တံလွ်ပ္ကမၼဌာန္းကို ရႈေသာရဟန္း ( ဦးေရႊေအာင္ )

           တံလွ်ပ္ ကမၼ႒ာန္းကို ႐ႈေသာရဟန္း      

          သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ကာလက ျဖစ္သည္။သာဝတၳိျပည္၌ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ ရွိ၏။ သူသည္ ပါရမီရွင္ ျဖစ္၏။ ပါရမီရွင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ိဳးအမည္အားျဖင့္ သာသနာ့မွတ္တမ္း၌ မထင္ရွားခဲ့။ အညတရအေနျဖင့္သာ မွတ္တမ္းတင္ျခင္းကို ခံခဲ့ရ၏။ သူသည္ ပါရမီမ်ားကို ျဖည့္က်င့္စဥ္ကပင္ အညတရဘဝကို ျမတ္ႏိုးခဲ့ဟန္ ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အညတရ ဘဝျဖင့္ပင္ ပဋိသမၻိဒါေလးပါးႏွင့္တကြ အရဟတၲဖိုလ္ကို ရ၍ အညတရဘဝျဖင့္ပင္ ပရိနိဗၺာန္ကို ျပဳေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

          ႏုစဥ္ကာလ ပါရမီေတာ္မ်ားကို ျဖည့္က်င့္စဥ္ ဘဝမ်ားက မည္သူမဆို ပုထုဇဥ္တို႔၏ ဓမၼတာအရ ေတာင့္တျခင္းမ်ားသည္ သံုးမ်ိဳး ရွိတတ္ၾက၏။ ထို သံုးမ်ိဳးတြင္ ပထမတစ္မ်ိဳးမွာ လာဘ ျဖစ္၏။ ဒုတိယ တစ္မ်ိဳးမွာ သကၠာရ ျဖစ္၏။ တတိယတစ္မ်ိဳးမွာ သိေလာက ျဖစ္၏။ လာဘ ဟူသည္မွာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား ျဖစ္၏။ လူဟူသည္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုခ်င္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသည္  ပစၥည္းဥစၥာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုဖို႔ ေတာင့္တ၏။ ရေအာင္ အားထုတ္၏။ ရေအာင္ အားထုတ္ရာတြင္ တရားသျဖင့္ ရေအာင္ အားထုတ္ သည္လည္း ရွိ၏။ မရလွ်င္ ရသည့္နည္းျဖင့္ အတင္း အဓမၼ ရေအာင္ အားထုတ္သည္လည္း ရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ ပါရမီသေဘာ သက္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ရာ၌ကား တရားသျဖင့္ ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဤေလာကတြင္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို မရလွ်င္ ရသည့္နည္းျဖင့္ အတင္းအဓမၼ ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းမ်ားက မ်ားပါ၏။ သို႔ျဖစ္၍လည္း ပစၥည္းဥစၥာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပါရမီရွိသူ နည္းပါးျခင္း ျဖစ္ဟန္ ရွိေလ၏။ ဤသည္မွာ လာဘႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေတာင့္တျခင္း ျဖစ္၏။ လာဘ၏ ဆြဲေဆာင္မႈကို တြန္းလွန္ႏိုင္သူမ်ားသည္ ဤေလာက၌ ရွာမွ ရွားေလ၏။

          ရွာမွ ရွားထဲကပင္ လာဘ၏ ဆြဲေဆာင္မႈကို တြန္းလွန္ႏိုင္သူမ်ားလည္း ရွိၾကပါ၏။ ထိုသူတို႔ကား ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို အေရးမစိုက္ၾကေသာ္လည္း ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားကို အေရးစိုက္ၾကေလ၏။ ရာထူး ဌာနႏၲရမ်ားကို သကၠာရဟူ၍ ဆိုရ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ျခင္းကို တြန္းလွန္ႏိုင္ သူမ်ားသည္လည္း ရွာမွရွားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဤေလာက၌ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ား၏ အရွိန္အဝါ ႀကီးမား  ေနျခင္း ျဖစ္ဟန္ ရွိပါ၏။ သို႔ရာတြင္ တရားသျဖင့္ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားကို ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ပါရမီ သေဘာကို ရေအာင္ ယူႏိုင္ေသာ္လည္း မတရားသျဖင့္ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားကို ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ကား ပါရမီသေဘာကို ရေအာင္ ယူႏိုင္ဖို႔လမ္း မရွိပါေခ်။ ပါရမီသေဘာကို ေရာက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေရာက္သည္ ျဖစ္ေစ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားကို မရလွ်င္ ရသည့္နည္းျဖင့္ ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းသည္ ဤေလာက၌ ေနရာအႏွံ႔ ရွိေလ၏။ “ငါ”က အနစ္နာခံၿပီး လုပ္ခဲ့တာ၊ ရျခင္း ရလွ်င္ “ငါ”သာ ရသင့္တယ္ ဟူေသာ ခံယူခ်က္ျဖင့္ အတင္းအဓမၼ ရယူျခင္းမ်ိဳးသည္လည္း ပါရမီထိုက္ေသာ ရယူျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။

          အခ်ိဳ႕သူတို႔ကား ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကိုလည္း မမက္ေမာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားကိုလည္း မမက္ေမာ။ ထိုသူမ်ိဳးလည္း ဤေလာက၌ ရွိသည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုသူမ်ိဳးသည္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈမ်ားကိုမူ မက္ေမာေလ၏။ ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူးမ်ားကို မက္ေမာေလ၏။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈမ်ားႏွင့္ ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူးမ်ားကို ပါဠိေဝါဟာရအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ သိေလာကဟု ဆိုရ၏။ သိေလာက၏ အနက္မွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူးမ်ားကိုလည္း သိေလာက၌ ထည့္သြင္းေရတြက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကို ျဖစ္ေစ၊ ရာထူး ဂုဏ္ထူးမ်ားကို ျဖစ္ေစ တရားသျဖင့္ ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းသည္ ပါရမီသေဘာ သက္ေရာက္ခြင့္ ရွိပါေသာ္လည္း မတရားသျဖင့္ ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းကား ပါရမီသေဘာ သက္ေရာက္ခြင့္ မရွိ၊ ပါရမီသေဘာ သက္ေရာက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ပါရမီသေဘာ မသက္ေရာက္သည္ ျဖစ္ေစ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈမ်ားႏွင့္ ဘြဲ႕ထူး ဂုဏ္ထူးမ်ားကို ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းကား ဤေလာက၌ ရွိသည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

          သာဝတၳိျပည္ဖြား အညတရ အမ်ိဳးေကာင္းသားသည္ ႏုစဥ္ဘဝ ပါရမီမ်ားကို ျဖည့္စဥ္ကာလက သူ၏ဆႏၵအတိုင္းပင္ အဂၢသာဝက ျဖစ္ဖို႔လည္း မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့၊ မဟာသာဝကျဖစ္ဖို႔လည္း မရည္ရြယ္ခဲ့။ ႐ိုး႐ိုး ပကတိ သာဝကအျဖစ္ျဖင့္သာ နိဗၺာန္ကို ရယူလို ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ပဋိသမၻိဒါ ေလးပါးႏွင့္ အရဟတၲဖိုလ္ကို ရသြားသူ ျဖစ္ပါေသာ္လည္း ပိဋကတ္ေတာ္ မွတ္တမ္းမ်ား၌မူ အညတရ အေနျဖင့္သာ မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္း ခံရသူျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရျခင္း ျဖစ္၏။

          အမွန္အားျဖင့္ ဘဝတြင္ အညတရအျဖစ္သည္သာလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ဟူ၍ သာဝတၳိျပည္ဖြား အညတရ အမ်ိဳးေကာင္းသားက သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး ယံုၾကည္လာဟန္ ရွိ၏။ သို႔မဟုတ္ဘဲ လာဘအရ သံသရာ၌ ဥစၥာရွင္ ျဖစ္ရေလေအာင္ ရည္မွန္းရသည္မွာလည္း ပင္ပန္းလွ၏။ သကၠာရအရ သံသရာ၌ ရာထူးဌာနႏၲရ ႀကီးမားသူ ျဖစ္ရေလေအာင္ အားထုတ္ရသည္မွာလည္း ပင္ပန္းလွ၏။ သိေလာကအရ သံသရာ၌ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ ဘြဲ႕ထူးရွင္၊ ဂုဏ္ထူးရွင္ ျဖစ္ရေလေအာင္ ဆုေတာင္းရသည္မွာလည္း ပင္ပန္းလွပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဝတၳိျပည္ဖြား အညတရ အမ်ိဳးေကာင္းသားသည္ သံသရာ၌ က်င္လည္ေနရစဥ္ မိမိ၏ ေတြ႕သမွ်၊ ႀကံဳသမွ်၌သာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရသကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏိုင္သူ အညတရ ျဖစ္ရပါေစေၾကာင္း ဆုပန္ခဲ့ဟန္ ရွိေလ၏။ အကယ္၍ မိမိ၏ ေတြ႕သမွ်၊ ႀကံဳသမွ်၌သာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရသကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏိုင္သူ အညတရ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ လာဘ၌သာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရသကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏိုင္သူ ဓနရွင္ ျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခ်င္လည္း ႀကိဳးပမ္းရေပလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ပါက သကၠာရ၌သာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရသကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏိုင္သူ ရာထူး ဌာနႏၲရရွင္ ျဖစ္ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခ်င္လည္း ႀကိဳးပမ္းရေပလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ပါက သိေလာက၌သာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရသကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာႏိုင္သူ ဘြဲ႕ထူးရွင္၊ ဂုဏ္ထူးရွင္ ျဖစ္ရေလေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခ်င္လည္း ႀကိဳးပမ္းရေပလိမ့္မည္။ မီးလည္း မီးအလွႏွင့္မီး၊ ေလလည္း ေလအလွႏွင့္ေလ၊ ေရလည္း ေရအလွႏွင့္ေရ၊ ေျမလည္း ေျမအလွႏွင့္ေျမ၊ အရာရာတိုင္းတြင္ သူ႕အလွႏွင့္သူ။ အလွဟူသည္မွာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရသပင္ ျဖစ္၏။ အလကၤာရက်မ္းမ်ားက အလွကို ရသဟူ၍ ေခၚၾက၏။ ဒႆနက်မ္းမ်ားက အလွကို အာနႏၵဟူ၍ ေခၚၾက၏။ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရ ဆိုပါလွ်င္ အရာရာတိုင္းတြင္ သာယာဖြယ္ အႆာဒသည္ ရွိ၏။ သာယာဖြယ္ အႆာဒ ရွိသျဖင့္လည္း ဤေလာက၌ အရာရာတိုင္းဟူ၍ ရွိေနရျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ေလာကရွိ အရာရာတိုင္း၌ ရွိေသာ သာယာဖြယ္ အႆာဒကား အစစ္သာယာဖြယ္ မဟုတ္၊ အတု သာယာဖြယ္ ျဖစ္၏။ မသာယာဖြယ္ အာဒီနဝကို သာယာဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ တဏွာက ဖန္ဆင္းထားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကရွိ အရာရာတိုင္းကို သာယာ ဖြယ္အျဖစ္ တဏွာျဖင့္ ျမင္ေနရာမွ မသာယာဖြယ္အျဖစ္ ဉာဏ္ျဖင့္ အမွန္အတိုင္းျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရ၏။ ထိုအခါမွသာ အစစ္အမွန္အလွ မည္ေသာ ဝိမုတၲိရသကို ေတြ႕ေလ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ အလွသည္ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏။ ေလာကအလွႏွင့္ ေလာကုတၲရာအလွတို႔ ျဖစ္ၾက၏။ ေလာကအလွတြင္ မသာယာဖြယ္ အာဒီနဝ သည္ ပါဝင္၏။ ေလာကုတၲရာ အလွတြင္မူ မသယာဖြယ္ အာဒီနဝသည္ ပါဝင္ျခင္း မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ မသာယာဖြယ္ အျပစ္ အနာအဆာ အာဒီနဝ ပါဝင္ေသာ အလွကို ေလာကအလွ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ သာယာဖြယ္ အႆာဒ ဟူ၍လည္းေကာင္း ဆိုရ၏။ မသာယာဖြယ္ အျပစ္ အနာအဆာ အာဒီနဝ မပါဝင္ေသာ အလွကို ေလာကုတၲရာအလွ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ထြက္ေျမာက္ရာ နိႆရဏ ဟူ၍လည္းေကာင္း ဆိုပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကရွိ အရာရာတိုင္းကို မွန္ကန္ေသာ အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္ျမင္မည္ ဆိုပါလွ်င္ ပထမ သာယာဖြယ္ အႆာဒကို ေတြ႕ရ၏။ ဒုတိယ အျပစ္အနာအဆာ အာဒီနဝကို ေတြ႕ရ၏။ တတိယ လြတ္ေျမာက္မႈ နိႆရဏကို ေတြ႕ရ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဤသံုးမ်ိဳးသည္ ေနာက္ဆံုး ေလာကုတၲရာအလွ ဝိမုတၲိရသသို႔ တက္လွမ္းရာ၌ ေလွကားသံုးထစ္သဖြယ္ ျဖစ္ေလ၏။

          သို႔ျဖစ္ေလရာ အညတရအေနျဖင့္ သာမည၌ အလွကို ရွာရျခင္းသည္ လြယ္ကူ၏။ ဧတဒဂၢအေနျဖင့္ ဝိေသသ၌ အလွကို ရွာရျခင္းသည္ ခက္ခဲ၏။ သာမညျဖစ္ျဖစ္၊ ဝိေသသျဖစ္ျဖစ္ ပရမတၳအားျဖင့္ သခၤါရသေဘာအရ အားလံုးအတူတူ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္သာဝတၳိျပည္ဖြား အညတရ အမ်ိဳးေကာင္းသား သည္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ က်င္လည္ရစဥ္ အညတရ အျဖစ္ျဖင့္ ေက်နပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ယခု ေနာက္ဆံုးဘဝ၌လည္း သာဝတၳိျပည္ဖြား အညတရ အမ်ိဳးသားသည္ ေလာကကို သာယာဖြယ္ အႆာဒ အျဖစ္ ျမင္စဥ္က လူ႕ဘဝျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ပါရမီတို႔၏ ေစ့ေဆာ္မႈအရ ေလာကကို မသာယာဖြယ္ အျပစ္အနာ အဆာ အာဒီနဝအျဖစ္ ျမင္ေသာအခါ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးလ်က္ ရွိပါေသာ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္၌ ရဟန္းျပဳေလ၏။ ေလာကုတၲရာအလွ ျဖစ္ေသာ ဝိမုတၲိရသသို႔ တက္လွမ္း ရန္အတြက္ တတိယ ေလွကားထစ္ျဖစ္ေသာ နိႆရဏ ကို ရရန္အတြက္ သူသည္ ရဟန္းျပဳျခင္း ျဖစ္၏။ ရဟန္းျပဳၿပီးေနာက္ ရဟန္းတို႔၏ ဝတၲရားအတိုင္း စာေပပရိယတၲိမ်ားကို ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ပင္ အညတရ ရဟန္းသည္ သင္ၾကားေလ၏။

          အညတရ ရဟန္းသည္ ပါရမီမ်ား၏ ေစ့ေဆာ္မႈအရ ဝိပႆနာတရားကို အားထုတ္လို၏။ အမွန္အားျဖင့္လည္း သူ႕အတြက္ ဤဘဝသည္ ေနာက္ဆံုးဘဝ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္မွ ကမၼ႒ာန္းတရားကို ေတာင္း၍ သူႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ရာ ေတာေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးၿပီးလွ်င္ ဝိပႆနာတရားကို အားထုတ္ေလ၏။ သူသည္ ႀကီးစြာ ေသာ ဝီရိယျဖင့္ ဝိပႆနာတရားကို အားထုတ္ပါေသာ္လည္း မဂ္ဖိုလ္ကို မရႏိုင္ဘဲ ရွိေလ၏။ ထိုသို႔ မဂ္ဖိုလ္ကို မရေသးျခင္းမွာ အခ်ိန္မေရာက္ေသးသျဖင့္ သူ၏ ဣေျႏၵမ်ား မရင့္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သဒၶါႏွင့္ ပညာ၊ ဝီရိယႏွင့္ သမာဓိ၊ ဤအစံုမ်ားကို သတိျဖင့္ ညီညြတ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔လို၏။ အခ်ိန္က်မွလည္း ညီညြတ္ေအာင္ လုပ္၍ရ၏။ တစ္ခုခုက လြန္ကဲေနလွ်င္ မျဖစ္။ သို႔ရာတြင္ ဣေျႏၵအစံုမ်ား မညီညြတ္သျဖင့္ မဂ္ဉာဏ္၊ ဖိုလ္ဉာဏ္ မဆိုက္ေသးသည္ကိုပင္ ကမၼ႒ာန္း တရား မမွန္သျဖင့္ သစၥဉာဏ္ကို မရျခင္း ျဖစ္သည္ဟူ၍ သူက ထင္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕အတြက္ အရဟတၲဖိုလ္ကို ရေစႏိုင္ေသာ ကမၼ႒ာန္းတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါရန္ ေလွ်ာက္ထားဖို႔အတြက္ အညတရ ရဟန္းသည္ သူ သီတင္းသံုးရာ ေတာေက်ာင္းမွ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးေတာ္မူရာ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ပုထုဇဥ္ဟူသည္ မ်က္ကန္းသာ ျဖစ္၏။ အထင္ကိုပင္ အျမင္ လုပ္တတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အညတရ ရဟန္းသည္ ကမၼ႒ာန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ၏ အထင္ကို သူ၏အျမင္လုပ္ၿပီး သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္၏။

          အညတရ ရဟန္းသည္ လမ္း၌ တံလွ်ပ္ကို ျမင္၏။ တံလွ်ပ္ဟူသည္ အေဝးမွ ၾကည့္ေသာအခါ ျမင္၏။ အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မျမင္။ ထို႔ေၾကာင့္ တံလွ်ပ္သည္ ျဖစ္လိုက္၊ ပ်က္လိုက္ေသာ သေဘာရွိ၏။ အညတရ ရဟန္းသည္ တံလွ်ပ္ကို ျမင္၏။ တံလွ်ပ္၏ ျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ပ်က္ျခင္းကိုလည္း ျမင္၏။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ တံလွ်ပ္မွတစ္ဆင့္ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို မျမင္။ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္၏ ျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ပ်က္ျခင္းကိုလည္း မျမင္။ အမွန္အားျဖင့္ ဝိပႆနာဟူသည္မွာ မိမိခႏၶာ ကိုယ္ကို လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္၏ ျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ပ်က္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း ျမင္ရ၏။ သို႔မွသာ ဝိပႆနာ ျဖစ္၏။ အစ ပထမ၌ အညတရ ရဟန္းသည္ တံလွ်ပ္ သေဘာကို ျမင္၏။ တံလွ်ပ္သေဘာမွ ခႏၶာကိုယ္ သေဘာကို ဆက္ကူးၿပီး ျဖစ္ပ်က္ကို မျမင္။ ထိုအခါ ဝိပႆနာ မျဖစ္သျဖင့္ တရားမရဘဲ ရွိေလ၏။ ထို႔ေနာက္မွ အညတရ ရဟန္းသည္ တံလွ်ပ္သေဘာမွ ခႏၶာကိုယ္သေဘာကို ဆက္၍ ကူးမိေလ၏။ တံလွ်ပ္ လိုပင္ ခႏၶာကိုယ္သည္လည္း ျဖစ္လိုက္ ပ်က္လိုက္ ရွိေခ်၏။ ထိုအခါ ခႏၶာကိုယ္၏ အနိစၥသေဘာ၊ ဒုကၡသေဘာ၊ အနတၲသေဘာကို ျမင္၏။

          အမွန္အားျဖင့္ ဝိပႆနာဟူသည္မွာ အာ႐ံု ေနာက္သို႔ စိတ္က မလိုက္ရဘဲ ဒြါရမ်ား၌ ေရာက္လာ ေသာ အာ႐ံုမ်ားကိုသာ စိတ္က ၾကည့္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ယခု အညတရရဟန္းသည္ မိမိ၏ ဒြါရမ်ား၌ ထင္လာေသာ အာ႐ံုမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ယင္း အာ႐ံုမ်ား၏ ျဖစ္ပ်က္ကို လည္းေကာင္း မိမိ၏ ခႏၶာ၌ တင္၍ ၾကည့္တတ္ေပၿပီ။ သူသည္ ဝိပႆနာဉာဏ္ကို ရေပၿပီ။

          ထို႔ေနာက္ အညတရ ရဟန္းသည္ ခရီးဆက္၍လာေလရာ အစီရဝတီျမစ္ကမ္းပါး ေရာက္လာ၏။ သူသည္ ခရီးပန္းသျဖင့္ အစီရဝတီ ျမစ္တြင္းသို႔ ဆင္း၍ ေရခ်ိဳးေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အညတရ ရဟန္းသည္ အစီရဝတီ ျမစ္ကမ္းပါး၌ ထိုင္ကာ အစီရဝတီ ျမစ္ေရကို ၾကည့္မိ၏။ ျမစ္ေရ၌ ေရျမႇဳပ္စိုင္ တို႔သည္ ျဖစ္လိုက္၊ ပ်က္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္ကို သူ ျမင္၏။ ထိုအခါ သူသည္ သူ၏ ခႏၶာ ကိုယ္၌ အာ႐ံုတင္၍ ခႏၶာကိုယ္သည္လည္း ေရျမႇဳပ္စိုင္နည္းတူ ျဖစ္လိုက္၊ ပ်က္လိုက္ပါတကား ဟူ၍ ႐ႈမိေလ၏။ ဤသည္မွာ အညတရ ရဟန္းသည္ ဝိပႆနာဉာဏ္စဥ္မ်ားကို ရျခင္း ျဖစ္၏။ ဝိပႆနာဟူသည္မွာ ခႏၶာ၏ ျဖစ္ပ်က္ကို ဉာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ျခင္း ျဖစ္၏။

          ျမတ္စြာဘုရားသည္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနသည္ မဟုတ္။ အညတရ ရဟန္းကို အစဥ္တစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ ေန၏။ အညတရ ရဟန္းသည္ သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တံလွ်ပ္သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ ေရျမႇဳပ္စိုင္သေဘာကိုလည္းေကာင္း အာ႐ံုတင္၍ ႐ႈေလေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားက အညတရ ရဟန္းအား “ခ်စ္သား၊ ခႏၶာကိုယ္သည္ တံလွ်ပ္ကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ေရျမႇဳပ္စိုင္ကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပ်က္တတ္၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ဤဂါထာကို ေဟာၾကားထားေတာ္မူ၏။

      - ဤခႏၶာကိုယ္ကို ေရျမႇဳပ္သေဘာ ရွိသည္ဟု သိၿပီး၍ လည္းေကာင္း၊ တံလွ်ပ္သေဘာ ရွိသည္ဟု ေကာင္းစြာသိၿပီး၍ လည္းေကာင္း၊ မာရ္မင္း၏ ေတဘုမၼက ဝဋ္ဒုကၡတို႔ကို ပယ္ဖ်က္ၿပီး၍ ေသမင္း မျမင္ရာ နိဗၺာန္သို႔ သြားရာ၏။

          ဂါထာ ေဒသနာေတာ္၏ အဆံုး၌ အညတရ ရဟန္းသည္ ပဋိသမၻိဒါ ေလးပါးႏွင့္တကြ အရဟတၲဖိုလ္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ၍ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ ေက်ာင္းေတာ္ရွိ ျမတ္စြာဘုရား ထံေတာ္ေမွာက္သို႔ ရွိခိုးလ်က္ ေရာက္လာေလ၏။ သူသည္ သူ႕အတြက္ လုပ္စရာ လုပ္ငန္းမ်ားကို အားလံုး လုပ္ၿပီးေလၿပီ။ သူ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ လုပ္စရာဟူ၍ ဘာမွ်မရွိေတာ့။ အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး သူလုပ္သမွ် အားလံုးသည္ ေလာကအတြက္သာ ျဖစ္ေလ၏။ ရဟႏၲာ မျဖစ္မီကာလက သူလုပ္သမွ်ထဲ၌ သူ႕အတြက္ ပါဝင္တန္သေလာက္ ပါဝင္ေသး၏။ အမွန္အားျဖင့္ တဏွာေလာဘကို အၿပီးအျပတ္ မပယ္သတ္ႏိုင္ေသး ပါက ေလာကအတြက္ မည္မွ်ပင္လုပ္လုပ္၊ လုပ္သူ အတြက္ ပါဝင္သင့္သေလာက္ ပါဝင္ပါ၏။ ယခုမူ သူသည္ တဏွာေလာဘကို အၿပီးအျပတ္ ပယ္သတ္ ႏိုင္ေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူလုပ္သမွ် အားလံုးသည္ ေလာကအတြက္သာ ျဖစ္၏။ သူ႕အတြက္ မဟုတ္ေတာ့။ သို႔ျဖစ္၍သာ တဏွာေလာဘကို အၿပီးအျပတ္ ပယ္သတ္ေတာ္မူၿပီးေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ေလာက၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

          အႏၶပုထုဇဥ္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ေသာအခါ ျဒပ္အေနျဖင့္သာ ျမင္ၾက၏။ အရာဝတၳဳမ်ား အေနျဖင့္သာ ျမင္ၾက၏။ ပုဂၢိဳလ္ သတၲဝါမ်ား အေနျဖင့္သာ ျမင္ၾက၏။ ထိုသို႔ ျမင္ၾကျခင္းမွာ ဉာဏ္မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ပကတိ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ပကတိမ်က္စိသည္ ျဒပ္ဝတၳဳ ကိုသာ ျမင္စြမ္းႏိုင္ပါ၏။ ပုဂၢိဳလ္ သတၲဝါကိုသာ ျမင္စြမ္းႏိုင္ပါ၏။ ျဒပ္မဲ့ကို မျမင္စြမ္းႏိုင္။ ပုဂၢိဳလ္မဲ့၊ သတၲဝါမဲ့ျဖစ္ေသာ သဘာဝဓမၼကို မျမင္စြမ္းႏိုင္။ အမွန္အားျဖင့္ ေလာက၌ ပုဂၢိဳလ္ သတၲဝါဟူ၍ မရွိ၊ ဓမၼသဘာဝသာ ရွိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္ သတၲဝါကို ျမင္ျခင္းသည္ အမွားကိုျမင္ျခင္း ျဖစ္၏။ ဓမၼသဘာဝကို ျမင္မွ အမွန္ကိုျမင္ျခင္း ျဖစ္၏။ ဓမၼသဘာဝသည္ တံလွ်ပ္သေဘာ ရွိ၏။ ေရျမႇဳပ္စိုင္သေဘာ ရွိ၏။ တံလွ်ပ္ သည္ လည္းေကာင္း၊ ေရျမႇဳပ္စိုင္သည္ လည္းေကာင္း အခိုင္အမာ အတၲမဟုတ္၊ အႏွစ္အတၲ မဟုတ္။ ခဏခ်င္း ျဖစ္၏၊ ခဏခ်င္း ပ်က္၏။ အားကိုးစရာ၊ တြယ္တာစရာဟူ၍ ဘာမွ်မရွိ။ သူ႕သေဘာ သူေဆာင္ကာ ျဖစ္၏။ သူ႕သေဘာ သူေဆာင္ကာ ပ်က္၏။ မည္သူကမွ် ျဖစ္ေစသတည္း ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ပ်က္ေစသတည္း ဟူ၍လည္းေကာင္း ဖန္ဆင္း၍ မရ။ သူ႕အေၾကာင္းႏွင့္ သူ႕အက်ိဳးသာ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုနည္းအတူ ခႏၶာကိုယ္၏ ျဖစ္မႈ ပ်က္မႈကိုလည္း ဤသို႔သာ ျဖစ္တတ္သည့္သေဘာ “ဧဝံဓမၼတာ” ဟူ၍ ဆိုရ၏။ အညတရ ရဟန္းသည္ ခႏၶာကိုယ္ကို ဤသို႔ ျမင္ေလၿပီ။

          ခႏၶာကိုယ္ကို ဤသို႔ ျမင္ျခင္းသည္ လြယ္ကူ ေသာျမင္ျခင္း မဟုတ္။ ဝိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ ၾကည့္မွ ျမင္၏။ ေလာကကိုလည္းေကာင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ကို လည္းေကာင္း ဝိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ ၾကည့္ႏိုင္ရန္ ျမင္တတ္ေသာမ်က္စိ ရွိဖို႔ လို၏။ ျမင္တတ္ေသာ မ်က္စိ ဟူသည္မွာ သမာဓိ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်မ္းဂန္မ်ား၌ ဝိပႆနာ႐ႈရန္ သမာဓိ ရျခင္းကိုပင္ “စကၡံဳ ဥဒပါဒိ” မ်က္စိသည္ ျဖစ္ေပၚၿပီ ဟူ၍ ဆိုျခင္း ျဖစ္၏။ ဓမၼတာအရ မ်က္စိရွိမွ ၾကည့္စရာကို ၾကည့္၍ ျမင္၏။ ပကတိ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ အရာဝတၳဳကို ျမင္၏။ ပုဂၢိဳလ္ သတၲဝါကို ျမင္၏။ သူ႕မ်က္စိႏွင့္သူ ျမင္စရာ ျဖစ္၏။ သမာဓိမ်က္စိျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ဝိပႆနာအရာ၌ ခႏၶာကိုယ္၏ ႐ုပ္နာမ္ကို ျမင္၏။ ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္၏။ ျဖစ္ပ်က္ဆံုးရာ နိဗၺာန္ကို ျမင္၏။ ထိို႔ေၾကာင့္ ဝိပႆနာ ႐ႈရာတြင္ အေရးအႀကီးဆံုးမွာ မ်က္စိကို ရဖို႔ပင္ ျဖစ္၏။ မ်က္စိဟူသည္မွာ သမာဓိ ျဖစ္၏။ ပုဂၢိဳလ္ သတၲဝါသည္ ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ျမင္စရာမ်ားကို ျမင္သကဲ့သို႔ ဉာဏ္သည္ သမာဓိမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေသာ အခါ ျမင္စရာမ်ားကို ျမင္၏။ ဤေနရာ၌ ျမင္စရာမ်ား ဟူသည္မွာ ႐ုပ္ နာမ္ ခႏၶာ ျဖစ္ပ်က္ႏွင့္ သစၥာေလးပါးပင္ ျဖစ္၏။ သစၥာေလးပါးတြင္ ဒုကၡလည္း ပါ၏။ ဒုကၡ၏ အေၾကာင္း တဏွာေလာဘလည္း ပါ၏။ ဒုကၡခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္လည္း ပါ၏။ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း မဂၢလည္း ပါ၏။

          ဤေလာကတြင္ မည္သူမဆို ေလာကအေပၚ ေက်းဇူးဆပ္ရမည့္သူမ်ားခ်ည္း ျဖစ္၏။ မည္သူမွ် ေလာက၏ ေက်းဇူးႏွင့္ ကင္းသူဟူ၍ မရွိ။ အကယ္၍ ေလာကသာ မရွိလွ်င္ သူဟူ၍လည္း မရွိ၊ ငါဟူ၍လည္း မရွိ၊ ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍လည္း မရွိ၊ သတၲဝါဟူ၍လည္း မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သူမွ် ေလာက၏ ေက်းဇူးႏွင့္ ကင္းသူဟူ၍ မရွိဟု ဆိုျခင္းျဖစ္၏။ ေလာက၏ ေက်းဇူးႏွင့္ မကင္းလွ်င္ ေလာကအေပၚ ျပန္လည္၍ ေက်းဇူးဆပ္ ရ၏။ ဤသည္မွာ ဓမၼတာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကအေပၚ ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ျပန္လည္၍ ေက်းဇူးဆပ္စြမ္းႏိုင္ေသာ ေလာက၏ သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္း ျဖစ္လိုပါလွ်င္ မိမိ၏ အက်ိဳးကိုသာ ၾကည့္တတ္ေသာ တဏွာေလာဘကို ပယ္သတ္ႏိုင္ေရး အတြက္ ဝိပႆနာ ဘာဝနာကို ပြားမ်ား အားထုတ္မိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအပ္ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အထက္ပါ ဂါထာေတာ္မွ ဤအနက္၊ ဤအဓိပၸာယ္ကို ရေအာင္ ယူသင့္ေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါ၏။

          ဦးေရႊေအာင္