ဗုဒ၀ါဒ ဘ၀ကူးပံု အရွင္ပညာသီရိ (ရမၼာကၽြန္း )

ဗုဒၶဝါဒ ဘဝကူးပံု

အရွင္ပညာသီရိ(ရမၼာကြ်န္း)

          ေလာက၌ အခက္ႀကီး ေလးပါး ရွိပါသည္။

(၁)     သစၥာေလးပါးကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပရန္ ခက္ပါသည္။

(၂)     သခၤါရတရားမ်ားကို သတၲဝါဟု ထင္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ သခၤါရတရားတို႔၏ သတၲသုညျဖစ္ပံုကို သခၤါရတရားတို႔ကို သတၲဝါႏွင့္စပ္၍

          နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔ ခက္ပါသည္။

(၃)     တစ္ဘဝ စုေတ၍ ေနာင္ဘဝသို႔ ေရာက္ရွိျခင္း           ဆိုေသာ ဘဝႏွစ္ခု ဆက္စပ္မႈ ပဋိသေႏၶကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရန္ ခက္ပါသည္။

(၄)     ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ကိုလည္း နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔ ခက္ပါသည္။ (ဝိသုဒိၶမဂ္)

          ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔သည္ ကမၼသတိၲသေဘာကို    ယံုၾကည္ၾကပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကမၼသတိၲေၾကာင့္ ေနာင္ ဘဝသို႔ေရာက္ရွိျခင္း သံသရာလည္ရျခင္းကို လက္ခံ ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အျမင္မရွင္းၾကပါ။

          သာသနာပ ျဗာဟၼဏဝါဒတြင္လည္း ကမၼဝါဒကို ယံုၾကည္မႈမ်ား ရွိၾကပါသည္။ ေနာင္ဘဝသံသရာကို ယံုၾကည္ၾကပါသည္။ သူတို႔ ယံုၾကည္မႈသည္ကား ]အတၲ}ကို အေျခခံေသာယံုၾကည္မႈျဖစ္သည္။ ကံျပဳသူ မွာ “အတၲ”သာျဖစ္၍ ထိုကံ၏အက်ိဳးကို ခံစားသူမွာ လည္း “အတၲ”သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ “အတၲ”ေလး သည္ အစြမ္းအစရွိေသာ “နိစၥ”တရား ျဖစ္ေလသည္။ ပုဂၢိဳလ္၊ သတၲဝါဆိုေသာ ဤကိုယ္ေကာင္သည္ ေသ တတ္သည္။ မၿမဲ။ ထိုပုဂၢိဳလ္သတၲဝါအတြင္း အျမဳေတ အျဖစ္ကိန္းေနေသာ အတၲသည္ကား မေသ။ ၿမဲ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဝသံသရာကို ကမၼသတိၲအေလ်ာက္ “အတၲ”ေလးက တစ္ဘဝၿပီးတစ္ဘဝ ေျပာင္း၍ က်င္လည္ေနေလ၏။

          ထို “အတၲ”ေလးသည္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ “ပရမအတၲ” ႏွင့္“ဇီဝအတၲ”ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ထို “ပရမအတၲ”ကို “မဟာ ျဗဟၼာ၊ ပဇာပတိ၊ ဣသရ၊ ပရမအတၲ၊ မဟာတၼ၊ မဟာအတၲ”စသည္ျဖင့္ ေခၚၾက၏။

          ထိုမဟာျဗဟၼာႀကီးသည္ သတၲဝါမ်ားကို ဖန္ဆင္း ၿပီး သတၲဝါမ်ား၏ခႏၶာအတြင္း၌ “အတၲ”ကေလးအသီး သီး ထည့္ေပးလိုက္၏၊ (ခ်မ္းေျမ႕ဆရာေတာ္၊ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာေရးတရား)

          ဤကား အၾကမ္းဖ်င္း နားလည္လြယ္ေအာင္ ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ဟိႏၵဴက်မ္းမ်ားတြင္ အတၲ အယူအဆမွာ ပို၍သိမ္ေမြ႕ပါသည္။

          သတၲဝါတို႔၏ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ အတၲကေလး ရွိေနမွ သြားလာလႈပ္ရွား အသက္ရွင္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ သတၲဝါမ်ား သြားလာလႈပ္ရွားႏိုင္ေအာင္ အသက္ရွင္ ႏိုင္ေအာင္ မဟာျဗဟၼာက ထည့္ေပးလိုက္ေသာ အတၲကို “ဇီဝအတၲ”ဟု ေခၚေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ဇီဝအတၲ”သည္ မဟာျဗဟၼာ၏အစိတ္အပိုင္းေလး ျဖစ္သည္။

          “ဇီဝအတၲ”ကို အသက္၊ လိပ္ျပာ၊ ဝိညာဥ္ဟု ေခၚၾက၏။ ထိုဇီဝအတၲ လိပ္ျပာ ဝိညာဥ္ေလး ခႏၶာ ကိုယ္မွ ထြက္သြားျခင္းကို သတၲဝါေသသည္ဟု ေခၚ ၏။ သတၲဝါ ေသေသာ္လည္း ထိုဝိညာဥ္ေလးက ေနာက္ခႏၶာတစ္ခုထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြား၏။ ဤသည္ ကို ပဋိသေႏၶေနသည္ဟု ေခၚ၏။

          ဝင္ကစြပ္ေကာင္မ်ားကဲ့သို႔ ခႏၶာအိမ္တစ္ခုကို ထား ခဲ့ၿပီး အျခားခႏၶာအိမ္တစ္ခုထဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ ၏။ အတၲလိပ္ျပာဝိညာဥ္ကေလးသည္ ခႏၶာေဟာင္း ကိုစြန္႔၍ ခႏၶာအိမ္အသစ္ကို မေတြ႕ေသးလွ်င္ ဝိညာဥ္ ေလးသည္ ၾကားကာလတစ္ခု၌ က်င္လည္ေနေသး၏။ တိဗက္တို႔က ၾကားကာလ (၄၉)ရက္ခန္႔ က်င္လည္ ေနေသးသည္ဟု ယူဆ၏။

          ဤကား သာသနာပ အတၲအယူအဆ ဘဝကူး ပံုျဖစ္သည္။

          ဗုဒၶဝါဒတြင္ “အတၲ”အယူအဆ မရွိပါ။ ဗုဒၶက “အတၲ”မရွိ၊ “အနတၲ”ဟုသာ ေဟာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အခ်ိဳ႕က ပါးစပ္က “အနတၲ”ေျပာေသာ္ လည္း “အတၲ”အယူအဆ မကင္းၾကေသးပါ။ လူေသ ေသာအခါ လိပ္ျပာျဖတ္ျခင္း၊ ဘဝကူးေကာင္းေအာင္ ကုတို႔ခထည့္ေပးျခင္း၊ ဝိညာဥ္ေလးသည္ အိမ္နားတြင္ ခုနစ္ရက္ခန္႔ ေနျခင္း စသည့္အယူအဆမ်ားကို လက္ ခံေနၾကျပန္ေသးသည္။ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာ ဆို လွ်င္ “အတၲ”အယူဝါဒ လႊမ္းမိုးထားၾကေလၿပီ ျဖစ္ သည္။

          ေထရဝါဒဗုဒၥဘာသာတြင္ အတၲအယူအဆလံုးဝ မရွိ။ သတၲဝါ ဆိုသည္မွာ ခႏၶာငါးပါးအစုအေဝးသာ ျဖစ္သည္။ ထိုခႏၶာငါးပါးသည္ အေၾကာင္းအေထာက္ အပံ့ေၾကာင့္သာ အခိုက္အတန္႔ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ပ်က္ သြားရေသာ သခၤတတရားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

          ဤသို႔ အေၾကာင္းအေထာက္အပံ့မ်ားေၾကာင့္သာ  ျဖစ္လာရေသာ ခႏၶာငါးပါးသည္ မည္သို႔ေသာအစြမ္း အစမ်ိဳး ရွိပါေတာ့မည္နည္း။ မည္သို႔ အၿမဲတည္ေန ႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အျခားတစ္ခု ကို မွီခိုေနရေပသည္။ အေၾကာင္းတရားမ်ားသည္လည္း အျခားအေၾကာင္းတစ္ခုကို မွီခိုရျပန္သည္။

          ဤသို႔ ပတ္ခ်ာလည္မွီခိုေနရေသာ အေၾကာင္း အက်ိဳးသဘာဝသာ ရွိ၍ မူလအစဆိုေသာ အေၾကာင္း အက်ိဳး မရွိေပ။ ဤကား ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ျဖစ္သည္။

          သို႔ဆိုလွ်င္ “အတၲ”မည္သို႔ရွိႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။ ခႏၶာငါးပါးသည္ အေၾကာင္းတရားမ်ားေပၚ မွီတည္ ေနရေသာ အက်ိဳးတရားျဖစ္ပ်က္၊ ဒုကၡသစၥာသာ ျဖစ္ သည္။ ျဖစ္ပ်က္ သႏၱတိ အစဥ္တန္းအေနျဖင့္သာ ရွိ ေနေပသည္။ ထိုျဖစ္ခ်ဳပ္အစဥ္တန္း၏လ်င္ျမန္မႈေၾကာင့္ သာမန္မ်က္စိျဖင့္ မျမင္ရေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သတၲဝါ ဟာ အၿမဲရွိေနသည္ဟု ထင္ေနၾကကုန္သည္။ ဤကား မွားယြင္းခြ်တ္ေခ်ာ္စြာ ျမင္ေနေသာ ဝိပၸလႅာသ တရား သာ ျဖစ္သည္။

          အကယ္၍ ႐ုပ္တရားသည္ အတၲကဲ့သို႔ အၿမဲရွိ ေသာ နိစၥတရားသာဆိုလွ်င္ ေမြးကင္းစ႐ုပ္သည္ ႀကီး လာစရာအေၾကာင္း မရွိေပ။ ေမြးကင္းစ႐ုပ္မ်ား လံုးဝ ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္မွသာ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္သစ္မ်ား အစားထိုးၿပီး လူေကာင္ႀကီးလာရျခင္းျဖစ္သည္။

          အမွန္တကယ္တြင္ မေန႔က ႐ုပ္သည္ ဤေန႔ မရွိေတာ့ပါ။ ေစာေစာက ႐ုပ္သည္ အခုမရွိေတာ့ပါ။ စာတစ္လံုးကို စ,ေရးေနေသာ ပညာသီရိသည္ ဒုတိယ တစ္လံုးတြင္ မရွိေတာ့ပါ။ ဒုတိယတစ္လံုးကို ဆက္ ေရးေနေသာ ပညာသီရိသည္ အသစ္ျဖစ္ေသာ          ပညာသီရိသာ ျဖစ္သည္။

          ပထမပညာသီရိ၏ အေၾကာင္း အေထာက္အပံ့ ေၾကာင့္သာ ဒုတိယပညာသီရိ ျဖစ္လာရေပသည္။ အေၾကာင္းအက်ိဳးသေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို တစ္ဘဝအတြင္းမွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းဟု ေခၚေနရျခင္းျဖစ္သည္။

          ဤသေဘာတရားကို နားလည္လွ်င္ ဘဝကူး သည္ဆိုသည္ကို နားလည္ႏိုင္ေပးသည္။ ဒီတစ္ဘဝ တည္းမွာပင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ပရတ္သေဘာအရ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသလိုက္ ေမြးလိုက္ျဖစ္ေနလွ်င္ ေသၿပီး ေနာင္ဘဝဆိုတာကိုေကာ ဘာမ်ား ကူးေျပာင္းသြား ႏိုင္ပါမည္နည္း။

          လူတစ္ေယာက္ ေသၿပီဆိုလွ်င္ ဤဘဝမွာတင္ ႐ုပ္နာမ္အားလံုး ခ်ဳပ္၍ ေနာင္ဘဝသို႔ ဘာမွမကူးပါ။ ဤေနရာ၌ သံသယျဖစ္စရာေတြႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးကုန္ၾက ေတာ့သည္။ ဒီဘဝက ဘာမွမကူးလွ်င္ ဟိုဘဝဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္လာပါသလဲ။

          အခ်ိဳ႕အရာေတြက ပုဂၢိဳလ္၊ သတၲဝါ ဆိုေသာ အေျခခံအစြဲစိတ္ႏွင့္ စဥ္းစားလွ်င္ အေျဖမရဘဲ ပို႐ႈပ္တတ္ပါသည္။ ႐ုပ္နာမ္ ပရမတ္ျဖစ္စဥ္ကိုသာ စဥ္းစား ပါက အေျဖရပါ၏။

          သို႔ေသာ္ အမ်ားစုကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္çသတၲဝါဆိုတဲ့ အသိစိတ္ျဖင့္ ေတြးတတ္ၾကသည္။ ေရးခဲ့ဖူးေသာ      ဥပမာေလး ျပန္သံုးပါမည္။

          လိုဏ္ဂူတစ္ခုထဲဝင္၍ ေအာ္လိုက္လွ်င္ ပဲ့တင္သံ ျဖစ္လာပါသည္။ ပဲ့တင္သံသည္ မူလအသံ မဟုတ္ ေတာ့ပါ။ ေနာက္ အသစ္ျဖစ္လာေသာ ဒုတိယအသံ ျဖစ္သည္။ ထို အသစ္ျဖစ္လာေသာ  ပဲ့တင္သံသည္ ပထမေအာ္လိုက္ေသာ အသံကို အေၾကာင္းျပဳ၍ျဖစ္ လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ပထမေအာ္လိုက္ေသာ အသံ သည္ ေအာ္, ေအာ္ၿပီးခ်င္း ေပ်ာက္သြားပါသည္။ ေနာက္ပဲ့တင္သံကသာ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနရသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ပထမအသံႏွင့္ ဒုတိယအသံ လံုးဝမတူ ေတာ့ပါ။

          ထိုသေဘာတရားအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ ခႏၶာငါးပါး အစုျဖစ္ေသာ လူေသေသာအခါ ဒီဘက္က စုတိ ေသစိတ္ျဖစ္သည္ႏွင့္ အၾကားမရွိဘဲ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကံေၾကာင့္ ဟိုဘက္ဘဝတြင္ ပဋိသေႏၶစိတ္အသစ္ သြားျဖစ္ပါသည္။ ဤမွာဘက္မွ ႐ုပ္ေရာ နာမ္ေရာ တစ္ခုမွ် ကူးမသြားပါ။ ဟိုမွာဘက္ဘဝ၌ ႐ုပ္၊ နာမ္ အသစ္ျဖစ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

          စုတိ ဆိုေသာ ေသသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေနာင္ ဘဝအသစ္ ျဖစ္ရပါသည္။ ဘဝအသစ္မျဖစ္မီ ၾကား ဘဝတစ္ခု၌ က်င္လည္စရာလည္း မလိုေတာ့ပါ။ အခ်ိဳ႕ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ယူဆသလို အိမ္နား၌ ဝိညာဥ္ဘဝ ႏွင့္ ခုနစ္ရက္ေနစရာလည္း မလိုေတာ့ပါ။ အစြဲအလမ္း ေၾကာင့္ အိမ္အနား၌ ၿပိတၲာျဖစ္ေနလွ်င္လည္း ဤ သည္မွာ ဘဝအသစ္ရေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို ဘဝအသစ္၌ ႐ုပ္ေရာ နာမ္ပါ အျပည့္အစံုရွိပါသည္။ ဝိညာဥ္ေလးဆိုသည္မွာ အယူလြဲမႈသာ ျဖစ္ပါသည္။

          အခ်ိဳ႕ လူဝင္စား ဆိုသူမ်ားသည္ ဟိုဘက္ဘဝမွ ဒီဘက္ဘဝသို႔ ေရာက္လာပံုကို ေျပာတတ္ၾကပါသည္။ “သား အေမ့ဗိုက္ထဲကို ေရခြက္က တစ္ဆင့္ ဝင္လာတာ၊ သား ေနစရာမရွိလို႔ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္း အေမ့ကို လမ္းမွာေတြ႕တယ္။ ဒါနဲ႔ အေမ့ေနာက္ကို အသာေလး လိုက္ခဲ့ၿပီး အေမ ေရေသာက္ေတာ့ အသာေလး ခြက္ထဲ ဝင္ေနလိုက္တာ၊ ဒီလိုနဲ႔ အေမ့သား ျဖစ္လာတာ”

          ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး၊ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး မၾကာခဏ ၾကားဖူးၾကေပမည္။ ဤေနရာ၌ မယူဆတတ္၍ လြဲ ပါေတာ့သည္။ အခုေျပာခဲ့ေသာဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ပါ။ အတၲ၊ လိပ္ျပာ၊ ဝိညာဥ္ဝါဒႏွင့္ တူေနပါသည္။  ေျပာသည့္သူကလည္း မလိမ္ပါ။ သူ မွတ္မိတာကို ျပန္ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူေသ ေသာအခါ ေနာင္ဘဝအသစ္ မရမီ ေလွ်ာက္သြားေန ေသာ လိပ္ျပာ၊ ဝိညာဥ္သည္ အမွန္တကယ္ရွိေနပါ သလား။

          မရွိပါ။ လံုးဝ မရွိပါ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အတၲ၊ လိပ္ျပာ၊ ဝိညာဥ္ မရွိဟု အတိအလင္းေဟာထားၿပီး ျဖစ္၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ အထက္ပါဇာတ္လမ္းကို မည္သို႔ ယူဆရေပမည္နည္း။

          သတၲဝါမ်ားတြင္ မေသခင္ ေသခါနီး မရဏာ      သႏၷေဇာ အခ်ိန္၌ ကံ၊ ကမၼနိမိတ္၊ ဂတိနိမိတ္ ျဖစ္ေပၚရ ပါသည္။ကံနိမိတ္ဆိုသည္မွာ မိမိ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ျပဳခဲ့စဥ္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကံနိမိတ္ကို ယူသူသည္ ထိုခံစားခ်က္မ်ိဳး ေသခါနီး၌ ျပန္ခံစားရပါ သည္။ ကမၼနိမိတ္ဆိုသည္မွာ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ျပဳခဲ့စဥ္က အၿခံရံပစၥည္း၊ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္သည္။ အလွဴ ျပဳခဲ့လွ်င္ အလွဴပစၥည္း၊ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ စသည္တို႔ကို ျမင္ၿပီး ဝက္သတ္ခဲ့ပါက သတ္ခဲ့ေသာ ဝက္၊ အသံုးျပဳခဲ့ ေသာ တုတ္၊ ဓား လက္နက္မ်ားကို ျပန္ျမင္ပါသည္။ ဂတိ နိမိတ္ ဆိုသည္ကား မိမိ ေရာက္ရမည့္ ဘံုဌာန ျဖစ္သည္။ နတ္ဘံုေရာက္မည့္သူက နတ္ဘံုနတ္နန္း မ်ား၊ ငရဲ ေရာက္မည့္သူက မီးလွ်ံမ်ား၊ ေခြးနက္ႀကီးမ်ား၊ ၿပိတၲာျဖစ္မည့္သူက ေတာနက္ႀကီး၊ မဲေမွာင္ေနေသာ လိုဏ္ေခါင္းမ်ား စသည္ ျမင္တတ္ၿပီး လူ႕ဘဝ၌ ျပန္ ျဖစ္မည့္သူက နီရဲေနေသာ မိခင္၏ဗိုက္ဝမ္းေရ၊ မိမိ အေမေတာ္ရမည့္ မိခင္ စသည္မ်ားကို ျမင္တတ္ၾက ပါသည္။

          အထက္ပါ လူဝင္စားဇာတ္လမ္းသည္ကား ဂတိ နိမိတ္ကိုယူေနျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မဟာစည္ဆရာ ေတာ္ဘုရားက ေျဖရွင္းထားပါသည္။ “အေမကို ေတြ႕ တယ္၊ ေရခြက္ထဲဝင္လိုက္တယ္၊ ဗိုက္ထဲေရာက္သြား တယ္”စသည္မ်ားသည္ မေသခင္ကတည္းက ဂတိ နိမိတ္ယူေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို သည္ဘဝ၌ ျပန္မွတ္မိ၍ ေျပာေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဇာတိႆရဥာဏ္ ရသည္ဟု ေျပာရပါမည္။ လူတိုင္းေတာ့ ဤÓာဏ္ မရၾက ပါ။ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ေရွ႕ပိုင္းဘဝ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုပင္ ျပန္ေျပာႏိုင္ေပသည္။

          ဤသည္ကို သေဘာမေပါက္လွ်င္ လိပ္ျပာ၊ ဝိညာဥ္ေလး ဝင္လာသလို ထင္တတ္ပါသည္။

          ရွိပါေသးသည္။ အခ်ိဳ႕လူဝင္စားမ်ားမွာ ဟိုဘက္ ဘဝမွ ဒဏ္ရာအမွတ္အသားမ်ား ဤမွာဘက္ဘဝသို႔ ပါလာတတ္ၾကပါေသးသည္။ ဤသည္ကို ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိဝံသက ရွင္းျပထားပါသည္။

          စိတ္အစြဲေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုဘက္ဘဝမွ ဓား ခုတ္ဒဏ္ရာမ်ား ပါလာျခင္း၊ ႀကိဳးတုပ္ ေရႏွစ္သတ္ ခံရ၍ ႀကိဳးရာမ်ား ပါလာျခင္းသည္ သူတို႔ စိတ္ထဲ၌  မေသခင္ အျပင္းအထန္ ေၾကာက္လန္႔၍ စိတ္စြဲၿပီး ေသခဲ့ၾက၍ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ျမင္ဖူး ၾကားဖူးၾကေပ မည္။ ေရနစ္ေသလာသူသည္ ဤဘဝ၌ ေရျမင္လွ်င္ ေၾကာက္ေနျခင္း၊ မိမိရန္သူကို ဤဘဝ၌ ျပန္ျမင္လွ်င္ အလိုလိုေၾကာက္ေနျခင္းမ်ားသည္ စိတ္စြဲလမ္းမႈမ်ား ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစြဲလမ္းသည့္စိတ္က စိတၲဇ ႐ုပ္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္၍ ဤဘဝ၌ အမွတ္အသားမ်ား ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

          စိတ္အစြဲအလမ္းသည္ အလြန္ထူးဆန္းေပသည္။ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို အိပ္ေမြ႕ခ်၍ အမိန္႔ေပး၏။ မင္းကို သံပူနဲ႔ ထိုးေတာ့မယ္ေနာ္ ဟု ေျပာၿပီး လက္ကို အရာဝတၳဳတစ္ခုႏွင့္ ဆတ္ခနဲ တို႔ လိုက္၏။ ထိုအခါ အိပ္ေမြ႕ခ်ခံရသူသည္ အားခနဲ ထç ေအာ္ေလ၏။ ထူးဆန္းစြာပဲ လက္ကို ထိလိုက္ေသာ ေနရာ၌ မီးေလာင္အရည္ၾကည္ဖု ထçလာေလေတာ့၏။

          ဤသည္မွာ စိတ္အစြဲေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ အရည္ၾကည္ဖု ျဖစ္သည္။ သူ၏စိတ္ထဲ၌ ]ငါ့ကို မီး ေလာင္သြားၿပီ}ဟု အျပင္းအထန္ ယံုၾကည္ေၾကာက္ လန္႔သြား၏။ ထိုေၾကာက္စိတ္က အရည္ၾကည္ဖုကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ေလသည္။ စိတၲဇ႐ုပ္ျဖစ္ေပသည္။ ဗုဒၶ ဝါဒႏွင့္ ကိုက္ညီပါသည္။

          ဤမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ ဗုဒၶဝါဒအရ ဘဝကူးပံုႏွင့္ ကံ၊ စိတ္တို႔၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို နားလည္မည္ ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ထိုသို႔ နားလည္မွ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ၿပီး အနတၲတရားကို ခိုင္ၿမဲစြာ ယံုၾကည္ ရပါေတာ့သည္။

အရွင္ပညာသီရိ(ရမၼာကြ်န္း)