အိုဘယ့္ေယာဂီ ဇြန္မိုးစက္

အိုဘယ့္ေယာဂီ

ဇြန္မိုးစက္

           မိခင္ႀကီးအား ေျခာက္လခြဲတိုင္တိုင္ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ျပဳစုခဲ့ေသာ သမီးအလိမၼာ ဇြန္မိုးစက္သည္ စိတ္ပန္း လူပန္း ျဖစ္ေနျခင္းမွ အနားရေအာင္ ရက္သတၲပတ္မွ် တရားစခန္းဝင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလ သည္။ ထိုသို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ မိမိမရွိေသာ ကာလတို တစ္ခုအတြင္း အိမ္၏စားေရး ေသာက္ေရး အစစအဆင္ေျပေအာင္ ေငြေၾကးစိုက္ ထုတ္၍ စီမံရေပေတာ့သည္။

          တရားစခန္း၌ ဝတ္ဆင္ရန္ လံုခ်ည္ အညိဳမ်ားကို ေတြ႕ၿပီးျဖစ္၍ စင္ကာပူတြင္ ရိပ္သာဝင္စဥ္က ဝတ္ေလ့ ရွိေသာ အက်ႌ အျဖဴမ်ားသည္ ဗီ႐ို သို႔မဟုတ္ ေသတၲာ တစ္ခုခုထဲတြင္ရွိရမည္ဟု တပ္အပ္ယံုၾကည္၍ ရိပ္သာ မသြားခင္ ႏွစ္ရက္အလိုမွ အက်ႌျဖဴမ်ားကို ထုတ္ေလွ်ာ္ရန္ ႀကံစည္ထားေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ဝတ္ေနက် အက်ႌျဖဴ မ်ားအား ရွာမေတြ႕သျဖင့္ အနီးကပ္မွ ေခါင္းစားရေတာ့ သည္။ သို႔ႏွင့္ မိခင္ႀကီး ဥပုသ္ေန႔တြင္ ဝတ္ဆင္ေလ့ ရွိေသာ အက်ႌျဖဴမွန္သမွ် ဆြဲထုတ္ၿပီး ကိုယ္တြင္ ကပ္ၾကည့္၊ ဝတ္ၾကည့္ရရွာေလ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လအတြင္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဆယ့္ႏွစ္ေပါင္ က်သြားျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကား မိခင္၏ အက်ႌမ်ား သာမက ယခင္က ကိုယ္ႏွင့္ မေတာ္သျဖင့္ အျခားသူမ်ား ကို ေပးရန္ႀကံစည္ထားေသာ အက်ႌအေကာင္းအေဟာင္း မ်ားကိုပင္ ျပန္လည္ဝတ္ဆင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

           ရိပ္သာမသြားခင္ တစ္ရက္အလိုတြင္ကား အေရးႀကီးကိစၥတစ္ခုျဖင့္ မဂၤလာဒံုသို႔သြားရန္ အေၾကာင္း တစ္ခုေပၚလာေလသည္။ ထိုေန႔မွ မသြားလွ်င္ မျဖစ္သည့္ အတြက္ သြားရေသးသည္။ ထိုမွအျပန္ ေရႊတိဂံုေစတီ ေတာ္ကို ဝင္ရသျဖင့္ ေန႔ထက္ဝက္စြန္းစြန္း အခ်ိန္ကုန္ သြားရာ ပစၥည္းမ်ားသိမ္းဆည္းရန္ အခ်ိန္မေလာက္ငွ ေတာ့ေပ။ ဤတြင္ ေယာဂီသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိ ျပဳမိ၏။ အျခားမဟုတ္ ခရီးတို çရွည္ထြက္ခါနီးတိုင္းတြင္ အေၾကာင္းကိစၥႀကီးငယ္ တစ္စံုတစ္ရာ ေပၚလာတတ္ ျခင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္လုရသျဖင့္ ခရီးမထြက္ခင္ရက္တြင္ အခါတိုင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပင္ပန္းေလ့ရွိေသာ မိမိကံကို ျဖစ္ေလသည္။

          ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ၈-နာရီ ၁၀-မိနစ္ခန္႔ တြင္ ရန္ကုန္မွ တစ္နာရီခြဲခန္႔ ေမာင္းရေသာ အင္းတေကာ္ စံျပေက်းရြာသို႔ ေဘးမသီရန္မခ ေရာက္ရွိ ခဲ့ေပသည္။ ယခင္က တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူး ေသာ္လည္း ဧက (၂၀) က်ယ္ဝန္းၿပီး သစ္ရိပ္ ဝါးရိပ္တို႔ ျဖင့္ ေအးခ်မ္းလွေသာ ဖားေအာက္ေတာရ ရိပ္သာကို ေယာဂီတစ္ေယာက္ ျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာက်သြားေလ သည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ သိရသည္မွာ ကား ဤရိပ္သာတြင္ ျမန္မာေယာဂီဟူ၍ မိမိ တစ္ေယာက္တည္း ရွိျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ႏွင့္  ရဟန္းတစ္ပါး၊ ဆရာေလး သံုးပါးတို႔မွ လြဲ၍ က်န္သံဃာ၊ သီလရွင္ႏွင့္ ေယာဂီတို႔သည္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးသားမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ေယာဂီစိတ္တြင္ကား ျမန္မာမရွိေလ။ စကားေျပာစရာ မလို၍ မိမိတရား အားထုတ္ရန္ပို၍ အဆင္ေျပေလဟု မွတ္ယူထားသူျဖစ္ရာ ဝမ္းသာမိေလသည္။

          ဆရာေတာ္၏ အစ္မျဖစ္သူက သြပ္မိုးထားေသာ ႏွစ္ထပ္အုတ္ခံ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေဆာင္၏ အေပၚထပ္တြင္ ေယာဂီကို ေနရာခ်ေပးသည္။ အေပၚတစ္ထပ္လံုးတြင္ မိမိအရင္ေရာက္ႏွင့္ၿပီးေသာ အျခားေယာဂီတစ္ဦးကို မျမင္ရေသးခင္မွာပင္ သူႏွင့္ ကပ္လ်က္အခန္းတြင္ ႀကိဳးတန္းၿပီး လွမ္းထားေသာ အဝတ္အစားကို ျမင္႐ံုႏွင့္ ထိုေယာဂီ မည္သည့္ႏိုင္ငံသားျဖစ္သည္ကို ေယာဂီ ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ေယာဂီသည္ အခန္း တစ္ခန္းျဖင့္ သီးျခားေနလိုေသာ္လည္း လူမေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ ဖုန္ထူေနေသာအခန္းကို ရွင္းလင္းရမွာ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းမည္စိုးသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ မိမိ ေခါင္းထက္ ႀကိဳးတန္းမွာ လႊားထားေသာ အဝတ္အစား ကို ႐ုပ္ေပးရန္ သူစိမ္းေယာဂီတစ္ဦးကို မေျပာလိုျခင္းက တစ္ေၾကာင္း အခန္းအျပင္ဘက္ရွိ က်ယ္ေျပာေသာ ေဟာခန္းမထဲတြင္သာ တစ္ကိုယ္တည္း ေနမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

          (ရိပ္သာေရာက္ၿပီး ငါးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္မူ ဗီယက္နမ္မွ အမ်ိဳးသမီးဧည့္သည္ ေလးေယာက္ ေယာဂီတို႔အေဆာင္တြင္ ႏွစ္ညတာ တည္းခိုးအိပ္စက္ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည့္အတြက္ သူတို႔အား ေနရာ ေပးႏိုင္ရန္ ေယာဂီခမ်ာ ပင့္ကူအိမ္မ်ားျဖင့္ ယွက္ႏႊယ္ လ်က္ရွိေသာ အခန္းလြတ္ကို တစ္မနက္ခင္းမွ် အခ်ိန္ ေပး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရေပသည္။) ပစၥည္းမ်ားခ်ၿပီး ေနရာထိုင္ခင္းအတြက္ သန္႔ရွင္း လွည္းက်င္းေနစဥ္ အခန္းထဲမွ လူမ်ိဳးျခား ေယာဂီသည္ မိမိအား ဖုန္သုတ္ရန္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါစေလး ကမ္းေပး သျဖင့္ ေယာဂီသည္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ လွမ္းယူ လိုက္ေသာ္လည္း ေက်းဇူးတင္စကား မဆိုမိခဲ့ေပ။ သီလယူ၊ ေန႔လယ္စာစားၿပီး အေဆာင္ေပၚျပန္တက္ လာသည့္အခါတြင္မွ သူမထံသြား၍ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုျဖစ္ေတာ့သည္။ သူမက ေယာဂီအား ရန္ကုန္ ကလားဟု ေမးသည္ကို ဟုတ္တယ္ဟု ျပန္ေျဖသည္ မွလြဲ၍ သူမကို စကားျပန္မဆိုမိ။ ရိပ္သာတြင္ စကား နည္းေလ၊ ေကာင္းေလဟု ေယာဂီခံယူထားသည္ မဟုတ္ပါလား။

          နံနက္ ၃-နာရီ ၄၅-မိနစ္ တြင္ဘုရားရွိခိုး တရား ထိုင္ရန္ ၃-နာရီ ၁၅-မိနစ္တြင္ အိပ္ရာမွ ထရေသာ္ လည္း ေယာဂီ စိတ္အလ်ဥ္မွာ ၾကည္လင္လ်က္ ရွိေနေပ သည္။ မိမိ အေဆာင္မွ သိမ္ရွိရာကိုသြားရာ လမ္း တစ္ေလွ်ာက္သည္ ေမွာင္မည္းလ်က္ရွိရာ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးအစြမ္းျဖင့္ ခလုတ္မထိဘဲ သြားလာႏိုင္ေသာ္ လည္း ေယာဂီမွာ နက္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္တြင္ စံုညီစြာ ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္တာရာမ်ားကို ေမာ္ၾကည့္မိရာ ဟန္ခ်က္ပ်က္၍ ေခ်ာ္လဲမလိုျဖစ္သြားေလသည္။ အႏွီ ေယာဂီသည္ကား ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေျမႀကီးေပၚ ပက္လက္ လွဲအိပ္ၿပီး လင္းလက္ေနသည့္ ၾကယ္ပြင့္မ်ားကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ခ်င္မိ၏။ သို႕ေသာ္ ေယာဂီဟူေသာ သတိက ကပ္ပါလာေလရာ မိမိအာ႐ံုကို ေရွ႕တူ႐ူသို႔ ျပန္လႊဲ ရေလသည္။

          လိပ္ျပာေရာင္စံုမ်ား၊ ကတၲီပါေရာင္ ေတာက္ေန ေသာ ပုဇဥ္းရင္ကြဲမ်ား၊ တဝီဝီျမည္ကာ ပ်ံဝဲေနေသာ ပိတုန္းေကာင္မ်ားၾကားတြင္ ေယာဂီတစ္ေယာက္ သာယာၾကည္ႏူးေနမိ၏။ ေတာင္ေတာရယ္သာ၊ မာလာကငံုဖူး၊ တစ္ပင္ကို ႏွစ္ပင္ယွက္တယ္။ ေက်းငွက္ ကျမဴး၊ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုစာ မရြတ္ျဖစ္ေသာ ကဗ်ာ ေလးပင္ ေယာဂီမွတ္Óာဏ္ထဲ အလိုလိုဝင္ေရာက္ လာေလသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိျမင္ဖူးသမွ် အရြယ္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ ကင္းေျခမ်ားႏွင့္ ကင္းၿမီးေကာက္ တို႔ကို ေတြ႕ရသည့္ အခိုက္တြင္မေတာ့ ေယာဂီ၏ ႏွလံုး အနည္းငယ္ တုန္ယင္လာ၏။ အဝါေရာင္အဆင္းရွိ ေသာ ဖားခံုညင္းတစ္ေကာင္ အိမ္သာထုတ္တန္းေပၚမွ ခုန္ခ်ရာ ေယာဂီေျခေထာက္ေပၚက်၍ ေၾကာက္လန္႔ တၾကား ေအာ္မိေသးသည္။ ဪသာ္ ေတာထဲေတာင္ထဲ တြင္ တရားအားထုတ္ရသည္မွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူလွေၾကာင္း ေယာဂီကိုယ္ေတြ႕ သိရွိရေလၿပီ။ ဒါေတာင္ ေယာဂီေနထိုင္ရာ ရိပ္သာသည္ ေတာနက္ မဟုတ္ေသာ ေတာစပ္တြင္ တည္ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ညည့္နက္လွ်င္ေတာ့ ရွဥ့္ကေလးမ်ား၏ စိန္ေခၚသံလို လို၊ ဖိုသံေပးလိုလို အသံမ်ားကို ၾကားရေလ့ရွိသည္။ ရိပ္သာေနာက္ဘက္တြင္ အလြန္တရာမွ သာယာ ျပန္႔ျပဴးေသာလမ္းကေလးကို အ႐ုဏ္တက္ေနထြက္ခ်ိန္ တစ္ခါ၊ညေနဆည္းဆာ ေနဝင္ခ်ိန္တစ္ခါ၊လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ ကင္မရာ မယူေဆာင္ခဲ့ မိေသာ ေယာဂီသည္ ေနာင္တရျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္မိေလ ေတာ့သည္။

          အ႐ုဏ္ဆြမ္းသံုးေဆာင္ၿပီးလွ်င္ တံျမက္လွည္း ျခင္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျခင္း အစရွိသည့္ ေဝယ်ာဝစၥသန္႔ရွင္းေရး ကုသိုလ္မ်ားကို မိမိအသိစိတ္ျဖင့္ ျပဳၾကရ၏။ တံျမက္လွည္းရင္း ပုရြက္ဆိတ္မ်ား ဝိုင္းအံုခဲကိုက္ခံေနရေသာ ဧရာမ တီေကာင္ႀကီးကို ျမင္လွ်င္ သံေဝဂရသည္။ ထိုမွ ဆက္၍ သတၲဝါမ်ိဳးစိတ္ေပါင္း မေရမထြက္ႏိုင္ရွိေနေသာ ဘဒၵကမၻာတြင္ လူအျဖစ္ကိုရေသာ မိမိသည္ ကံေကာင္း ေပစြ၊ ေကာင္းေလစြဟု ဆင္ျခင္မိျပန္သည္။ တမလြန္ မေရာက္ခင္ ယခုဘဝကတည္းက ႀကိဳးစားအားထုတ္ မွသာလွ်င္ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္မည္ မဟုတ္ပါလား။

          ထိုကဲ့သို႔ အသိတရားရရွိၿပီးေနာက္ ေယာဂီ တစ္ေယာက္ အာနပါနကို ႀကိဳးစား ႐ႈမွတ္ေလသည္။ ဝင္ေလ ထြက္ေလကား သိမ္ေမြ႕လြန္း၍ ဟိုခုန္ဒီကူး ျဖစ္ေနေသာ  ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ကဲ့သို႔ အာ႐ံုမ်ားေသာ စိတ္ျဖင့္ ဖမ္းရမွတ္ရ ခက္လွေပသည္။ သမာဓိရဖို႔ကား ေဝးေလစြ။ ေယာဂီ တရားစခန္းမဝင္ျဖစ္သည္မွာ ေလးႏွစ္နီးပါးပင္ ရွိခဲ့ၿပီ။ တရားမထိုင္ျဖစ္သည္မွာလည္း ခုနစ္လခန္႔ပင္ရွိေလရာ ဟိုဒီ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ စိတ္အစဥ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းရသည္မွာ ပင္ပန္း လွသည္။ သတိလြတ္လွ်င္ လြတ္သလို ဥဒၵစၥႏွင့္ ကုကၠဳစၥ တို႔သည္လည္း တစ္လွည့္စီ အေျပးဝင္လာကပ္၏။ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္လွ်င္ ကုေဋသိန္းခ်ီ ျဖစ္သြားေသာ စိတ္အစဥ္ ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ မိမိေရးမည့္စာအေၾကာင္း ကို ႀကံစည္စိတ္ကူးျခင္းကလည္း ပါလိုက္ေသးသည္။ တရားထိုင္ရင္း ေတြးမိသည္ကား စာေရးဆရာမွန္လွ်င္ တရားၾကာၾကာ ႐ႈမွတ္ႏိုင္ပါမည္ေလာဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။ ေယာဂီကဲ့သို႔ သာမန္ဝါသနာရွင္ စာေရးသူတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ တရားထိုင္ရင္း စာေရးေနပါလွ်င္ စာမေရးရ မေနႏိုင္ေသာ အႏွီတန္းဝင္ စာေရးဆရာ စစ္စစ္မ်ား သည္လည္း တရားထိုင္ရင္း မိမိေရးမည့္စာမ်ားကို စိတ္တြင္းမွာ အသံတိတ္ စီကံုးေနႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါ ေလာ။

          ပထမသံုးရက္တြင္ကား သမာဓိမတက္ေသးေသာ ေယာဂီစိတ္သည္ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ႏွယ္၊ ကုန္းေပၚ ေရာက္ ငါးသဖြယ္ ဟိုမွ ဒီမွ လူးလာပ်ံသန္း ခုန္ေပါက္ ခုန္ဆြျဖစ္ေနေသး၏။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မွ အတန္ငယ္ စိတ္တည္ၿငိမ္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ တရားထိုင္ခ်ိန္ တြင္ အနီးစပ္ဆံုး ေတြ႕ထိမိေသာ အျမင္ အၾကားအာ႐ံု မ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ သံုးသပ္ေနမိေသးရာ ထိုအာ႐ံုမ်ားထဲတြင္ ေယာဂီႏွင့္ တစ္ေဆာင္တည္းေန ပီကင္းၿမိဳ႕သူ က်င့္ရာ၊ ေၾကာင္ကေလးဝါဆိုႏွင့္ ဆရာေလး ပီယတို႔ ပါဝင္လာေလသည္။ ေယာဂီသည္ အေစာပိုင္း တြင္ က်င့္ရာႏွင့္ သိပ္မရင္းႏွီးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း တြင္ အေတာ္ေလး ခင္မင္သြားခဲ့ေလသည္။ ရင္းႏွီးသြား ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ က်င့္ရာသည္ သူမ နာမက်န္းျဖစ္ခ်ိန္၌ အဂၤလိပ္စကားကို လည္လည္ ဝယ္ဝယ္ မေျပာတတ္၍ ေယာဂီက ကူညီဘာသာျပန္ကာ ေျပာဆိုေပးရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အဝတ္လွန္းသည့္ ကိစၥမ်ိဳးတြင္ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးသူပီပီ အျမင္မေတာ္ လွန္းတတ္သည့္ အက်င့္ရွိေသာ္လည္း သူမသည္ စိတ္ရင္းေကာင္းမြန္လွေပသည္။ ေယာဂီ ေတြ႕ဖူးသမွ် ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္မမ်ားထဲတြင္ စိတ္သေဘာ အေကာင္း ဆံုးျဖစ္ေလသည္။ တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ က်င့္ရာသည္ ေယာဂီထက္ စီနီယာ က်၏။ ျမန္မာျပည္သို႔ သံုးေခါက္တိုင္တိုင္ လာေရာက္ခဲ့ၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ ဖားေအာက္ေတာရတြင္ တစ္လၾကာေအာင္ သီလရွင္ဝတ္ႏွင့္ သီတင္းသံုးဖူးေလသည္။ ယခု တရားစခန္းတြင္လည္း အနည္းဆံုး သံုးလၾကာေအာင္ အားထုတ္မည္ဟု ရည္ရြယ္ကာ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ထလာေသာ သူမ၏ ေဝဒနာ ေဟာင္းက လရွည္ရိပ္သာဝင္ျခင္းကို အေႏွာင့္အယွက္ျပဳ ေလရာ က်င့္ရာခမ်ာ တစ္လႏွင့္ ပီကင္းျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ ရေလေတာ့သည္။ တ႐ုတ္မေလး က်င့္ရာ ေထရဝါဒကို ေလးစားကိုးကြယ္ပံုမွာ ေယာဂီတို႔ အတုယူ အားက်ရ ေလာက္၏။အေၾကာင္းမွာသူမ၏ခင္ပြန္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ ႏွင့္ တရားေတာ္ျမတ္ကို သူမကဲ့သို႔ ေလးစားယံုၾကည္မႈ မရွိသျဖင့္ ကြာရွင္းခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သူမႏွင့္ ကြဲကြာ ၿပီးမွ ထိုေယာက်ာ္းသည္ ဘာသာတရားကို ေလ့လာ လိုက္စားခဲ့ၿပီး ယခင္ကထက္ စိတ္ထား ပိုမိုေကာင္းမြန္ လာကာ သူမအေပၚတြင္ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ျပန္လည္ဆက္ဆံလာေၾကာင္း ေယာဂီအား ေျပာျပ၍ သိခဲ့ရသည္။

          ေယာဂီေနထိုင္ရာ အေဆာင္ေအာက္ တစ္ဘက္ ျခမ္းတြင္ ျမန္မာဆရာေလးႏွစ္ပါး သီတင္းသံုးေနထိုင္ လ်က္ရွိရာ မၾကာခဏ ဝါဆို ဝါဆိုဟူေသာ ေခၚသံကို ၾကားရတတ္၏။ ေနာင္မွ ထိုေခၚသံသည္ ေၾကာင္ ကေလးကို ရွာေဖြေခၚဆိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရသည္။ ေယာဂီမျပန္ခင္ တစ္ညတြင္ ထိုေၾကာင္ကေလး၏ ဝတၳဳဆန္ေသာ ေနာက္ေၾကာင္းကို သိခြင့္ရေလသည္။ ေၾကာင္မႀကီးေမရီသည္ ဝါဆိုလျပည့္ေန႔တြင္ သား သံုးေကာင္ေပါက္ရာ တစ္ေကာင္ကို ဝါဆို၊ တစ္ေကာင္ကို လျပည့္၊ တစ္ေကာင္ကို ဂ်ဴလိုင္ဟူ၍ အမည္ေပးထားၾက သည္။ လျပည့္သည္ ရက္ပိုင္းႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားရာ ဝါဆိုႏွင့္ ဂ်ဴလိုင္တို႔ က်န္ခဲ့သည္။ တစ္ညတြင္ ေမရီအစာ ရွာသြားခိုက္ ေတာေၾကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္သည္ ဝါဆို႔ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ဂ်ဴလိုင္ကို ကိုက္ဆြဲသတ္စားလိုက္ရာ ဝါဆိုေလးခမ်ာ ေၾကာက္လန္႔သြားရွာေလသည္။ ေမရီ ျပန္ေရာက္ေသာ္ ဝါဆိုကို ကိုက္ခ်ီ၍ သူမတို႔ေနထိုင္ရာ အေဆာင္မွ ေၾကာင္တို႔ ေျခလွမ္းႏွင့္ အလြန္တရာ ေဝးကြာလွေသာ ယခု ေယာဂီတို႔ေနထိုင္ရာ အေဆာင္ ေအာက္ဘက္က ဆရာေလးတို႔ အေဆာင္ေရွ႕ကို လာပို႔ေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေတာေၾကာင္ သည္ ေယာဂီတို႔ ေနထိုင္ရာ အေဆာင္သို႔ တစ္ခါမွ လာေရာက္ျခင္းမရွိသည္ကို ေမရီသိေနသျဖင့္ သူ႔ သားေလးအတြက္ လံုၿခံဳေသာေနရာကို သယ္ယူ ေခၚေဆာင္လာျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုမနက္က မိုးဖြဲဖြဲ ေလးက်ေနရာ ဝါဆိုေလးမွာ ဖုန္၊ သဲလူးၿပီး မိုးေရၾကား တြင္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနရွာ၏။ ေမရီက အဝတ္စုတ္ေလး တစ္ခုကို ကိုက္ခ်ီၿပီး ထိုအဝတ္ေလးေပၚတြင္ ဝါဆို႔ ကိုယ္ကို တင္ထားကာ ဆရာေလးတို႔ကို ေအာ္ေခၚ ျပသ ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ဝါဆိုေလးကို ဆရာေလး ႏွစ္ပါးက ေတာေၾကာင္အကိုက္မခံရေအာင္ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္ရသည့္တာဝန္ တိုးခဲ့ေလသည္။ ေမရီသည္ တစ္ေကာင္တည္းက်န္ေသာ ဝါဆိုေလးကို မ်က္စိေအာက္ မွ အေပ်ာက္မခံဘဲ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္ဟု ဆရာေလးမ်ားက ေျပာျပသည္။ ဝါဆိုသည္လည္း အေမမွလြဲ၍ အျခားသူအကပ္မခံ၊ လူလည္း အလြန္ ေၾကာက္တတ္သည္။  ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆရာေလးႏွစ္ပါး ၏ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေမရီ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္လာခ်ိန္တြင္ ဝါဆိုကို သူ႔ အနားအကပ္ မခံေတာ့ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း သူ႕ကို ယုယၾကင္နာစြာ ေထြးပိုက္တတ္ေသာလူတို႔ႏွင့္ နီးနီး ကပ္ကပ္ ေနထိုင္ရန္ ယခင္ကထက္ ရဲဝံ့လာေတာ့သည္။ ေယာဂီမွာ ထိုအေၾကာင္းၾကားသိရေသာ္ ဪသာ္... သတၲဝါတစ္ခု၊ ကံတစ္ခုပါလားဟု ေၾကာင္ကေလး ဝါဆိုအေပၚ က႐ုဏာသက္ျခင္း ႀကီးစြာျဖစ္မိေလသည္။

          အင္းတေကာ္ ဖားေအာက္ရိပ္သာတြင္ တ႐ုတ္၊ ဗီယက္နမ္၊မေလးရွား၊ ကိုရီးယားအစရွိေသာ အေရွ႕တိုင္း အာရွႏိုင္ငံမ်ားမွ ဆရာေလး(သီလရွင္)မ်ား ႏွစ္ရွည္ လမ်ား ေနထိုင္ၿပီး တရားအားထုတ္ၾကသလို အေနာက္ တိုင္းဥေရာပႏိုင္ငံမွ ဆရာေလးတစ္ပါးလည္း လာေရာက္ အားထုတ္လ်က္ရွိေလသည္။ ဝိနည္းႏွင့္အညီ ျပဳမႈ လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ထိုဆရာေလးကို ေယာဂီ အာ႐ံုတြင္ ထူးထူးျခားျခား ၾကည္ညိဳစိတ္ ဝင္မိသည္ႏွင့္ အမွ် သူ႔ကို ဂ႐ုတစိုက္သတိျပဳၾကည့္မိရာ ဆရာေလး ပီယသည္ ျမန္မာစကား အနည္းငယ္ကို နားလည္သည့္ အျပင္ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္မွလြဲ၍ က်န္ေသာ ပါဠိဘုရားရွိခိုး ဘုရားစာမ်ား အားလံုးလိုလိုကို စာအုပ္ မၾကည့္ဘဲ လက္အုပ္ခ်ီကာ အလြတ္ရြတ္ဆို ပူေဇာ္ႏိုင္ သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ေဝယ်ာဝစၥႏွင့္ ဆြမ္းçပန္းç ေရခ်မ္း ကပ္လွဴျခင္းတို႔ကိုလည္း ငယ္ျဖဴတစ္ပါးအလား ကြ်မ္းက်င္စြာ ေဆာင္ရြက္ဆည္းကပ္ႏိုင္သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္တြင္ ေယာဂီသည္ ဆရာေလး၏ ဗုဒၶဘာသာ အေပၚ မည္ကဲ့သို႔ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္လာပံု၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ မည္သည့္ အဆက္အစပ္ျဖင့္ ေရာက္ရွိ လာပံုတို႔ကို လြန္စြာ သိခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာေလေတာ့ သည္။

          ႏိုင္ငံျခားသား ဆရာေလးႏွင့္ ေယာဂီမ်ား က်င့္ႀကံ အားထုတ္ရာ အႏွီရိပ္သာတြင္ ဆရာေတာ္၊ မေလး ဆရာေလးတစ္ပါးႏွင့္ ျမန္မာဆရာေလးတစ္ပါးသာ အဂၤလိပ္စကားကို ကြ်မ္းက်င္စြာ ေျပာဆိုတတ္သည္ ျဖစ္ရာ တရားေလွ်ာက္ခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္ဆရာေလး အတြက္ မေလးဆရာေလးမွ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ ေလွ်ာက္တင္ေပးၿပီး၊ ကိုရီးယားဆရာေလးႏွစ္ပါးတြင္ အဂၤလိပ္စာအတန္အသင့္ ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ ဆရာေလး တစ္ပါးမွ ေနာက္တစ္ပါးအတြက္ ဘာသာျပန္ဆိုေပး ေၾကာင္း သိရသည္။ ဗီယက္နမ္ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးမွာ အေမရိကန္တြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္၍ အဂၤလိပ္ စကား ေကာင္းစြာေျပာၾကားႏိုင္ေသာ္လည္း ဗီယက္နမ္ ဆရာေလးေလးပါးတြင္ အငယ္ဆံုးဆရာေလး သိရီစႏၵာ တစ္ပါးသာ အဂၤလိပ္စကား ေျပာဆိုတတ္၍ တရား စစ္ခ်ိန္တြင္ က်န္သံုးပါးကိုယ္စား သူမက ဘာသာျပန္ ဆိုေလွ်ာက္တင္ေပးမွ အဆင္ေျပေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္မွ ေဝယ်ဝစၥ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုလိုလွ်င္ ျမန္မာစကားတတ္မွ ခရီး ပိုတြင္ေၾကာင္း ထင္ရွားရကား ဆရာေလးတို႔သည္ ျမန္မာစကားကို မျဖစ္မေန သင္ယူေလ့လာၾကရာ မေလးရွားဆရာေလး သုေမဒါႏွင့္ ဗီယက္နမ္ဆရာေလး သိရီစႏၵာတို႔မွာ ျမန္မာစကားကို အေတာ္အသင့္ တီးေခါက္နားလည္ၿပီး ျပန္လည္ေျပာဆိုႏိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႕၍ ေယာဂီပင္ တအံ့တဩႏွင့္ အထင္ႀကီးမိေလ သည္။ ဆရာေလးပီယသည္လည္း ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္တြင္ ဒကာမမ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံႏိုင္ေရးအတြက္ ျမန္မာစာ ကို ႀကိဳးစားေလ့လာလ်က္ရွိရာ သူမ အခက္အခဲ ႀကံဳေတြ႕စဥ္ ေယာဂီက ဝင္ေရာက္ဘာသာျပန္ဆို ေျဖရွင္း ေပးခြင့္ရေလသည္။ ေယာဂီရိပ္သာေရာက္စတြင္က်င့္ရာ၊ ဆရာေလးသုေမဒါႏွင့္ အဂၤလိပ္လို ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္ ကို ၾကားရသူ ကပၸိယအခ်ိဳ႕သည္ ေယာဂီအား ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားမွ လာေရာက္အားထုတ္သူဟူ၍ပင္ ထင္မွတ္မွား ကာ အဂၤလိပ္လို ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္းခံရသည္ကို ႀကံဳလိုက္ေသး၏။ ေနာင္ ေယာဂီႏႈတ္မွ ျမန္မာစကား ပီပီသသ ေျပာသံၾကားေသာအခါ ဪသာ္ ...အစ္မက ျမန္မာပဲဟု ရယ္ေမာကာ မွတ္ခ်က္ေပးေတာ့သည္။ ဤ အက်ိဳးဆက္သည္ ေယာဂီအား ဆြမ္းခ်က္ဒကာမ မ်ားႏွင့္ ဆရာေလးတို႔အၾကား စကားျပန္အျဖစ္ ေရာက္ ေအာင္ အလိုလို တြန္းပို႔လိုက္သကဲ့သို႔ ရွိေတာ့သည္။ ေရာက္ရာအရပ္တြင္ သူတစ္ပါးကို ကူညီခြင့္ႀကံဳေသာ ေယာဂီအဖို႔ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္၊ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ       စကားျပန္အျဖစ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူကူညီေပးခဲ့ေလ သည္။

          ေယာဂီသည္ ျမန္မာအေရာက္အေပါက္မ်ားၿပီး ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာအေၾကာင္း အတန္အသင့္ ေပါက္ေရာက္ သိၾကားႏိုင္ေသာ အေမရိက၊အဂၤလန္၊ ဩစေၾတးလ် အစရွိေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွ လာေရာက္ တရားအားထုတ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖဴႏိုင္ငံျခားသား ရဟန္း၊ သီလရွင္မ်ားကို ျမင္လွ်င္ အထူးတလည္ အံ့ဩျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဖားေအာက္ေတာရတြင္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ဖူး ေသာ ရွားရွားပါးပါး အာဖရိကႏိုင္ငံ အန္ဂိုလာမွ ရဟန္း တစ္ပါးႏွင့္ ဥေရာပအေရွ႕ေျမာက္ျခမ္း လစ္သူေရးနီးယား ႏိုင္ငံမွ ဆရာေလးပီယတို႔အား မ်ားစြာ အံ့ဩျခင္း ျဖစ္မိ ေလသည္။ ဆရာေလး ပီယကိုယ္တိုင္ကလည္း ႐ိုမန္ ကတ္သလစ္ကိုးကြယ္ေသာ လစ္သူေရးနီးယားႏိုင္ငံမွ ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားေသာ ျမန္မာျပည္တြင္ လာေရာက္ ေနထိုင္သီတင္းသံုးေသာ သူမ တစ္ပါး တည္းသာ ရွိႏိုင္ေၾကာင္း အျခားဆရာေလးမ်ားကို ေျပာဆိုခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေယာဂီ ျပန္လည္ၾကားသိရသည္။ လစ္သူေရးနီးယားႏိုင္ငံသူ ဆရာေလးပီယသည္ လစ္သူေရးနီးယန္း၊ ႐ုရွား၊ အဂၤလိပ္စာ ဘာသာစကား သံုးမ်ိဳးကို ကြ်မ္းက်င္စြာ ေျပာဆိုႏိုင္သည့္အျပင္ ပိဋကတ္ ဘာသာရပ္ကိုလည္း အိႏၵိယႏိုင္ငံ၌ ေလ့လာဆည္းပူး ခဲ့ေသးသည္။ အိႏၵိယမွတစ္ဆင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ဖားေအာက္ေတာရတြင္ လာေရာက္တရားအားထုတ္ေန သည္မွာ (၂) ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာစကား သည္ အလြန္ခက္ခဲေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္ တြင္ ေဝယ်ာဝစၥဒကာမမ်ားႏွင့္ လြယ္လင့္တကူ ေျပာဆို ဆက္ဆံႏိုင္ေရးအတြက္ အခ်ိဳ႕ေသာစကားမ်ားႏွင့္ စာေၾကာင္းမ်ားကို မရအရ သူမ သင္ယူ က်က္မွတ္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေယာဂီကို ေျပာျပေလသည္။ ဆရာေလး ပီယသည္ လစ္သူေရးနီးယားသို႔ ျပန္ရန္ အစီအစဥ္မရွိဘဲ ျမန္မာျပည္တြင္သာ ေနထိုင္ၿပီး တစ္သက္တာ တရား အားထုတ္သြားမည့္အေၾကာင္း ေယာဂီ သိလိုက္ရသည္တြင္ ျမန္မာစာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေလး၏ အခက္အခဲကို ကူညီရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ေလသည္။

          ထို႔ေၾကာင့္ ေယာဂီမျပန္ခင္ တစ္ရက္အလိုတြင္ ေလးမ်က္ႏွာပါ ဗလာစာရြက္ တစ္ရြက္ရွာကာ ဆြမ္းခ်က္ ေဆာင္ႏွင့္  ပတ္သက္ၿပီး သိသင့္သိထိုက္ေသာ အေခၚ အေဝၚအသံုးအႏႈန္းမ်ား၊ ဆရာေလးပီယ ေက်ာင္းသခၤမ္း တြင္ အသံုးလိုမည္ဟုထင္ရေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ား၊ ဤရိပ္သာတြင္ သီတင္းသံုးေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ လိုအပ္ အသံုးဝင္မည္ထင္ေသာ  စကားစုမ်ားအား အဂၤလိပ္စာ -ဘားဂလစ္ရွ္(အဂၤလိပ္အကၡရာျဖင့္ ေပါင္းထားေသာ ျမန္မာအသံထြက္)-ျမန္မာစာ (၃)ေကာ္လံခြဲ၍ စုစည္း ေရးသားၿပီး ဆရာေလးပီယအား ေပးလိုက္ရာ ဆရာေလးမွာ လြန္စြာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ၿပီး လက္ခံ ယူေလသည္။ ညေန ဘုရားဝတ္တက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေယာဂီေရးထားပံုကို သူအလြန္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လာေရာက္ေျပာဆိုသည့္အျပင္ ေနာက္တစ္ခါ နင္လာရင္ေတာ့ ငါ ျမန္မာလိုအားလံုး သိသြားေတာ့မွာဟု ၿပံဳးရယ္ကာ ေျပာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေယာဂီမွာ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိေလေတာ့သည္။

          ယခုတစ္ေခါက္ တရားစခန္းမွ အျပန္တြင္ ေယာဂီ တစ္ေယာက္ တရားထူး တရားျမတ္မ်ား ရမလာခဲ့ေသာ္ လည္း အဖိုးတန္ေသာ အသိတရားတစ္ခုကို ရရွိခဲ့ေလ သည္။ ဤသည္မွာ ေယာဂီသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ရျခင္း ႏွင့္အတူ စစ္မွန္ေသာေထရဝါဒ ထြန္းကားရာ တစ္ခုတည္းေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ ျမန္မာျပည္တြင္ ဆရာ သမားေကာင္းတို႔၏ လမ္းၫႊန္ျပသမႈျဖင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ ေၾကာင္း တရားအားထုတ္ခြင့္ ရသူျဖစ္ရာ မိမိမည္မွ် ကုသိုလ္ကံ ေကာင္းေၾကာင္း ယခင္ကထက္ပို၍ သတိ ခ်ပ္မိျခင္းျဖစ္ေလသည္။ စစ္မွန္ေသာတရားကို အလိုရွိ သူတို႔သည္ ဘာသာစကား၊ ရာသီဥတု၊ အစားအေသာက္ မတူညီ ကြဲျပားျခားနားေသာအရပ္ေဒသတြင္ အခက္အခဲ မ်ားကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္ဆိုင္ကာ အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစား သင္ယူ အားထုတ္လ်က္ရွိေသာ္လည္း ထို အခက္အခဲ မ်ားကို တကူးတက ႀကံဳေတြ႕ေက်ာ္ျဖတ္စရာမလိုေသာ ေယာဂီတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ မိမိတို႔ လက္တစ္ကမ္း မွာရွိေသာ၊ လြယ္လင့္တကူ အရယူႏိုင္ေသာ အဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေသာ တရားရတနာ၏ တန္ဖိုးကို အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္လ်က္ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲေနမိၾကသည္မွာ လြန္စြာမွ ႏွာေျမာစရာ ေကာင္းလွေပသည္။

          ေယာဂီသည္ ကင္မရာထဲတြင္ ႐ိုက္ထားမိေသာ  ေက်ာင္းဝင္းတစ္ေနရာရွိ ေရကန္ႏွင့္ၾကာ၊ ကန္စပ္က တဲစုတ္ေလးပံုကိုၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ား ဆက္စပ္သြား မိသည္မွာ ကန္စပ္က စုတ္ခ်ာေနေသာ တဲငယ္သည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မင္းဆိုးမင္းညံ့တို႔ လက္ထက္ က်ဆင္းခဲ့၍ အဘက္ဘက္မွ ခ်ိဳ႕တဲ့ဆင္းရဲ ႏံုခ်ာရရွာ ေသာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္တူေသာ္ျငား ေရကန္ထက္က ၾကာမ်ားသည္ တိုင္းျပည္၏ တစ္ခုတည္းေသာ ခ်မ္းသာ ဂုဏ္ယူစရာ ေထရဝါဒဓမၼပန္းၾကာမ်ားျဖစ္သည္ဟု ႏိႈင္းယွဥ္ကာ ပီတိပြားလိုက္မိေတာ့သတည္း။

          အိုဘယ့္ ေယာဂီ        

          စိတ္ကို တည္ၾကည္

          ၿငိမ္ေအာင္ သတိ

          ထားကပ္ပါလည္း

          တရားမတက္

          စိတ္မပ်က္ဘဲ

          ႀကိဳစားထုတ္မည္

          နိဗၺာန္ဆီ။

                               ဇြန္မိုးစက္