ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့ေထရဝါဒသာသနာ စလင္း -ေမာင္ေမႊးႀကိဳင္

ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမမ်ားႏွင့္

ျမန္မာ့ေထရဝါဒသာသနာ

စလင္း -ေမာင္ေမႊးႀကိဳင္

          ေလာကတြင္ လူ႔ဘဝသည္ ရခဲ၏။ သာသနာႏွင့္ ႀကံဳခဲ၏။ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းသာမေဏဘဝသည္ ရခဲ၏။ ဤသို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

          မွန္ေပသည္။ ထိုသို႔ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္ ‘လူ’ ဆိုသည္မွာ မိမိကိုယ္က်ိဳးသာမက သူတစ္ပါးအက်ိဳးကိုပါ သယ္ပိုးတတ္သူမ်ားဟု ဖြင့္ဆိုၾကပါသည္။ မ်က္ျမင္ သတၲေလာကတြင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း မတ္တတ္ရပ္၍ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားကို သာမန္အားျဖင့္ ‘လူ’ ဟူ၍ သိရွိၾကပါသည္။

          သို႔ေသာ္ ဓမၼေဒသနာအျမင္အရ အသိဥာဏ္ရွိ ျခင္း၊လံု႔လဝီရိယ ရွိျခင္း၊ထိုးထြင္းႀကံစည္တတ္ျခင္း၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္ျခင္း ဟူေသာတရားမ်ားကို လက္ကိုင္ထားသူမ်ားကိုသာလွ်င္ ‘လူသား’ဟူ၍ သတ္မွတ္ရပါမည္။

          မိုက္မဲျခင္း၊ ပ်င္းရိျခင္း၊ထံုထိုင္းျခင္း၊အႏိုင္အထက္ ကိုယ္က်ိဳးရွာျခင္း ဟူသည့္ တရားဆိုးမ်ား သက္ဝင္ေန သူကို အႏြယ္အားျဖင့္ ‘လူ’ ဟူ၍ သာမန္ ဆိုရေသာ္လည္း ‘လူမဆန္တဲ့လူ’မ်ားဟုသာ ဆိုရေပမည္။

အမွားနယ္မွလြတ္ေျမာက္ရန္

          ‘သာသနာ’ဟူသည္ ‘အဆံုးအမ’ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ အနက္ျပန္ပါသည္။ တိက်ျပည့္စံုစြာဆိုရေသာ္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ အဆံုးအမေတာ္ဟူ၍ ဆိုရေပမည္။ တရားေတာ္မ်ားသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအဆံုးအမမ်ားသည္ နိကာယ္ ငါးရပ္၊ ပိဋကသံုးပံုမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အတိုခ်ံဳးေသာ္ ဒါန၊ သီလ၊ဘာဝနာ သံုးပါး ရသည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျဖစ္ေပသည္။

          သက္ရွိ သူ ငါ သတၲဝါ အားလံုးတို႔သည္ အလို ႀကီးျခင္း ‘ေလာဘ’ ေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး ပူေလာင္၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲရသည္။ ေဒါသအမ်က္ေၾကာင့္ ပူေလာင္ ခံခက္ရသည္။ ေမာဟအမိုက္ေမွာင္ေၾကာင့္ အမွားနယ္တြင္ တဝဲလည္လည္ျဖင့္ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ ပင္ပန္းရပါသည္။

          သို႔အတြက္ လိုခ်င္မႈ၊ အလိုႀကီးမႈ၊ ပါးသည္ထက္ ပါးေအာင္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲ၍ဒါနအမႈျပဳရပါသည္။ ေဒါသ အမ်က္ ပါးသည္ထက္ပါးေအာင္ သည္းခံျခင္းကို ညႊန္း ဆိုတဲ့ ‘သီလ’ကိုေဆာက္တည္ရပါသည္။ အမိုက္ေမွာင္ ေမာဟ ပါးသည္ထက္ပါး၍ အမွားနည္းပါးေအာင္ မိမိ အျပစ္ကို သံုးသပ္ရွာေဖြစစ္ေဆးျခင္းဟူေသာ ‘ဘာဝနာ’ ကို ပြားရပါသည္။ ဘာဝနာကို ‘ပညာ’ဟူ၍ ညႊန္ျပပါသည္။

ဒုလႅဘ ဟူသည္

          ရခဲလွတဲ့ လူ႕ဘဝကိုလည္း ရပါၿပီ။ ႀကံဳဆံုခဲလွတဲ့ သာသနာ(ဘုရားအဆံုးအမ)နဲ႔လည္း ဆံုပါၿပီ။ သက္ဝင္ ယံုၾကည္မႈလည္း ရွိၿပီဆိုပါစို႔။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း က်င့္ဝတ္သိကၡာ မ်ားျပားလွေသာ ရဟန္းဘဝ၊ ရွင္သာမေဏဘဝကို ရယူခံယူႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲ၍ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။

          မွန္လွေပသည္။ရွင္çရဟန္းဘဝသည္ စားေသာက္ သံုးေဆာင္ရာတြင္ တိက်တဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ဝတ္႐ံု သံုးေဆာင္ရာတြင္လည္း တိက်မွန္ကန္ေသာ စည္းကမ္းမ်ား၊ ေျပာဆို, ေနထိုင္ရာ, သြားလာရာ၌လည္း  လိုက္နာရမည့္ ေဘာင္မ်ားကို သိသာထင္ရွားစြာ ျမတ္ဗုဒၶက လမ္းညႊန္ ဆံုးမ၍ထားပါသည္။ ထို ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို ေလာကေအးခ်မ္း၍၊ ကိုယ္တိုင္လည္း သာယာ၊ ေဘးကင္းခ်မ္းသာေစရန္ ညႊန္ၾကားခဲ့ျခင္းဟူ၍ ဆိုပါသည္။

          ထိုက်င့္ဝတ္ဥပေဒမ်ားကို သာမန္သဒၶါတရားျဖင့္ မလိုက္နာႏိုင္ပါ။ မရႏိုင္ပါ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ရခဲ၊ ႀကံဳခဲေသာ ရဟန္းဘဝ၊ ရွင္ဘဝတို႔အတြက္သာ ညႊန္းဆို၍ ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔သာ လက္ခံလိုက္နာႏိုင္ၾကပါ သည္။ သာမန္ ရွင္, ရဟန္းအတြက္ ‘ရခဲ’ဟူသည့္ အသံုးတြင္ မပါဝင္ ဟုဆိုရေပမည္။

ပရိယတိၲ ၿပိဳလဲခဲ့ေသာ္

          ဆက္၍ ဆိုရေသာ္ သဒၶါတရား ထက္သန္ေသာ ရွင္,ရဟန္း၊ ဥပါသကာ၊ဥပါသိကီတို႔ ျဖစ္ဖို႔ရန္အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမေပၚတြင္ ရပ္တည္ရပါမည္။ သို႔မွ သာ ခိုင္ၿမဲေသာ သဒၶါ၊ တည္တံ့ေသာ သဒၶါ၊ မၿပိဳလဲႏိုင္ေသာ သဒၶါျဖစ္ေပမည္။

          ထိုသဒၶါတရားသည္ ဘယ္ကလာပါသနည္းဟုဆိုေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလးဆယ့္ငါးဝါပတ္လံုး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည့္ သာသနာေတာ္သံုးရပ္၊ အဆံုးအမျမတ္မွ လာသည္ဟုဆိုရေပမည္။ တစ္ဖန္ ဆိုရေသာ္ အဆံုးအမသံုးရပ္ အက်င့္ျမတ္တြင္ ပရိယတ္ တည္းဟူေသာ ပိဋကသံုးရပ္သည္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ ျဖစ္သည္။

          မွန္ေပသည္။ ပရိယတိၲေပၚတြင္ ပဋိပတိၲကို တည္ေဆာက္ရပါသည္။ ပဋိပတိၲေပၚတြင္မွ ပဋိေဝဓကို တည္ေဆာက္ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခခံပရိယတိၲ ၿပိဳလဲလွ်င္ အလယ္ထပ္ ပဋိပတိၲႏွင့္ အေပၚထပ္ ပဋိေဝဓတို႔သည္လည္း အလိုအေလ်ာက္ၿပိဳလဲကုန္ေတာ့သည္။

          ယေန႔အထိ သံုးေလာကတြင္ သို႔မဟုတ္ ကမၻာတြင္ သာသနာအဆံုးအမ တည္ရွိ၍ေနျခင္း၊ ဘုရားသံ၊ တရားသံ ၾကားသိေနရျခင္းသည္ ရွင္ေကာင္း၊ ရဟန္း ျမတ္တို႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ဆိုက မွားမည္မထင္ေပ။

သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ျမတ္ဝန္ထမ္း

          အရွင္ေကာင္း အရွင္ျမတ္တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္မွသည္ ယေန႔တိုင္ ပရိယတိၲ သာသနာကို လက္ဆင့္ကမ္း၍ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ့ၾကသည္ကို အားလံုးအသိပင္။ သဂၤါယနာ အထပ္ထပ္ တင္၍လည္း ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကရ၏။ မကြယ္ေပ်ာက္ ေအာင္၊ မယိုယြင္းေအာင္ ႀကီးမားေသာ ဇြဲလံု႔လျဖင့္ ဆရာစဥ္၊ တပည့္ဆက္တို႔ ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္း ကာကြယ္ခဲ့ၾကရသည္။ သင္အံ၊ ပို႔ခ်၊ မွတ္သား လိုက္နာက်င့္ႀကံအားထုတ္ခဲ့ၾကရပါ သည္။

          ထိုသို႔ထိန္းသိမ္းၾကရာတြင္ ရံခါ ပစၥည္းေလးပါး ေခါင္းပါးျပတ္လတ္၍ အသက္ အႏၱရာယ္မ်ားႀကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရသည္။ ရံခါ မင္းဆိုးမင္းေဘးႏွင့္ ရံခါ ေရာဂႏၱရေဘးႏွင့္ ရံခါ သတၱႏၱရေဘးဆိုးမ်ားႏွင့္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုသို႔ႀကံဳေတြ႕ရပင္ျငားလည္း မေၾကာက္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္႔ပါဘဲ အသက္စြန္႔၍ ထိန္းသိမ္းေတာ္မူခဲ့ၾကပါသည္။

ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်င္စရာ

          ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သာသနာေတာ္ျမတ္ အဆံုးအမ သံုးရပ္သည္ နိမ့္တံု၊ ျမင့္တံု ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ယေန႔တိုင္ လည္း ႀကံဳဆဲဟုဆိုရေပမည္။ေယဘုယ်ၿခံဳ၍ဆိုရေသာ္ ပုဂံေခတ္မွ သည္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္သို႔တိုင္ ရွင္ေကာင္း အရွင္ျမတ္တို႔က သာသနာေတာ္ကို မြန္ျမတ္တဲ့ ေစတနာ၊ သဒၶါတရားတို႔ျဖင့္ မိမိ တတ္သိနားလည္ က်င့္သံုး၍ ျပည့္ရွင္မင္းမွသည္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ ႏွလံုးအိမ္အတြင္းသို႔လည္း အျမစ္တြယ္၊ အေျခခံေအာင္ ထည့္သြင္းတည္ေဆာက္ေပးခဲ့ၾကသည္။

          ျပည့္ရွင္မင္းႏွင့္ တိုင္းသားျပည္သူတို႔ဘက္ကလည္း ဗုဒၶဝါဒအျမင္၊ ဗုဒၶအဆံုးအမႏွင့္အညီ အာမိသဒါနျဖင့္ ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကသည္။ထိုစဥ္က သတၲဝါတို႔သည္ အမွား နည္းပါး၍ အမွန္မ်ားခဲ့ၾက၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမတ္ဗုဒၶ၏အရိပ္ဟူေသာ အဆံုးအမေတာ္ေၾကာင့္ျဖစ္ သည္။

          အမွားႏွင့္အမွန္သည္ ‘အျမင္’ေပၚတြင္ တည္ရွိေန ေပသည္။ မွန္၏။ အျမင္သည္ ‘ဝါဒ’ေပၚတြင္ တည္၍ ေနသည္။ ဝါဒသည္ ႏွလံုးသြင္းစ႐ိုက္ ‘ဥာဥ္’အေပၚ၌ တည္ေနေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထပ္ဆိုညႊန္းရလွ်င္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ဝါဒအႏွစ္သာရကား လူ႔ဘဝ ဝါ လူသား ကို ‘ဒုလႅဘ’ဟူ၍တန္ဖိုးထားကာ အျမင္ၾကည္လင္ သန္႔စင္လွေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ထိုစဥ္ကာလက ျမန္မာ့ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝတို႔သည္ စိမ္းလန္း စိုျပည္၍ လူသားတို႔ဘဝသည္ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

မိမိဟူသည့္ ကိုယ္က်ိဳးကို တတိယထား

          ထိုသို႔ သာယာေအးျမ၍ ေနခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတည္ေထာင္ၾကရေပမည္။ ယင္းသို႔တည္ေထာင္ ရာတြင္ အျခားနည္းလမ္းတို႔ျဖင့္ တည္ေထာင္၍မရႏိုင္ပါ။ ျမတ္ဗုဒၶဝါဒလမ္းစဥ္ကို သက္ဝင္က်ယ္ျပန္႔၍ လူသားအားလံုး၏ႏွလံုးအိမ္၊ အသိဥာဏ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပး ႏိုင္မွသာ ရေပမည္။ သို႔မွသာ အထက္က ဆိုခဲ့သလို လူ႕ဘဝကို ‘ဒုလႅဘ’ဟုညႊန္းဆို၍ ထိုသို႔ လူသားခ်င္း ေလးစားတန္ဖိုးထားကာ အေလာဘတရား-အခ်င္းခ်င္း အနစ္နာခံမႈ၊ အေဒါသတရား- အခ်င္းခ်င္း ငဲ့ညႇာ သနားမႈ၊ အေမာဟတရား- ေလာကသဘာဝကို ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ယထာဘူတက်က် သိျမင္မႈတရားမ်ား တိုးတက္ထြန္းကား ျပည့္ဝလာၾကေပမည္။

          ထို အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ ဟူသည့္ တရားသံုးပါး ျပည့္ဝမွသာ လူသားတို႔သည္ အမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳးဟူသည့္ ‘ေလာကတၳ’ကို ပထမထား၍၊ အသိုက္အဝန္း၊ ေဆြမ်ိဳး၊ တပည့္တို႔၏ေကာင္းက်ိဳး ဟူသည့္ ‘ဥာတတၳကို ဒုတိယ’ထားလ်က္ မိမိေကာင္းက်ိဳး (ကိုယ္က်ိဳး) ‘အတၲတၳ’ကို တတိယေနရာသို႔ ပို႔ေဆာင္ ႏိုင္ၾကေပမည္။ သို႔မွသာ ေလာကပါလတရားထြန္းကားေပမည္။

အသိ ဝိဇၨာႏွင့္ အက်င့္ စရဏ

          ေလာကပါလတရား တိုးတက္ထြန္းကား၍ ျပန္႔ပြား လာႏိုင္ေစရန္ ဘာသာဝင္ အားလံုး၊ လူသား အားလံုးတြင္ တာဝန္ရွိၾကပါသည္။ ေလာကမွာ ျမတ္ဗုဒၶဝါဒကို သိျမင္ရန္ အထူးလိုအပ္ပါသည္။ ျမတ္ဗုဒၶဝါဒသည္ အသိဥာဏ္ ‘ဝိဇၨာ’ႏွင့္ အက်င့္ ‘စရဏ’တရားတို႔ကို အေျခခံ တည္ေဆာက္ပါသည္။ အျခားေသာ ဝါဒမ်ားသည္ ဝိဇၨာသာ ပါဝင္၍ စရဏ မပါဝင္ေသာေၾကာင့္ ထိုဝါဒမ်ားျဖင့္ ေလာကကို သာယာေအးခ်မ္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါ။

          ဗုဒၶျမတ္စြာ၏အဆံုးအမေတာ္မ်ားတြင္ လုပ္ငန္းစဥ္ အရ ဓမၼႏွင့္ ဝိနယဟူသည့္ ႏွစ္မ်ိဳးကို ေတြ႕ရပါသည္။  ထိုႏွစ္မ်ိဳးတြင္ ‘ဓမၼ’သည္ ဝိဇၨာတြင္ ပါဝင္၍ ‘ဝိနယ’ သည္ စရဏျဖစ္ပါသည္။

          ျမန္မာေဝါဟာရအရ ဓမၼႏွင့္ဝိဇၨာသည္ အသိပညာ ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဝိနယႏွင့္စရဏသည္ အက်င့္ႏွင့္ ပတ္သက္သည္။ သို႔အတြက္ သိ႐ံုသာသိ၍ မက်င့္ပါလွ်င္ ‘အက်ိဳး’ႏွင့္တူ၍ အသိပညာမပါေသာက်င့္သံုးမႈ သက္သက္သည္လည္း ‘အကန္း’ႏွင့္ တူသည္ဟု ဆိုပါသည္။

          ကိုယ္သြားလိုရာ ခရီးေပါက္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ မ်က္စိ အျမင္လည္း ေကာင္းရပါလိမ့္မည္။ ေျခလည္း ေကာင္း ရပါမည္။အလားတူ လိုရာပန္းတိုင္သို႔ေရာက္ရန္ အသိဥာဏ္ကိုလည္း ႀကိဳးစားရပါမည္။ အက်င့္ စရဏကိုလည္း က်င့္သံုးရေပမည္။

အႏိႈင္းမဲ့ေသာ ျမတ္ဆရာ

          ဝိဇၨာႏွင့္စရဏကို ႏွလံုးအိမ္တြင္ တည္ေဆာက္ရန္မွာ လူသားအားလံုးတြင္ တာဝန္ရွိေပသည္။အသိဥာဏ္ ႏွင့္ အက်င့္စ႐ိုက္တို႔သည္ လူသားတို႔အတြက္ အျဖဴ အမည္းကြဲျပားေလသည္။ မွန္ကန္ေသာအသိဥာဏ္ ရယူဖို႔အတြက္ ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္ လိုအပ္ေပသည္။ ထိုဆရာျမတ္ဟူသည္ကား ပိဋကစာေပသည္ အႏိႈင္းမဲ့ေသာဆရာ ျဖစ္ပါသည္။

          ထိုအႏိႈင္းမဲ့ေသာဆရာျမတ္ကို မည္သို႔ရွာႀကံရမည္ ဆိုသည္ကို ဤသို႔ေတြ႕ရွိရသည္။ ‘ေယာ ေခါ အာနႏၵ မယာဓေမၼာစ ဝိနေယာ စ ေဒသိေတာ ပညေတၲာ၊ ေသာ ေဝါ မမစၥေယန သတၳာ’(မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္) ေဒသနာေတာ္အရ ဓမၼႏွင့္ဝိနယတို႔ကို ေတြ႕ရပါသည္။           ထို ဓမၼႏွင့္ ဝိနယ ဟူေသာ ပိဋကစာေပမ်ားသည္ ေလာကကို အၿမဲထာဝရ ဆံုးမေတာ္မူေနသည့္ သက္ရွိ ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုဓမၼႏွင့္ ဝိနယတို႔မွ သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕မ်က္ျမင္ ဖူးေျမာ္ပူေဇာ္ႏိုင္ၾကေပ သည္။

          ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ‘ေယာ ဓမၼံ ပႆတိ၊ ေသာ မံ ပႆတိတရားကို ျမင္ပါက  ‘ငါဘုရားကို ျမင္သည္’ဟူ၍ ေဟာေတာ္မူပါသည္။

ဝိုင္းဝန္းကူညီ ေရွ႕သို႔ခ်ီ

          ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမေတာ္ကို အေပ်ာက္မခံလိုၾကေသာ ဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားႏွင့္ လူ ဥပါသကာ ဥပါသိကီအေပါင္းတို႔သည္ ကိုယ္အား ဥာဏ္အား ပစၥည္းေလးပါးအားတို႔ျဖင့္စုေပါင္း၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ခဲ့ၾက၏။ ယေန႔တိုင္လည္း အားထုတ္ေနၾကဆဲ၊ ေနာင္လည္း အားခဲၾကရေပဦးမည္။

          ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမေတာ္မ်ား မကြယ္ပေစရန္ လည္းေကာင္း၊ တိုးတက္ျပန္႔ပြားေစရန္လည္းေကာင္း၊ သန္႔ရွင္းတည္တံ့ေစရန္လည္းေကာင္း အေကာင္းဆံုး ေသာနည္းမွာ ပရိယတိၲစာသင္တိုက္မ်ား တည္ေထာင္ ျခင္း၊ ကူညီအားေပးျခင္း၊ စာေပပရိယတိၲကို သင္အံ၊ ပို႔ခ်၊ အားေပးခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း၊ တရားဓမၼမ်ားကို လာဘ သကၠာရ သိေလာက ေရွ႕မ႐ႈဘဲ ေဟာၾကား ျပသ ဆံုးမေပးျခင္း၊ စာျပန္ပြဲ၊ စာေမးပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ေပး၍ ခ်ီးေျမႇာက္ ၾကရေပမည္။

          သို႔မွသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမသာသနာ၊ သိကၡာ သံုးရပ္၊ အက်င့္ျမတ္တို႔သည္ ျမန္မာ့ေထရဝါဒသာသနာေတာ္တြင္ စည္ပင္၍ ထာဝရၾကည္လင္ေနမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါသည္။

စလင္း ေမာင္ေမႊးႀကိဳင္