်င္ ေအာင္ျမင္ ရမယ္။ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈရဲ႕ အဆံုး၌ ေအာင္ျမင္မႈရွိသည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္တယ္။ အားလံုး ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္ေတြ ႀကိဳးစားႏိုင္ ၾကပါေစ။

မိုးမိုးေစာဝင္း