ဗုဒၶႏွင့္စံျပေခါင္းေဆာင္မႈ
ေနဘုန္းလတ္
ကြ်န္ေတာ္ စာစဖတ္စအရြယ္မွာ အိမ္အနီးအနား
ပတ္ဝန္းက်င္က စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးရဲ႕ စာအုပ္စင္ႀကီးဟာ
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စာေပဗိမာန္ႀကီးေတြလို ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြကေတာ့ ကာတြန္း ေတြ၊
ပံုျပင္ေလးေတြနဲ႕ စာတိုေပစေလးေတြကို ဖတ္ရၿပီး အဘိုးရဲ႕စာအုပ္စင္ႀကီးကေနေတာ့
ဗုဒၶစာေပေတြကို အဓိကဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အေတြးအေခၚျမင့္မားလွတဲ့ ဗုဒၶဒႆနေတြကို
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ဖတ္ၿပီး မျဖစ္ စေလာက္ဦးေႏွာက္နဲ႕ ေဝဖန္ေရးေတြ လုပ္မိလို႕လည္း
အဘိုးဆူတာကို ခဏခဏခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို အဘိုးနဲ႕အဘိုးရဲ႕ စာအုပ္စင္ႀကီးတို႕
ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာကို မိ႐ိုးဖလာ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတဲ့
အဆင့္ထက္ေက်ာ္ၿပီး နားလည္ သေဘာေပါက္ခြင့္ ရခဲ့ၿပီး တရားေတာ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပ
သြန္သင္မႈကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခံယူႏိုင္ခဲ့ပါ တယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ပီပီ ေလာကုတၲရာဘက္ကို ဦးစားေပးတဲ့
ဝိပႆနာလိုင္းကို သိပ္မလိုက္စားမိေပမဲ့၊ ေလာကီလူ႕ဘဝမွာ တရားေတာ္နဲ႕အညီ
ဘယ္လိုက်င့္ႀကံ ျပဳမူေနထိုင္သင့္တယ္ဆိုတာေတြကို
အဓိက ေလ့လာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တပည့္ သံဃာေတာ္ေပါင္း အေထာင္အေသာင္းအသိန္းရွိတဲ့
သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီး တစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းၿပီး
အဓြန္႕ရွည္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို
အႏိႈင္းမဲ့ စံျပေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္လာခဲ့ရာကေန ေဂါတမဗုဒၶရဲ႕
သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုသာ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ စံနမူနာယူႏိုင္ခဲ့ မယ္ဆိုရင္ ေလာက လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီးကိုလည္း
ေအာင္ျမင္ျပည့္ဝတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈေတြ ေပးႏိုင္မွာ ေသခ်ာတယ္လို႕လည္း
ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားဟာ ဘုရားစျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ပရိနိဗၺာန္
စံေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္အထိ ဝါေတာ္ (၄၅)ဝါပတ္လံုး ဗုဒၶ သာသနာေတာ္ ျပန္႕ပြားစည္ပင္
ေရးအတြက္ သံဃာ ေတာ္ အျမာက္အမ်ားပါဝင္တဲ့ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႕
စီမံ ခန္႔ခြဲေတာ္မူခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေလ့လာသံုးသပ္ရင္း ေလာကီ လူ႕
အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အက်ိဳးေက်းဇူး ေတြကို ထုတ္ယူၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ
သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးရဲ႕ ပထမဆံုးေသာအဖြဲ႕ဝင္ေတြလို႕ဆိုရမယ့္ ပဥၥဝဂၢိီငါးပါးကို
ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာၾကားဖို႕အတြက္ မိဂဒါဝုန္ေတာ ကို ျြကလွမ္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ
ဗုဒၶက “ရဟန္းတို႕၊ ငါဘုရားသည္ ကိေလသာအားလံုးမွ ေဝးကြာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ မိမိအလိုလို
ကိုယ္ေတာ္တိုုင္ ထိုးထြင္း၍ သိခဲ့၏။ ရဟန္းတို႕၊ နားစိုက္၍ထားၾကေလာ့။ ငါကိုယ္တိုင္
သိျမင္ေပါက္ပိုင္ထားခဲ့ေသာ အမတတရားကို ငါဆံုးမ မည္။ ငါတရားေဟာမည္” လို႕
အမိန္႕ရွိ႕ၿပီး ပဥၥဝဂၢီငါးပါး ကို တရားနာၾကဖို႕ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို သူတို႕က
သံသယေတြနဲ႕ ျငင္းဆန္ေနခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ဒုတိယ အႀကိမ္မွာ ထပ္မံဖိတ္ေခၚျပန္ပါတယ္။
အဲဒါကိုလည္း ျငင္းဆန္ၿမဲျငင္းဆန္ေနၾကတာေၾကာင့္ တတိယအႀကိမ္ မွာေတာ့ ဗုဒၶက “ရဟန္းတို႕၊
ေရွးအခါမ်ားတုန္းက ငါ ဘုရားသည္ ဤသို႕ေသာ စကားမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါ သလား၊ သင္တို႕
သတိမ်ားထားခဲ့မိၾကပါသလား” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူမွ ပဥၥဝဂီၢရဟန္းတို႔လည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ်
သြားၾကၿပီး တရားေတာ္ကို နာၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာကိုေတြ႕ရသလဲ ဆိုရင္ မုသားမေျပာသူတစ္ဦးရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားဟာ
သစၥာအျဖစ္တည္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ယံုၾကည္မူတစ္ခုကေန ျဖစ္လာတဲ့
ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ပါ။ ပဥၥဝဂၢီရဟန္းတို႕ဟာ ဗုဒၶကို သူတို႕ရဲ႕ ဆရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး
ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို နာယူဖို႕ လက္ခံခဲ့ၾကျခင္းဟာ ဗုဒၶကို သူတို႕ရဲ႕ ဆရာ
တင္ထိုက္တယ္၊ ေခါင္းေဆာင္တင္ထိုက္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခု ျဖစ္လာလို႕ပါ။ အဲဒီစိတ္ဟာ
အရမ္းကို အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဟာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကား စည္ပင္ဖို႕အတြက္
တရားေတာ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ေဆာင္ယူ ေဟာၾကားေပးၾကမယ့္
သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ သေႏၶတည္ရာ ေရေသာက္ျမစ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါတယ္။
ေလာက လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕လည္း
ကိုယ့္ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို လိုက္မယ့္ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါအားလံုးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ
ဒီလူဟာ ငါတို႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ထိုက္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်မႈ
တစ္ခုရွိေနေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ
ပဥၥဝဂၢီရဟန္းတို႕ကို ဓမၼစၾကာတရား ေဟာၾကားတဲ့ေနရာမွာ ရဟန္းတို႕က ဗုဒၶေဟာသမွ်ကို ဇြတ္မွိတ္ယံုၾကည္လိုက္ၾကတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘဲ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေဝဖန္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾက တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း
အရြယ္ ပမာဏအားျဖင့္ အလတ္စားေလာက္သာရွိတဲ့ ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္ကို ငါးရက္တိုင္တိုင္
ဘုရားသခင္ ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို နမူနာယူမယ္ဆိုရင္ သံုးေလာကထြတ္ထား
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေတာင္ သစၥာ ေလးပါးတရားေတာ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေဝဖန္ေဆြးေႏြး
သံုးသပ္ခြင့္ေပးခဲ့တာကို ေထာက္႐ႈၿပီး အမွားမကင္းႏိုင္တဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ ျပန္လည္ေဝဖန္
ေဆြးေႏြးခြင့္မေပးတဲ့ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႕ဆိုတဲ့မူကို ဘယ္လိုမွ မက်င့္သံုးထိုက္ဘူးဆိုတာ
သတိျပဳသင့္ပါ တယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ
သာသနာျပဳရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ အေတာ္အသင့္ရွိလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဆိုပါ အရွင္ျမတ္ ေတြကို
ရြာႀကီး၊ ရြာငယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္မေရြးဘဲ အရပ္ရပ္ေသာ ဌာနဆီ ေဒသစာရီျြကခ်ီေတာ္မူေစခဲ့ၿပီး
သာသနာ့အသိ၊ သာသနာ့အျမင္၊ သာသနာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ျဖန္႔ေဝ ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဒသစာရီ
ျြကခ်ီရာအရပ္ေတြက ရဟန္းျပဳလိုသူ ရွင္ေလာင္း၊ ရဟန္းေလာင္းမ်ားကို
အဆိုပါအရွင္သူျမတ္ေတြက ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားထံပါးကို ရဟန္းအျဖစ္ခံယူႏိုင္ဖို႕
ေခၚေဆာင္လာၾကရပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာမႈနဲ႕
အဆင္မေျပမႈေတြ ရွိလာတာေၾကာင့္ ဗုဒၶဟာ “ရဟန္း တို႕၊ယခုအခါမွစ၍ ထိုထိုေသာ
အရပ္မ်က္နွာ၊ ထိုထိုေသာ ၿမိဳ႕ရြာဇနပုဒ္တို႕၌ သင္တို႕ဘာဘာ ရွင္ျပဳေပးၾကရန္၊
ရဟန္းျပဳေပးၾကရန္ ငါဘုရား ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏”ဟု မိန္႕ေတာ္မူၿပီး
ရဟန္းျပဳေပးပိုင္ခြင့္အာဏာေတာ္ကို သာဝကေတြထံ ခြဲေဝေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို
ေခါင္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ ရွိသမွ်
လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ေတြအားလံုးကို ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားမယ္ဆိုရင္
အျခားမလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြ ေပၚေပါက္လာႏိုင္ၿပီး ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႕ၾကာမႈေတြျဖစ္လာ
ႏိုုင္ပါတယ္။ လႊဲေပးလို႕ရတဲ့၊ ခြဲေဝေပးလို႕ရႏိုင္မယ့္ ကိစၥေတြကို
ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူေတြဆီ လႊဲေျပာင္းခြဲေဝ ေပးထားႏိုင္မွလည္း အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕
ျပဳဖြယ္ကိစၥ အရပ္ရပ္ဟာ လစ္ဟာမႈေတြမရွိဘဲ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ ႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့
တာဝန္တစ္ရပ္လႊဲေပးဖို႕အတြက္ ဒီလူဟာ ဒီတာဝန္နဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ
ရွိရဲ႕လားဆိုတာကို မစဥ္းစားဘဲ အျခားေသာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ခင္မင္မႈေတြနဲ႔ လူမႈေရးေတြကို
စဥ္းစားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢ
သာဝကဟာ ပညာအရာမွာ ဧတဒဂ္ရထားတဲ့ အရွင္ သာရိပုတၲရာျဖစ္ၿပီး လက္ဝဲေတာ္ရံကေတာ့
တန္ခိုးေတာ္အရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလာန္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆိုပါ
အဂၢသာဝကႏွစ္ပါးဟာ အျခားေသာ ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ ရဟန္းေတြရဲ႕ေနာက္မွ သာသနာ့ေဘာင္ကို
ဝင္လာခဲ့ၾက တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေနာက္မွေရာက္လာေပမဲ့ အဆိုပါအဂၢသာဝကႏွစ္ပါးဟာ
ေနာင္မွာ အဂၢသာဝက ႀကီးႏွစ္ဦးျဖစ္လာမယ့္ မင္းသားႏွစ္ပါး အေဝးမွလာ သည္ကိုျမင္ကတည္းက
ဗုဒၶဟာ “ရဟန္းတို႕ ရႈၾက ေလာ့။ ဥပသိႆ၊ ေကာလိတတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ လာခဲ့ၾကျပီ။
သူတို့ႏွစ္ေယာက္သည္ ငါ၏ သာဝကအစံု ျဖစ္လာလတၲံ႕တည္း”ဟုမိန္႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ
ထိုရဟန္း ႏွစ္ပါးကို လက္ဝဲရံ၊ လက္ယာရံ အဂၢသာဝကႏွစ္ပါး အျဖစ္ ထားရွိခဲ့ပါတယ္။
အရည္အခ်င္းရွိသူကို အရည္အခ်င္းရွိသလို ေနရာေပးတဲ့သေဘာကို ေတြ႕ရပါ တယ္။ ဒါဟာလည္း
အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ေရရွည္တည္တံ့ ႏိုင္ဖို႕အတြက္ အရမ္းကိုအေရးႀကီးပါတယ္။ လူ႕
အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဟာ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္း ေတြ ရွိတဲ့သူေတြကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး
သူတို႕ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈေတြကို လ်စ္လွ်ဴ႐ႈထားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕
ေရရွည္အက်ိဳးစီးပြားဟာ ေကာင္းလာ ႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအရပ္ရပ္က
ေအာင္ျမင္တဲ့ေခါင္းေဆာင္တိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ အသီးသီးေသာက႑ေတြမွာ
အေကာင္းဆံုး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မယ္.
အသင္ေတာ္ဆံုးေသာသူေတြကို ေရြးခ်ယ္ ခန္႔ထားႏိုင္ၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။
သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အသံုးဝင္မယ့္ အသင့္ေတာ္ဆံုးေသာသူေတြကို ရွာေဖြ
ေနရာေပးႏိုင္ျခင္းရွိçမရွိ ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုရဲ႕ ကံၾကမၼာကို
အမ်ားႀကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ ေစပါတယ္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီး
အဓြန္႕ရွည္တည္တံ့ၿပီး သာသနာေတာ္ျပန္႕ပြားေရးကို စဥ္ဆက္မပ်က္
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ဝိနည္း ပညတ္ခ်က္ေတြကို အလ်ဥ္းသင့္ရင္သင့္သလို ထုတ္ျပန္
ခ်မွတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ထုတ္ျပန္ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့
အခ်ိဳ႕ေသာ ပညတ္ခ်က္ေတြကို ကာလေဒသအေျခအေနႏွင့္လိုက္ၿပီး ေလ်ာ့လြန္းသည္ မ်ားကို တင္းေပးၿပီး
တင္းလြန္းေနသည္မ်ားကို ေလ်ာ့ေပါ့ ခြင့္ ေပးေတာ္မူခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း
သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္း ေရရွည္အက်ိဳးကို ခ်င့္ခ်ိန္ေမွ်ာ္ေတြး ၿပီး လုပ္ခဲ့တာေတြပါ။
ဥပမာတစ္ခုအေနနဲ႕ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းတို႕အေနနဲ႕ ဆယ္ဝါ
တိုင္တိုင္ မိမိရဲ႕ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာမ်ားထံ နိႆယည္း ယူၾက၍ ဆယ္ဝါျပည့္ၿပီးမွ မိမိက
နိႆယည္းျပန္ေပးရန္ ပညတ္ ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရဟန္းေတြဟာ အဆိုပါ
သိကၡာပုဒ္ကို ပ်က္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္ ေဒသစာရီ လွည့္လည္တဲ့အခါေတြမွာ
လိုက္ပါဖို႕ကို ျငင္းဆန္ၾကပါ တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဗုဒၶက “ရဟန္းတို႔၊ တတ္သိ နားလည္ေသာရဟန္းသည္ ငါးဝါမွ်သာ နိႆယည္းယူ၍
ေနရမည္။ တတ္သိနားလည္သူ မဟုတ္လွ်င္ကား ရာသက္ပန္ နိႆယည္းယူ၍ေနရ မည္”ဟု
မိန္႕ေတာ္မူၿပီး သိကၡာပုဒ္ကို ျပင္ဆင္ေတာ္မူခဲ့ ပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲက
လူသား ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႕ အင္မတန္ကို နမူနာယူစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္
ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ
အခိုင္အမာ ဆုပ္ကိုင္က်င့္သံုးေနရမယ့္ မူဝါဒေတြရွိရ မယ္ဆိုတာမွန္ေပမဲ့
အျခားလိုက္နာအပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ က်င့္ဝတ္ေတြနဲ႕ အခါအားေလ်ာ္စြာ ခ်မွတ္တဲ့
အမိန္႕ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ ကိုေတာ့ ကာလေဒသနဲ႕အညီ လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို အေလွ်ာ့အတင္း
လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါေတြကို အေကာင္းဆံုး
သံုးသပ္ၿပီး လုပ္သင့္တာတစ္ခုကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လုပ္လိုက္ရေတာ့မယ့္အခါမွာ စည္းေတြ၊
ေဘာင္ေတြက ကိုယ့္ကို ျပန္လည္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေနတာမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ကိုယ့္ရဲ႕
စိတ္ႏွလံုးက သန္႕စင္မႈ ရွိçမရွိ ဆိုတဲ့အခ်က္က အဓိက က်သြားပါတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္ကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သာသနာေတာ္ႀကီး
အဓြန္႔ရွည္တည္တံ့ဖို႕အတြက္ မိမိကိုယ္တိုုင္ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြကိုေတာင္ မငဲ့ကြက္ဘဲ
အၿမဲမျပတ္ ျဖည့္စြက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္က ထင္ရွားပါတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာလည္း
ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနနဲ႕ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို စနစ္တက် ကိုင္တြယ္
ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႕အတြက္ မိမိရဲ႕ စိတ္ထဲက အယူဝါဒစြဲ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ၊ ငါစြဲ
အတၲစြဲေတြကို ဖယ္ထားႏိုင္ဖို႕နဲ႕ မိမိရဲ႕ စိတ္ကို ဒီ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕
တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ေရွး႐ႈထားႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကရပါ လိမ့္မယ္။
ဒီေနရာမွာ တစ္ခုသတိထားရမွာက သူက ငါ့အမ်ိဳးမို႕လို႔၊ သူက ငါအေပၚေက်းဇူးရွိလို႕၊
သူဟာ ငါနဲ႕ရင္းႏွီးလို႕ စတဲ့ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ခင္မင္မႈေတြ အတြက္ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊
က်င့္ဝတ္၊ဥပေဒေတြကို လိုသလို အတင္းအေလွ်ာ့ လုပ္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္မေနဖို႕ပါ။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားျဖစ္ၿပီး
ကိုးဝါေျမာက္အခ်ိန္မွာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္က “ရဟန္းသံဃာသည္
သင္းကြဲခဲ့ေလၿပီတကား၊ ရဟန္းသံဃာသည္ သင္းကြဲ ခဲ့ေလၿပီတကား”ဟု ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္
ေရရြတ္ေတာ္ မူခဲ့ရတဲ့ အေရးကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။
သုတၲန္ေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ရဟန္းတစ္ပါး ကုဋီတက္ရာမွာ ေရေဆးခြက္ထဲကေရကို
ကုန္ေအာင္မသံုးမိဘဲ ေရ ခ်န္ထားခဲ့တာကို ဝိနည္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ရဟန္းက
အာပတ္သင့္တယ္လို႕ အဆိုျပဳရာကေန စခဲ့တဲ့ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ သူမွားတယ္ ငါမွန္ တယ္
ေဝဖန္ေျပာဆိုၾကရင္း ရဟန္း ပရိသတ္အသီးသီး စုေဆာင္းၾကရာကေန ဝစီကံေျမာက္ ကာယကံေျမာက္
ခိုက္ရန္ ေဒါသျဖစ္ၾကတဲ့ အဆင့္အထိကို ေရာက္ခဲ့ရ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဒါသ မာနေတြ
ဖံုးလႊမ္းေနၾကတဲ့ သံဃာေတြကို စကားအရာနဲ႕ ဘယ္လိုမွ ေျပာဆိုဆံုးမလို႕
မရေတာ့တာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပးဘဲ သကၤန္းပရိကၡရာ အစံုအလင္နဲ႕
တစ္ပါး တည္း ထြက္ခြာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ဘုရားရွင္ကို ထြက္ခြာေအာင္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့
ရဟန္းေတြကို ဒကာ၊ ဒကာမေတြက ခရီးဦးႀကိဳမႈ မျပဳေတာ့ျခင္း၊ ႐ိုေသ
ေလးျမတ္မႈမျပဳေတာ့ျခင္း၊ ဆြမ္းေလာင္းလွဴမႈ မျပဳ ေတာ့ျခင္း စတဲ့အျပဳအမူေတြနဲ႕
ျပန္လည္ ဒဏ္ခတ္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရဟန္းေတြလည္း သတိသံေဝဂ ရသြားၾကၿပီး
ဘုရားရွင္ကို ျပန္လည္ ပင့္ေဆာင္ေပးဖို႕ အရွင္အာနႏၵာကို ေလွ်ာက္ထား
ေတာင္းပန္ၾကပါေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာ အရွင္အာနႏၵာလည္း ဘုရားရွင္ကို
ျပန္လည္ပင့္ေဆာင္ဖို႕အတြက္ အေဖာ္ရဟန္းေတြနဲ႕အတူ ပါလိေလယ်ကေတာအုပ္ကို
ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ပါလိေလယ်ကေတာအုပ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္ အာနႏၵာနဲ႕
အေဖာ္ရဟန္းေတြကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
“ရဟန္းတို႕၊ အေဖာ္မမွီး
တစ္ကိုယ္တည္းေနျခင္း သည္ ျမတ္၏။ လူမိုက္အေပါင္းေထာင္ေသာင္းမက ရွိေသာ္လည္း
ေပါင္းသင္းထိုက္သူ တစ္ေယာက္မွ်မရွိ၊ နက္လွစြာေသာ ေတာႀကီးအလယ္၌ စြယ္စံုဆင္ေျပာင္
ႀကီးသည္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ က်က္စားေနဘိသကဲ့သို႕ အေဖာ္မမွီး တစ္ပါးတည္းေနရာ၏။
မျပဳထိုက္ေသာ ဒုစ႐ိုက္အမႈမ်ားကိုလည္း မိမိစိတ္ကို ျပဳခ်င္လာေအာင္
ေသြးေဆာင္ႏိႈးေဆာ္မႈ မျပဳေသာအားျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏”
လူ႕ေလာကအဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း တစ္ခါတစ္ခါ
အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳရႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕
ကိုယ့္ရဲ႕အဖြဲ႕အစည္း အဝန္းအဝိုင္း အတြင္းမွာ လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ေထာင္ေသာင္းမက
ရွိေနၿပီး ေပါင္းသင္းထိုက္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်မရွိဘဲ ကိုယ္ကလည္း ဘယ္လိုမွ
နားခ်ေဖ်ာင္းဖ်ေပးလို႕ မရႏိုင္ ေတာ့တာ ေသခ်ာရင္ အဲဒီအရပ္က အေႏွးနဲ႕အျမန္
စြန္႕ခြာေက်ာခိုင္းဖို႕ပဲ စဥ္းစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို မေကာင္းမႈေတြက
ေသြးေဆာင္ႏိႈးေဆာ္ လာျခင္း မျဖစ္ရေလေအာင္ ေဝးေဝးက ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး
မေကာင္းမႈျပဳသူေတြကို ဘယ္လိုမွ ေျပာဆိုဆံုးမလို႕ မရေတာ့တဲ့အခါ ဥေပကၡာတရားနဲ႕
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲကေန တညီတညြတ္တည္း ခဏတာ ဖယ္ထုတ္ထားလိုက္ျခင္းဟာ သူတို႕ကို
ေပးႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးသင္ခန္းစာတစ္ခုပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆိုပါရဟန္းေတြက
သူတို႕ရဲ႕ အမွားကို ဆင္ျခင္သိျမင္ၾကၿပီး ဝန္ခ်ေတာင္းပန္တဲ့ အခါမွာ ဗုဒၶက
က႐ုဏာေတာ္မပ်က္ဘဲ ခြင့္လႊတ္ေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ဟာလည္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု
အတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုပါပဲ။ အမွားျပင္ဆင္ခြင့္နဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ
ထပ္ႀကိဳးစားပိုင္ ခြင့္ေတြဟာ အမွားမကင္းႏိုင္တဲ့ လူသားေတြေနတဲ့
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္။ မမွားေသာ ေရွ႕ေန မေသေသာေဆးသမား
ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္းပါပဲတဲ့။
မွားမိျခင္းဟာ ျပင္လို႕မရႏိုင္တဲ့ အျပစ္ အနာအဆာ မဟုတ္ပါဘူး။
မွားယြင္းမႈေတြမွာ သာယာ ၿပီး ျပင္ဆင္ဖို႕ စိတ္ကူး မရွိေတာ့တာမ်ိဳးကသာ လူ႕
အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအေနနဲ႕ ခြင့္မျပဳသင့္တဲ့ အေနအထား တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ေလးဆယ့္ငါးဝါပတ္လံုး
သာသနာ့ေရာင္စဥ္ကို အစဥ္ထြန္းလင္းေစမယ့္ သံဃာ့ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုကို
ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ ပ်ိဳးေထာင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ မူဝါဒေတြ၊
ပညတ္ခ်က္ေတြ၊ သိကၡာပုဒ္ေတြ ျပဳဖြယ္ဝတၲရားေတြစတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စည္းအကြပ္ေတြနဲ႕
သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္း ႀကီးတစ္ခုလံုးကို စုစည္းက်စ္လ်စ္ေနေအာင္
ေခါင္းေဆာင္ေတာ္မူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို
တစ္လွမ္းသြားစနစ္မဟုတ္ ဘဲ အႀကီးနဲ႕အငယ္ အထက္နဲ႕ေအာက္ အျပန္အလွန္
ကူညီ႐ိုင္းပင္းၾကတဲ့ မိသားစု စိတ္ဓာတ္အသြင္ ျဖစ္ေန ေအာင္ သြန္သင္လမ္းျပဆံုးမေတာ္မူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေလာကီလူသားေတြအားလံုးလည္း ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စံျပေခါင္းဆာင္မႈ
စြမ္းရည္ေတြကို စံနမူနာယူၾကၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီး တစ္ခုလံုးကို အေကာင္းဆံုး
ေခါင္းေဆာင္မႈေတြ ေပးႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႕
ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
ေနဘုန္းလတ္
No comments:
Post a Comment